สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 98

หลังจากพักผ่อนหนึ่งวัน อาการไข้หวัดของหร่วนซิงหว่านก็ดีขึ้นมาก

แต่ก็เพราะวันก่อนที่นอนเยอะเกินไป ทำให้เธอตื่นตอนเกือบแปดโมง

ตอนที่หร่วนซิงหว่านลงมาข้างล่าง สวี่เยว่กำลังเตรียมอาหารเช้า เธอคงจะคิดไม่ถึงว่าหร่วนซิงหว่านจะตื่นเช้าแบบนี้:"เสี่ยวหร่วน เธอรอก่อนนะ อีกเดี๋ยวอาหารถึงจะเสร็จ"

"ไม่เป็นไรค่ะน้าสวี่ ฉันไม่หิว ออกไปเดินหน่อยดีกว่า"

"เธอกะเวลาด้วย กลับมาก็ได้แล้ว"

"ค่ะ"

ช่วงนี้อากาศค่อยๆ เย็นลง แม้ว่าจะมีแสงแดดส่องผ่านเมฆ แต่ก็ไม่ได้อุ่นมาก

ใบไม้สีเหลืองทองที่ทอดตัวอยู่บนสะพานแสดงถึงการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วง

หร่วนซิงหว่านเดินช้าๆ อยู่พักหนึ่ง และเพิ่งกลับมาที่ประตู เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปก็ถูกดึงออกจากด้านหลังอย่างกะทันหัน

เธอหันไป:"น้าฉิน?"

น้าฉินแอบมองเข้าไปในบ้านทำท่าทางเงียบๆ กับหร่วนซิงหว่านแล้วดึงเธอเข้าไปในบ้าน

หร่วนซิงหว่านเห็นดังนั้นจึงถามด้วยความไม่เข้าใจ:"น้าฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ?"

น้าฉินปิดประตูแล้วพูด:"เสี่ยวหร่วน น้าอยากจะถามหนูว่า หนูคิดว่าประธานโจวคนนี้เป็นคนยังไงเหรอ?"

เป็นยังไง? ถ้าจะคุยกันเรื่องนี้เธอก็ไม่ง่วงแล้ว

หากจะพูดว่าตาบ้านั่นไม่ดียังไง เธอพูดได้สามวันสามคืนก็ยังไม่หมด

หร่วนซิงหว่านคิดแล้วจึงพูดขึ้น:"น้าฉิน ทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาคะ?"

น้าฉินพูด:"เขาเป็นลูกชายของน้าสวี่ เรื่องนี้ เธอรู้ใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า

"เธอไม่รู้สึกเหรอว่าเรื่องนี้มันช่างบังเอิญเกินไป? ที่นี่กำลังจะถูกทุบทิ้ง น้าสวี่ของเธอจู่ๆ ก็มีลูกชายโผล่มา แถมลูกชายของเขายังเป็นเด็กเนรคุณไม่เคยมาเยี่ยมเธอตั้งยี่สิบปี"

"เอ่อ..."

"เมื่อคืนฉันวิจัยมาทั้งคืน ก็พบว่าช่วงนี้มีพวกต้มตุ๋นแบบใหม่ที่ชอบเข้าหาผู้หญิงแก่ที่อยู่ตัวคนเดียว แล้วก็แกล้งหลอกเพื่อหวังทรัพย์สิน"

หร่วนซิงหว่าน:"?"

น้าฉินในหัวของคุณนี่คิดไปกันใหญ่แล้วสินะ?

น้าฉินเป็นกังวลมาก:"ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่า ยี่สิบปีไม่เคยติดต่อ พอเห็นว่าจะต้องย้ายออกและได้เงินชดเชย จู่ๆ ก็มีลูกชายตัวใหญ่ขนาดนี้โผล่มา ดูยังไงๆ ไม่ใช่เลยนะ"

"เดี๋ยวก่อนค่ะ... น้าฉิน คุณน้าลืมไปหรือเปล่าคะว่า โจวฉือ...ประธานโจวเขามีสถานะเป็นนักพัฒนา? เขาคงจะไม่มาหลอกเพียงแค่อยากได้เงินค่าชดเชยจากน้าสวี่หรอกค่ะ"

