สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 83

เย่หลิงไปเข้าห้องน้ำ เอาน้ำเย็นลูบหน้าตัวเองแล้วก็เดินออกมา

พอเดินมาถึงทางเดิน ก็ได้เจอกับลูกคนรวยคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นมองตรงมาที่เย่หลิง “คนสวย กลับเมืองไห่มาแล้วเหรอ?”

ทายาทเศรษฐีคนนั้นมองมาที่เย่หลิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ตอนที่เย่หลิงไปจากที่นี่เธออายุแค่ 18 ปีเท่านั้น ยังไม่ทันได้แย้มบานเลย แต่ว่า 2 ปีที่ผ่านมานี้เธอก็ผลิบานเหมือนกับดอกกุหลาบ ใบหน้าที่สวยงามและละเอียดอ่อนถูกประดับด้วยดวงตาที่เย้ายวน ด้านล่างนั้นก็เป็นริมฝีปากสีแดงที่ละเอียดอ่อน เป็นแรงดึงดูดที่รุนแรงสำหรับผู้ชาย

ทายาทเศรษฐีคนนั้นมองดูหุ่นของเย่หลิงที่แม้แต่สื่อต่างประเทศก็ชมว่าเป็นหุ่นที่เป๊ะตามธรรมชาติ ผิวของเธอขาวกระจ่างใสมาก สวมชุดเดรสคอร์ทเบอร์กันดีสไตล์วินเทจ ผมสีชาเป็นลอนกระจัดกระจายตามไหล่ มันเพิ่มเสน่ห์และความสละสลวยให้เธอเป็นอย่างมาก

“คนสวย 2 ปีที่ผ่านมาได้กลายเป็นดาราใหญ่แล้ว พวกเราอยากเจอเธอก็ได้เจอแค่ในทีวีเท่านั้น วันนี้บังเอิญได้มาเจอ ขอเลี้ยงสักแก้วได้ไหม”ทายาทเศรษฐียิ้มอย่างชั่วร้าย

เย่หลิงยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอมองทายาทเศรษฐีด้วยดวงตาที่เย้ายวน “ผู้ชายที่อยากจะเลี้ยงฉันมีตั้งเยอะตั้งแยะ นายคิดว่านายเป็นใครกัน？”

ทายาทเศรษฐีใบหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที “เย่หลิง ฉันไว้หน้าเธอแล้ว แต่เธอหน้าไม่อายเองนะ ก็เป็นแค่นักแสดงไม่ใช่เหรอ ใครให้เงินสูงหน่อยก็ไปดื่มกับคนนั้นแล้ว”

เย่หลิงยกยิ้มอย่างเกียจคร้าน “ในเมื่อรู้ว่าฉันมีราคาตลาดแล้ว ก็ลองไปถามราคามาดูสิ ถ้าอยากจะให้ฉันดื่มด้วย ก็ต้องดูเงินในกระเป๋าตัวเองก่อนว่าพอหรือเปล่า”

“เธอ！”

ทายาทเศรษฐีรู้สึกว่าตัวเองต้องอับอายขายขี้หน้ามาก เย่หลิงที่เมื่อก่อนถูกกู้เย่จิ่นปกป้องอยู่ใต้ปีกนั้นบอบบางราวกับดอกไม้ แต่ว่าเย่หลิงในตอนนี้นั้นช่างเยือกเย็น เย่อหยิ่ง มีเสน่ห์ และเย้ายวน ดุจดอกกุหลาบสีแดงที่มีหนาม

ผู้หญิงคนนี้สามารถกระตุ้นความอยากเอาชนะในตัวของผู้ชายได้

ทายาทเศรษฐีแสดงสายตาที่อัปลักษณ์ “ เย่หลิง เธอก็แค่เด็กที่ตระกูลกู้เก็บมาเลี้ยงเท่านั้นแหละ 2 ปีที่ผ่านมาที่เธอได้มีหน้าที่การงานก็เพราะว่ามีกู้เย่จิ่นคอยปกป้องอยู่ คอยคุมกันให้เธอตลอดมา ทางที่ดีเธอควรทำตัวให้เป็นที่โปรดปรานของกู้เย่จิ่นตลอดไปนะ อย่าโดนเขาทิ้ง เพราะถ้าเกิดว่าโดนทิ้งเมื่อไหร่ ใบหน้าและรูปร่างอย่างเธอ จะต้องกลายเป็นของเล่นของผู้ชายอย่างแน่นอน！”

เย่หลิงมองดูลูกเศรษฐีคนนี้แล้วพูดว่า “ในฐานะที่เป็นผู้หญิง จะได้รับความรักจากกู้เย่จิ่นแบบไหนมันก็เรื่องของฉัน ในฐานะผู้ชาย สิ่งที่นายควรทำก็คือเอาชนะกู้เย่จิ่นให้ได้ ให้ตัวเองได้กลายมาเป็นเสี่ยเลี้ยงของฉัน แต่ไม่ใช่ว่าคอยมาหารูรั่วข้างหลังกู้เย่จิ่นอยู่แบบนี้ ฉันดูถูกมากนะจะบอกให้”

