สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 92

เพียงครู่เดียวเซี่ยซีหวั่นก็เจ็บจนขมวดคิ้วสวยขึ้นมา แล้วเรียวปากนุ่มสีชมพูก็มีสีสันหายไปในชั่วพริบตา

ไม่นาน ลู่หานถิงก็ฟื้นคืนสติมาได้เล็กน้อย ความอยากดูดเลือดอย่างบ้าคลั่งและดุร้ายนี้ทำให้เขาตัวเย็นเฉียบไปทั้งตัว ราวกับว่าได้ตกลงไปสู่ก้นเหวลึก

เขารีบยื่นมือไปผลักเธอออกทันที

เซี่ยซีหวั่นลืมตาขึ้นมา แล้วกะพริบตาจ้องมองไปที่เธอ “คุณลู่ นี่อาการคุณกำเริบอีกแล้วใช่ไหมคะ มาให้ฉันดูหน่อยค่ะ……”

“อย่าแตะต้องตัวผม!” ลู่หานถิงลุกขึ้นมาแล้วเดินไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว “คุณไปนอนก่อนเถอะ”

เขาล็อกประตูห้องน้ำจากด้านในไป

ทุกครั้งที่อาการกำเริบเขาก็จะเป็นแบบนี้ จะบอกให้เธอจากไป เซี่ยซีหวั่นรู้ว่าผู้ชายอย่างเขา ตัวเองจะไปเหยียดหยามความหยิ่งยโสและศักดิ์ศรีของเขาไม่ได้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้ภาพที่อัปยศอดสูของเขามาปรากฏต่อหน้าเธอแน่

แต่ว่า เขาก็ช่วยตัวเองไม่ได้

เขาล็อกตัวเองไว้ แบบนี้มีแต่จะยิ่งทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ลงไปกว่าเก่า

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือไปเคาะประตูเล็กน้อย “ลู่หานถิง คุณรีบเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นหมอ ฉันสามารถช่วยคุณได้……ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเจ็บปวด คุณเปิดประตูให้ฉันดูหน่อยนะ!”

ในห้องน้ำ

ร่างกายที่สูงสง่าของลู่หานถิงยืนอยู่ข้างอ่างล้างหน้า ก๊อกน้ำเปิดอยู่ น้ำเย็นในนั้นไหล“ซ่า ๆ”ออกมา บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยน้ำ นิ้วมือเรียวยาวที่เห็นข้อต่อชัดเจนกำอยู่บนขอบอ่างล้างหน้า กำแน่นจนข้อต่อเริ่มเป็นสีขาวซีดไปแล้ว

ในปากยังเป็นกลิ่นหอมหวานของเธอ ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จนเลือดร้อนแรงพุ่งกระฉูด

บนอกแข็งแกร่งเริ่มกระเพื่อมขึ้นลง เขาเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองไปที่เงาตัวเองในกระจก ตอนนี้ในดวงตาของเขามีแววดุร้ายแบบกระหายเลือดปรากฏขึ้นมา ดูโหดเหี้ยมและน่ากลัว

อยู่ ๆ ในหูก็มีเสียงสะท้อนขึ้นมามากมาย เหมือนพวกเขาจะเอาแต่พูดเหมือนกันประโยคหนึ่งว่า……เขาเป็นคนบ้า เขาก็คือคนบ้าคนหนึ่ง!

ลู่หานถิงค่อย ๆ หลับตาที่งดงามลงไป เสียงวุ่นวายทั้งหมดค่อย ๆ หายวับไป เพียงอยู่แต่เสียงร้อนที่ร้อนรนและตื่นเต้นของเด็กสาวที่อยู่ข้างนอก......ลู่หานถิง! ลู่หานถิง!

โลกทั้งใบของเขามีแต่เสียงของเธอ

ลู่หานถิงปิดก๊อกน้ำไป แล้วเดินไปเปิดประตูออก

เซี่ยซีหวั่นที่อยู่ด้านนอกยังกะว่าจะเคาะประตูอีก แล้วจู่ ๆ ประตูก็เปิดออก “ลู่หานถิง คุณเป็นยังไงบ้าง คุณ……”

เซี่ยซีหวั่นสบเข้ากับดวงตาที่แดงก่ำทั้งคู่ของเขา เขากำลังจ้องมองมาที่เธออย่างดุร้ายและโหดเหี้ยม

สายตาแบบนี้เหมือนกับสัตว์ประหลาดที่จ้องมองเหยื่อของตัวเองอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ลู่หานถิง……”

ลู่หานถิงจ้องมองเธอ แล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้งขึ้นว่า “ให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย ไปซะ”

เซี่ยซีหวั่นส่ายหน้าขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันไม่ไปค่ะ”

ลู่หานถิงคว้าซวบข้อมือเรียวเล็กของเธอมา แล้วก้าวเดินไปอย่างมั่นคงไม่กี่ก้าว ก็เอาตัวโยนลงไปบนเตียงอ่อนนุ่มเลย

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย และในเวลานี้เตียงได้ยุบตัวลงไปข้างหนึ่ง ลู่หานถิงได้ขึ้นมาแล้ว เขาเอาเข็มขัดสีดำเส้นหนึ่งมามัดข้อมือเรียวเล็กของเธอไว้กับหัวเตียงเลย

เซี่ยซีหวั่นขัดขืนไปครู่หนึ่ง “ลู่หานถิง คุณจะทำอะไร อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยตัวฉันก่อนค่ะ!”

