สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 766

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงตอบรับ "ค่ะ"

ขณะที่เธอเตรียมจะวางสาย ก็รู้สึกว่ามือข้างหนึ่งของตนถูกคนกุมเอาไว้อยู่ แล้วนวดฝ่ามือของเธอเบาๆ  

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง เป็นโจวฉือเซินที่นั่งกุมมือเธอบนเก้าอี้ยาวในห้องโถง ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่

เธอเก็บโทรศัพท์พลางพูดถามว่า "เป็นอะไรไปคะ?"

โจวฉือเซินน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ "คุณไม่ใส่แหวนอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเสียงอ่อนยวบลงทันที "นั่นก็เพราะกลัวทำหล่นหายไม่ใช่เหรอ?"

"หล่นหายผมก็ซื้อให้ใหม่ หล่นหายร้อยวง ผมก็ซื้อให้คุณร้อยวง"

"นั่นเป็นแหวนขอแต่งงาน ความหมายของมันไม่เหมือนกัน......"

โจวฉือเซินพูด  "งั้นซื้อวงหนึ่ง ผมก็จะขอคุณแต่งงานอีกครั้งหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

มันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย

โจวฉือเซินออกแรงที่มือเล็กน้อย ดึงเธอลงมา ให้เธอนั่งลงข้างๆ  

เขาพูด "ก็เพราะว่าคุณไม่ใส่แหวนตลอด จนบางคนคิดว่า เขายังมีโอกาสอยู่ และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมแพ้"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาพูดถึงเฉิงเว่ย ยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะค่ะ ฉันจะเริ่มใส่มันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย"

หัวคิ้วโจวฉือเซินยกขึ้นเล็กน้อย "เชื่อฟังอะไรขนาดนี้?"

"......ถ้างั้นไม่ใส่แล้ว"

โจวฉือเซินมุมปากโก้งโค้งขึ้น ประสานนิ้วมือกับเธอ "กลับไปผมจะใส่ให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านพิงบนไหล่ของเขา "คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่"

"ไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้"

หร่วนซิงหว่านเบื่อจะสนใจเขาแล้ว ทำได้เพียงถอนหายใจ "อันที่จริงแล้วฉันรู้สึกว่าDanielน่าจะค่อนข้างชอบซานซาน ไม่อย่างนั้นเขาเขาคงไม่รีบไปหาซานซาน ตั้งแต่ฟื้นออกจากโรงพยาบาลเป็นอย่างแรก ถ้าหาก......เขาไม่ถูกหลินจื้ออานพาตัวไปตั้งแต่แรกก็คงดี สิ่งเหล่านั้นก็คงจะไม่เกิดขึ้นในภายหลัง เขาและซานซาน ก็คง......"

โจวฉือเซินพูดเรียบๆ "คุณเคยคิดหรือเปล่า ถ้าเขาไม่ถูกหลินจื้ออานพาตัวไป จนถึงตอนนี้เขาก็อาจยังไม่รู้ชัด ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่"

หร่วนซิงหว่านชะงัก รู้สึกว่าโจวฉือเซินทำให้เธอฉุกคิด

ช่วงเวลาไม่กี่เดือนมานี้ กี่ครั้งแล้วที่Danielต้องวนเวียนไปมาบนเส้นของชีวิตและความตาย  

เขาน่าจะรู้หัวใจตัวเองแน่ชัด และรู้แล้วว่าใครคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา 

ดังนั้นพอฟื้นขึ้นถึงได้ไปหาซานซาน

แต่สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดก็คือ ช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่นี้ ตัวของซานซานเองก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย 

ทำให้เธอไม่สามารถเป็นอย่างเมื่อก่อนนั้นได้ แล้วมองความสัมพันธ์ของพวกเขาในช่วงเวลานี้ ด้วยทัศนคติที่เรื่อยๆ เฉื่อยๆ 

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสองคนก็ไม่เคยกำหนดความสัมพันธ์ว่าคืออะไร 

