สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 109

อะไรนะ

ให้มะนาวแก่เขา?

ลุงฝูหันหน้าไปมองต้นมะนาวสูงตระหง่านในสวนหลังบ้าน ที่ไปด้วยผลมะนาวสีเหลือง...

ลุงฝูเป็นชายชรา และเขากลัวการกินเปรี้ยวที่สุด ไม่ต้องพูดถึงการกินมะนาวสดๆจากต้นไม้ ต่อให้กินแค่ลูกเดียวก็แทบฆ่าเขาได้

ลุงฝู: คุณผู้ชาย หรือผมต้องคุกเข่า?

ลุงฝูมองคุณนายหญิงอีกครั้ง —- คุณนายหญิง ช่วยผใด้วย!

นายหญิงลู่แอบชำเลืองมองลุงฝู พร้อมกับส่งซิกว่า —-นิ่งไว้ก่อน อย่างเพิ่งลน!

จากนั้นนายหญิงลู่ก็มองไปที่ลู่หานถิงอย่างใจดี "หานถิง ลุงฝูแก่แล้ว จะไปกินมะนาวสดๆจนหมดต้นได้ยังไง เอาเป็นครึ่งหนึ่งได้ไหม?”

ลุงฝู “…”

ลู่หานถิงเหลือบมองนายหญิงลู่ “ผมลืมไปว่าคุณย่าก็ชอบมะนาวเหมือนกัน งั้นครึ่งหนึ่งให้ลุงฝู อีกครึ่งหนึ่งให้คุณย่าก็แล้วกัน”

นายหญิงลู่ตบโต๊ะอย่างแรง “ลุงฝู ลุงฝูทำไม่ถูกนะ คนเราเวลาทำผิด ก็ต้องกล้ายอมรับผิดสิ มะนาวทั้งต้นนั้นลุงฝูเอาไปคนเดียวเลย”

ลุงฝู “…”

ในเวลานี้ เซี่ยซีหวั่นก็กระตุกริมฝีปากสีแดงของเธอ เธอยื่นมือเล็กๆ ของเธอไปดึงแขนเสื้อของลู่หานถิง "คุณย่ากับลุงฝูไม่ต้องคิดมาก หานถิงก็แค่ล้อเล่นเฉยๆ….ใช่ไหม?”

ลู่หานถิงมองไปที่ดวงตาสีดำฉ่ำน้ำของเซี่ยซีหวั่น และตอนนี้เธอก็เงยหน้ามองเขาพร้อมกะพริบตาปริบๆ มองมาที่เขาอย่างอ้อนวอน

ลู่หานถิงขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง

เซี่ยซีหวั่นชะโงกหน้าขึ้นไปจูบแก้มของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

คิ้วที่ขมวดของลู่หานถิงพลันคลายออก เขาเอ่ยพูดอย่างสบายๆ “ในเมื่อคุณนายพูดมาถึงขนาดนี้ เรื่องครั้งนี้ผมจะลืมมันไปก็แล้วกัน”

นายหญิงลู่รีบมองไปที่ลุงฝู พร้อมส่งซิกว่า—-เห็นไหมบอกแล้วว่าจะไม่เป็นอะไร

ลุงฝูที่ขาอ่อนไปแล้วแอบคิดเงียบๆว่า—-หลังจากนี้อยู่กับคุณนายซีหวั่นดีกว่า

ในเวลานี้ เซี่ยซีหวั่นก็ลุกขึ้นยืน "คุณย่า ขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ"

นายหญิงลู่โบกมือ "ไปเถอะหวั่นหวั่น"

เมื่อเซี่ยซีหวั่นขึ้นไปชั้นบน ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นทันที "คุณย่า ผมก็จะขึ้นไปชั้นบนด้วย"

นายหญิงลู่พ่นลมหายใจสองครั้ง “ไปเถอะไป”

...

ลู่หานถิงเดินเข้ามาในห้องนอน และเห็นเซี่ยซีหวั่นยืนอยู่ข้างเตียง กำลังจัดหนังสือทางการแพทย์สองสามเล่ม

“คุณนายลู่ คุณจะออกไปข้างนอกเหรอ”

“คุณลู่ ฉันมีเรื่องจะปรึกษา”เซี่ยซีหวั่นมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส

"พูดมาสิ"

“คืนนี้ฉันจะไปนอนที่สถาบันวิจัย ต่อจากนี้ไป เราแกล้งทำเป็นทะเลาะและก่อสงครามเย็นกันไปก่อนนะ อีกไม่นานเซี่ยเหยียนเหยียนก็คงมาหาคุณ คุณอย่าเพิ่งปฏิเสธเธอ ให้ความหวังเธอไปก่อน”

ลู่หานถิงยกมือขึ้น และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็หยุดและก้าวขายาวเข้าไปหา เขาเหยียดแขนที่แข็งแรงออกไปคว้าเอวบางของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ” คุณนายลู่ เรามีเรื่องต้องชำระใช่หรือเปล่า?”