ลู่หานถิงชิดเข้ามาที่ลำคออ่อนนุ่มสีชมพูของเธอ แล้วก็กัดลงไปบนเส้นเลือดบาง ๆ ของเธอเลยทีหนึ่ง

เซี่ยซีหวั่นเจ็บจนเหงื่อซึมออกมาเต็มหน้าผาก

ไม่นานมือใหญ่ของเขาก็มาหยุดอยู่บนกระดุมชุดนอนของเธอ พอกระชากออก เขาก็เริ่มกัดแทะขึ้นมา ลุ่มหลงกับกลิ่นคาวหอมหวานแบบนี้

เธอยื่นมือไปจับคอตรงที่ถูกเขากัดไปทีหนึ่ง ตรงที่เขากัดเป็นเส้นเลือด ทิ้งรอยฟันลึก ๆ เอาไว้

ถ้าเกิดใครมาเห็นสภาพแบบนี้ของเธอเข้า จะต้องไปแจ้งความแน่ ๆ

เซี่ยซีหวั่นเอาแปรงสีฟันมาเริ่มแปรงฟัน แล้วแปรงไปสิบกว่ารอบ แปรงจนเลือดออกตามไรฟันไปหมดแล้ว เธอถึงจะหยุดการกระทำลง

พอออกจากห้องน้ำ เซี่ยซีหวั่นก็ขึ้นไปบนเตียงใหม่ แล้วนอนลงข้าง ๆ ลู่หานถิง เธอไม่กล้าจากไป กลัวว่ากลางดึกเขาจะเป็นอะไรขึ้นมา

อาการป่วยของเขารุนแรงกว่าที่เธอคาดคิดไว้ สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือประสาทสัมผัสทางกลิ่นของเขารุนแรงมาก อยากจะฝังเข็มให้เขานั้นยากมาก เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาถึง……จุดสุดยอดแบบนั้นแล้ว เธอก็ไม่มีทางลงมือไปเลยด้วยซ้ำ

ในสมองของเซี่ยซีหวั่นวุ่นวายไปหมด เธอนอนอยู่ไม่กล้าขยับเขยื้อน กลัวจะทำให้เขาตื่น กลัวจะทำให้คุณย่าตกใจ และที่สำคัญแค่ขยับบาดแผลบนตัวก็จะรู้สึกเจ็บปวดทุรนทุรายขึ้นมา

ในเวลานี้ ลู่หานถิงที่อยู่ข้าง ๆ ขยับตัวไปเล็กน้อย เซี่ยซีหวั่นรีบกลั้นหายใจทันที แล้วก็เห็นแขนกำยำของเขายื่นมา และรวบตัวเธอไปกอดไว้ในอกตัวเองตามความเคยชิน แล้วก็นอนหลับไป

ใบหน้าเรียวเล็กขาวซีดของเซี่ยซีหวั่นไปติดอยู่บนตำแหน่งหัวใจของเขา พอความโหดเหี้ยมและความดุร้ายเมื่อกี้หายไปแล้ว เขาก็ฟื้นคืนสู่ท่าทางสูงส่งอย่างทุก ๆ วันแล้ว

พอได้ยินเสียงหัวใจเต้น“ตุ๊บ ๆ”ในใจเขาดังลอยมา เซี่ยซีหวั่นที่เหนื่อยล้าก็สู่นิทราไปด้วยเลย

……

เซี่ยซีหวั่นลืมตาขึ้นมาตอนตีห้ารุ่งเช้า ลู่หานถิงที่อยู่ข้าง ๆ ยังนอนหลับอยู่ เธอลุกขึ้นมาแล้วลงจากเตียงไป แล้วเอาเสื้อคลุมตัวใหญ่ตัวหนึ่งมาห่อหุ้มตัวเองอย่างมิดชิด จากนั้นก็ออกจากรีสอร์ทโยวหลานไป

อีกเดี๋ยวพวกคนใช้ในรีสอร์ทโยวหลานจะตื่นกันขึ้นมาแล้ว เธอจำเป็นต้องออกไปก่อน ไม่งั้นบาดแผลบนตัวก็จะปิดไม่อยู่แล้ว

เธอไม่ได้ไปบ้านเย่หลิง เพราะไม่กล้าให้หลิงหลิงเห็น เธอเป็นเพื่อนกับหลิงหลิงมานาน แต่เธอก็ไม่กล้าบอกเรื่องอาการของลู่หานถิงให้หล่อนรู้เรื่อง

เพราะฉะนั้นเซี่ยซีหวั่นจึงไปที่สถาบันวิจัยซูมี่ แล้วมาที่ห้องยา