เป็นเพราะเรื่องลูก ถึงได้มาเดินร่วมทางกัน 

ดูจากเพ้ยซานซานแล้ว เมื่อไม่มีเด็กคนนี้เป็นโซ่ตรวน พวกเขาก็คงแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองโดยปริยาย เส้นทางสายใหญ่มุ่งสู่ท้องฟ้าคนละทาง

พวกเขาต่างก็พลาด ช่วงเวลาที่ห่วงใยกันมากที่สุดไป

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจยาว กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

โจวฉือเซินพูดเสียงต่ำ "อย่าคิดเยอะขนาดนั้นเลย ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยจริงๆ ก็คงจะหาทางตามเธอกลับมาด้วยตัวเองได้"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด  แล้วพูดอย่างจริงจัง "ก็จริง คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญ ในด้านนี้นี่นา"

โจวฉือเซิน "......"

บนใบหน้าหร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม "ฉันตุ๋นซุปซี่โครงเอาไว้ให้คุณแล้ว กลับไปก็กินได้เลย"

โจวฉือเซินไม่ออกความเห็น "ความจริงพิสูจน์แล้ว ว่าการตื้อยังมีประโยชน์"

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพ้ยซานซานก็มาถึง 

เธอน่าจะวิ่งมา ยืนหอบอยู่ในห้องโถงและพูดว่า "ซิงซิง ประธานโจว......เขายังไม่ออกมาเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นยืน ยังไม่ทันจะได้ตอบ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก

เพ้ยซานซานต่อสายโทรศัพท์ไปหา  "คุณ......ถึงบ้านแล้วหรือยัง?"

โจงเหวินป๋อพูด "ถึงได้สักพักแล้ว มีอะไรหรือเปล่า"

"ที่หมอบอก บาดแผลของคุณอย่าให้เปียกน้ำ ขอโทษจริงๆนะ ทำให้คุณรู้สึกแย่แล้ว......"

โจงเหวินป๋อยิ้ม "แผลเล็กน้อยเท่านั้นเอง ผมไม่เป็นไร"

เพ้ยซานซานกำโทรศัพท์ คำพูดก็ติดอยู่ที่ปาก จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร 

หลังจากที่เงียบอยู่ครู่หนึ่ง โจงเหวินป๋อก็พูด "วันนี้คนนั้น ไม่ใช่แค่เพื่อนของคุณใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานไม่ได้พูดอะไร ก็คือยอมรับเป็นนัยๆ

โจงเหวินป๋อพูด "ที่จริงผมดูออกว่าเขาเป็นห่วงคุณมากๆ เป็นแฟนเก่า?หรือ......คนที่ตามจีบ?"

"ไม่ใช่ทั้งสอง ฉันเองก็......ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง"

โจงเหวินป๋อพูด "ในเมื่อไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง งั้นก็ไม่ต้องพูด ผมเข้าใจทั้งหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่า เขาจะไม่รู้ว่าพวกเราคบกันแล้ว"

เพ้ยซานซานส่งเสียง "อือ" "เขาเพิ่งกลับมา......จากที่ที่ไกลมากๆ ฉันจะอธิบายให้เขาเข้าใจค่ะ"

โจงเหวินป๋อถาม "ตอนนี้คุณอยู่กับเขาเหรอ?"

"ค่ะ แต่เขาเพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน ยังไม่ฟื้น ฉันไม่ได้อยู่กับเขาคนเดียวนะ รออีกสักพักเดี๋ยวก็มีเพื่อนเข้ามา พอฉันอธิบายให้เขาเข้าใจแล้ว ก็จะกลับบ้าน"

"ครับ อธิบายให้เข้าใจก็ดีแล้ว ให้ผมไปรับไหม?"

เพ้ยซานซานรีบร้อนพูด "ไม่เป็นไรๆ ฉันกลับเองก็ได้ คุณก็รีบพักผ่อนเถอะ"

โจงเหวินป๋อพูด "ก็ได้ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาผมนะ"

เธอวางสายโทรศัพท์ เพ้ยซานซานพิงโซฟา ถอนหายใจยาว 

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย......

ขณะที่เธอเหม่อมองเพดานอยู่นั้น คนบนเตียงคนไข้ก็ดูเหมือนจะเคลื่อนไหว