หัวใจของเซี่ยซีหวั่นเต้นไม่เป็นจังหวะ โดยรู้ว่าเขากำลังจะชำระบัญชีอะไรกับเธอ

ร่างผอมเพรียวกะพริบตา เธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา และมองเขาอย่างใจเย็น "อะ…อะไร"

ลมหายใจที่รุนแรงและอันตรายของลู่หานถิงขยับเข้ามาใกล้เธอ "ผมเป็นไอ้หนุ่มหน้าขาว ... เป็นคนซื่อบื้อ ...แล้วก็เป็นชู้อย่างนั้นเหรอ?"

ลู่หานถิงไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขารู้ทุกอย่าง เพราะวันนี้ในห้องทำงานเลขาส่วนตัวอย่างเหยียนยี่เอาแต่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่หลบๆ ซ่อนๆ

เซี่ยซีหวั่นยืดแผ่นหลังที่เรียวยาวและสวยงามของเธอให้ตรงอย่างรวดเร็ว “ใครจะไปกล้าพูดแบบนั้น คุณลู่ของฉันยิ่งใหญ่และพิเศษขนาดนี้ ไม่รู้ว่าไปทำเอาสาวๆที่ไหนหลงเสน่ห์มาบ้าง!"

ลู่หานถิงมองที่คนปากหวานตรงหน้า ซึ่งเหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังพูดโกหก เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “จริงจังหน่อย อย่าพูดเอาใจผม!”

สาวๆในเมืองไห่ต่างก็อิจฉาเซี่ยซีหวั่น ตอนนี้เมื่อผัวผีของอีกฝ่ายถูกเปิดเผย พวกเธอจึงเข้ามาเยาะเย้ยเซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นรู้อยู่แล้วว่าทุกคนกำลังรอให้เธอถูกลู่หานถิงเขี่ยทิ้ง โดยเฉพาะเซี่ยเหยียนเหยียน แล้วเธอจะทำให้ทุกคนผิดหวังได้ยังไง

เซี่ยซีหวั่นแสดงท่าทางเศร้าอย่างรวดเร็ว และเตรียมตัวจะเดินออกไป

เหล่าคุณหนูในเมืองไห่เหล่านี้ยังคงต้องการจะพูดประชดประชันเซี่ยซีหวั่น แต่ก็มีร่างสูงของใครบางคนเข้ามาในสายตาของพวกเธอ นั่นก็คือลู่หานถิงนั่งเอง

“ค...คุณหานถิง...”

ดวงตาที่เฉี่ยวคมของลู่หานถิงเหลือบมองที่ผู้หญิงเหล่านี้ด้วยออร่าเรียบนิ่งที่ไม่แสดงออกว่าโกรธแต่ทรงพลัง

คุณหนูเหล่านี้รู้สึกว่าหน้าชา จึงเดินจากไปอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว

เซี่ยซีหวั่นชะงักไปครู่หนึ่ง เธอเพิ่งบอกให้เขาหยุด และแสร้งทำเป็นทะเลาะกันต่อหน้าคนนอก แล้วทำไมเขาถึงไล่คนพวกนั้นออกไปอย่างนี้ล่ะ?

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้หันหลังกลับไปหาเขา แต่ก้าวไปข้างหน้า

แต่เธอพบว่าขณะที่เธอเดิน แ ลู่หานถิงก็เดินตามเธอมาตลอดทาง

เซี่ยซีหวั่นหันไปจ้องเขา พร้อมส่งสายตาว่า อย่าตามมา กลับบ้านไป!

ลู่หานถิงก้าวไปข้างหน้า นิ้วของเขากำรวบบข้อมือที่เรียวยาวของเธอ “ขึ้นรถ ผมจะพาคุณไปส่งที่สถาบันวิจัย”

เซี่ยซีหวั่นขยิบตาเชิงบอกว่าว่าผู้หญิงพวกนั้นยังคงแอบมองอยู่ จากนั้นเธอก็สะบัดมือใหญ่ของลู่หานถิงออกอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา มือใหญ่ก็จับไหล่มนของเธอไว้ และลู่หานถิงก็กดเธอไว้กับเสาไฟฟ้าข้างถนน

“คุณลู่ คุณจะทำอะไร อย่าลืมสิว่าเรากำลังทะเลาะกัน…” เซี่ยซีหวั่นเตือนอย่างประหม่า

ลู่หานถิงมองดูดวงตาใสแจ๋วเหมือนมีดวงดาวอยู่ข้างในของเธอ จากนั้นก็พึมพำด้วยน้ำเสียงที่แหบห้าวและมีเสน่ห์ว่า "ปล้ำจูบไง….ปล้ำจูบก็เป็นการทะเลาะเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

พูดจบเขาก็หลับตาลงแล้วจูบเธออย่างแรง