“…”

ลูกเศรษฐีไม่คิดเลยว่าเย่หลิงจะพูดเก่งขนาดนี้ พูดจาแทงใจเขาจริงๆ แต่ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ถ้าเขาจะทำอะไรเธอก็ไม่มีใครรู้หรอก

และความคิดที่เลวร้ายก็เกิดขึ้น ลูกเศรษฐีทนไม่ได้อีกต่อไป เขาพุ่งเข้าไปและยื่นมือไปคว้าเย่หลิงเอาไว้ “เย่หลิง วันนี้ฉันจะลองดูหน่อยซิว่าคนที่สวยที่สุดในเมืองไห่รสชาติจะเป็นยังไง！”

เย่หลิงหัวเราะอย่างเย็นชา ตอนที่ไอ้โรคจิตยื่นมือเข้ามา เธอก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

วินาทีต่อมาก็มีเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอ “ลองแตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้วสิ！”

มือของลูกเศรษฐีคนนั้นค้างอยู่กลางอากาศทันที ขยับไปต่อไม่ได้แล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ได้เห็นกู้เย่จิ่น

กู้เย่จิ่นสวมใส่เสื้อคลุมสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหยกเต็มไปด้วยแสงสลัวๆ เขายืนหันหลังให้แสง ก็เลยมองเห็นไม่ชัด แต่ว่าสายตาที่เยือกเย็นของเขากลับจับจ้องไปที่ใบหน้าของลูกเศรษฐี เยือกเย็นราวกับเหวลึก

ลูกเศรษฐีคนนั้นรู้สึกชาไปทั้งตัว แล้วก็รีบดึงมือกลับทันที “คุณ…คุณชายกู้ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผม…ผมไม่ได้คิดอะไรกับเย่หลิงเลยสักนิด เมื่อกี้ก็แค่…อยากจับมือทักทายเธอเท่านั้นเอง…”

กู้เย่จิ่นเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ เย่หลิง เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “มือข้างไหนที่อยากจับมือเธอ ก็พิการไปแล้วกัน”

ใบหน้าของลูกเศรษฐีคนนั้นเขาซีดเผือดทันที ถ้าเทียบกับลู่หานถิงที่ดูลึกลับแล้ว คนที่เป็นขุนนางเก่าของเมืองไห่จริงๆ ก็คือตระกูลกู้ต่างหาก ในฐานะที่กู้เย่จิ่นเป็นนายน้อยของตระกูลนี้ก็จะมีความรวดเร็วและเฉียบขาด ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เย่หลิงตอบกลับไป“ผีเห็นผี！”

“ถ้าเกิดเมื่อกี้ฉันตามไปไม่ทัน เธอจะทำยัง？”

“ไม่มีทางหรอก ยังไงพี่ก็ต้องตามไปทันอยู่แล้ว”พอพูดจบ เย่หลิงก็หันหลังแล้วเดินออกไป

แต่ว่านิ้วของกู้เย่จิ่นจับไปที่ไหล่ของเธอ แล้วก็ผลักเธอเข้ากับกำแพง ขังเธอไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง

หลังที่เรียวสวยของเย่หลิงกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง มันเจ็บจนเธอเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “เจ็บ นี่พี่ทำฉันเจ็บนะ”

เขาเลี้ยงผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่เด็ก และทะนุถนอมเธอมาจนโต ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาหรอกว่าเธอบอบบาง และอดทนต่อความเจ็บปวดไม่ได้ขนาดไหน

ทันใดนั้นภาพวันเกิดอายุ 18 ปีของเธอก็ผุดขึ้นมาในหัว ในห้องของเขา เธอมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา น้ำตาคลอเบ้า และได้แต่บอกเขาว่าเธอเจ็บมากแค่ไหน

กู้เย่จิ่นกลืนน้ำลาย นัยน์ตาสีดำอันเยือกเย็นของเขาเต็มไปด้วยความรัก “อย่ามาร้องว่าเจ็บ ถ้าเจ็บก็ทนไว้”

เย่หลิงขมวดคิ้ว

“หลิงหลิง อย่าทำอะไรตามอำเภอใจตัวเองเพราะเห็นว่าฉันโอ๋เธอได้ไหม หืม？”

เย่หลิงมองเขา “ ตอนนี้ฉันกำลังพึ่งพาความรักของพี่อยู่ ถ้าเกิดว่าวันไหนฉันดูออกว่าพี่ไม่ได้รักฉันแล้ว ฉันก็จะไม่ทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้ว”