น้าฉินตกตะลึงและตบหน้าผากของเธอ:"เธอว่าฉันว่าฉันลืมไปหรือเปล่าว่าเรื่องเป็นแบบนี้ แต่เธอลองนึกดูสิที่จู่ๆ น้าสวี่ของเธอก็มีลูกชายตัวโตโผล่มาแบบนี้ แต่ที่งงกว่านั้น ในเมื่อเขารวยขนาดนั้น อยากจะหาตัวน้าสวี่ของเธอให้เจอมันง่ายนิดเดียวไม่ใช่เหรอ ทำไมผ่านไปนานขนาดนี้แต่ไม่เคยปรากฏตัวเลย?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน

เธอไม่เคยถามเรื่องของพวกเขาในช่วงเวลานั้น แต่เมื่อบวกเข้ากับเรื่องที่โจวจู้นเหนียนเคยเล่าให้เธอฟังก่อนหน้านั้น บวกกับท่าทีของโจวฉือเซิน เธอแอบรู้สึกได้ว่าการถูกส่งตัวให้ตระกูลโจวในตอนนั้นเหมือนโจวฉือเซินจะไม่เต็มใจ

"ฉันละเชื่อเลย เธอเคยไปเรียนที่ปารีสมาตั้งหลายปีไม่ใช่เหรอ แล้วเธอก็หยิบของที่เธอไม่ต้องการขึ้นมา แต่เธอก็ทำได้จริงๆ นะ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดว่าแฟชั่นวีคจะพิเศษกว่าใคร ที่จัดขึ้นเพื่อเธอ"

หร่วนซิงหว่านกล่าวขณะหยิบร่างขึ้นมา:"ภาษาของเธอไม่เข้มงวด ไม่ใช่ว่า 'ไม่ต้องการ' แต่ถูกบังคับให้ยอมแพ้"

เพ้ยซานซานถอนหายใจทางโทรศัพท์:"ตามคำกล่าวที่ว่า เสือออกจากป่า ไปอยู่ตามพื้นบ้าน ถูกหมารังแก ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เวินเฉี่ยนที่ทำตัวหรูหราไฮโซโบใหญ่เป็นลูกหลานคนรวยใช่ไหม พูดจาก็ไทยคำอังกฤษสองคำ วันนั้นมีคนเห็นพ่อเธอที่มาหาเธอ ถึงได้รู้ว่าเธอน่ะไม่ใช่สาวไฮโซที่ไหน..."

เมื่อเพ้ยซานซานบ่นเสร็จแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมากแล้วพูดขึ้น:"เมื่อวานฉันไปหาเสี่ยวเฉินที่โรงเรียน เขาตั้งใจเรียนนะ เธอวางใจได้ ว่าไปแล้ว เธอของให้ผู้ชายสารเลวโจวฉือเซินนั่นช่วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปแล้วจึงพูด:"เรื่องนี้ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะไปหาใครได้อีก"

"มันก็ใช่แหละนะ เรื่องที่ต้องใช้อำนาจกดคนอื่นแบบนี้ ก็มีแต่เขาที่ทำได้ แต่ก็ถือว่าเขาเข้ามายุ่งเรื่องคนอื่น เฮ้ เขาคิดเล็กคิดน้อยอย่างนั้น เจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วทำไมถึงรับปากช่วยเธอได้?"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

จู่ๆ หร่วนซิงหว่านก็พูดอะไรไม่ออก เพราะเธอเพิ่งจะหันไปและพบว่า โจวฉือเซินยืนอยู่หลังเธอพอดี มือหนึ่งถือแก้วนม อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกง มองเธออย่างเฉยเมย

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบอยู่นาน เพ้ยซานซานก็เข้าใจว่าโทรศัพท์มีปัญหาอะไรสักอย่าง:"ซิงซิง? ไม่มีสัญญาณเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ:"ฮะๆ เขาก็พูดจาดีๆ แหละ ไม่ได้จุกจิก..."

"พูดดีๆ? ปากแบบตานั่นได้แต่พูดอะไรน่ารำคาญเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรที่คนเขาพูดกันหรอก"

"ไม่ๆๆ..."

หร่วนซิงหว่านพยายามหากระดาษมาปิดโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ แต่โดยไม่คาดคิดโจวฉือเซินวางนมลงบนโต๊ะ หันเก้าอี้ของเธอแล้วเอนตัวเล็กน้อย และวางมือบนที่วางแขนของเก้าอี้ ดวงตาสีดำจ้องมาที่เธอแล้วพูดเสียงเบาและช้า:"ถ้างั้นสู้เธอบอกเขาไปสิ ว่ายังไงฉันถึงรับปากช่วยเธอ?"