สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 93

เวลาตีห้ารุ่งเช้าในห้องยาว่างเปล่าไม่มีใครสักคน เซี่ยซีหวั่นเปิดไฟในห้องพักแค่ดวงเดียว จากนั้นก็เสื้อบนตัวออก

บนผิวขาวนวลของเด็กสาวมีรอยเขียวช้ำอยู่ไม่น้อย บาดแผลที่ถูกกัดยังมีเลือดซึมออกมาอยู่ เซี่ยซีหวั่นเอาแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมาขวดหนึ่ง จากนั้นก็ใช้ก้านสำลีเริ่มจัดการบาดแผลของตัวเองไป

ซี๊ดส์

ดวงตาที่ขาวใสเป็นประกายแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

แล้วในเวลานี้เอง จู่ ๆ ประตูห้องพักก็ถูกผลักออก แล้วเงาร่างที่หล่อเหลาและเย็นชาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาที่หน้าประตู

เซี่ยซีหวั่นคิดไม่ถึงว่าเวลารุ่งเช้าแบบนี้จะมีคนเข้ามาได้ ม่านตาเธอหดตังครู่หนึ่ง แล้วก็แทบจะยื่นมือไปดึงเสื้อมาปิดบังตัวเองไว้ทันที

“ใครน่ะ?”

เซี่ยซีหวั่นหันหน้าไป คนที่อยู่ข้างประตูคนนั้นคือ……ผู้ชายที่ชอบฟุบตัวนอนอยู่ในห้องยา

เธอลืมนึกถึงคนที่ลึกลับซับซ้อนคนนี้ไปเลย

ผู้ชายที่อยู่ข้างประตูก็เหมือนกับว่าจะคิดไม่ถึงว่าเป็นเธอเหมือนกัน เด็กสาวใส่ผ้าคลุมหน้าเอาไว้ เห็นเพียงแต่ดวงตาแวววาวสีดำสุกใสคู่หนึ่งมองมาทางเขาอย่างหวาดระแวง ในนั้นกลับยังแฝงประกายน้ำตาที่เกิดจากความเจ็บปวดเมื่อกี้อยู่ด้วย ดวงตากะพริบไป ความงดงามที่ละเอียดเกินไปแบบนั้นแทบจะทำให้คนไม่อยากละสายตาไปเลย

ชายหนุ่มจ้องมองเธอไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ปิดประตูลง แล้วก็ถอยออกไปอย่างรู้ตัว

เซี่ยซีหวั่นโล่งอกไปทีหนึ่ง จากที่เธอสังเกตมานั้น ผู้ชายที่ชอบนอนคนนี้ เป็นคนที่ไม่เลวเลย คงจะไม่แอบมองหรอก แต่เธอก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ก็เลยจัดการกับบาดแผลบนตัวไปอย่างรวดเร็ว

ในมือเธอไม่มียา บาดแผลพวกนี้จำเป็นต้องใส่ยา เซี่ยซีหวั่นคิดว่าอีกเดี๋ยวถ้าสถาบันวิจัยซูมี่เริ่มงานแล้ว เธอก็จะยาที่ดีมาทาสักหน่อย

แบบนี้บาดแผลบนตัวถึงจะหายได้เร็วหน่อย

เซี่ยซีหวั่นเปิดประตูห้องพักออก แล้วเดินออกไป แต่ไม่นานฝีเท้าของเธอก็หยุดลง เพราะว่าเธอเห็นยาหลอดหนึ่งอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ ประตูเข้า

ครีมยาที่อยู่ในขวดเซรามิกสีขาวหยก ดูล้ำค่าเป็นอย่างมาก

นี่มันมาจากไหนกัน?

ชายหนุ่มที่ชอบนอนคนเมื่อกี้มอบให้กับเธอเหรอ?

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นกำลังต้องการยา พอครุ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้ว เธอก็เก็บขวดยาไป จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องพักแล้วทายาไปบนตัว

บาดแผลที่ยังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนเมื่อกี้ รู้สึกเย็นสบายขึ้นมาทันที จากนั้นความเจ็บปวดก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ครีมยาอันนี้มันอัศจรรย์มากจริง ๆ

เซี่ยซีหวั่นเอาปากกาออกมา เธอเขียนข้อความประโยคหนึ่งลงบนกระดาษ แล้วเอาไปวางลงบนโต๊ะของชายชอบนอนคนนั้น

ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้ามาก ใต้ขอบตาที่ขาวซีดของเซี่ยซีหวั่นได้มีความเขียวคล้ำของความเหนื่อยล้าปรากฏขึ้นแล้ว สีหน้าก็ดูแย่มาก ดังนั้นเธอจึงกระชับเสื้อบนตัวแล้วนอนลงไปบนเตียงเล็ก ๆ ในห้องพัก ไม่นานก็เข้าสู่นิทราไป

ในขณะเดียวกันชายหนุ่มกลับมาที่ที่นั่งตัวเอง แล้วเขาก็มองเห็นกระดาษแผ่นโน้ตนั้นอย่างรวดเร็ว บนนั้นมีตัวหนังสือเล็ก ๆ ที่สวยงามอยู่บรรทัดหนึ่ง……บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเมื่อครั้งแล้วบวกกับยาในครั้งนี้ คุณได้ช่วยฉันไว้สองครั้งแล้ว หวังว่าจะมีโอกาสได้ตอบแทนคืนให้คุณนะคะ

ชายหนุ่มเอากระดาษทับไว้ในหนังสือเล่มหนึ่ง จากนั้นก็เปิดหนังสือทางการแพทย์เล่มหนึ่งออกมาดูอย่างเบื่อหน่าย……

……

ตอนที่ซวงซวงมาถึงเซี่ยซีหวั่นได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ตัวเธอกำลังอยู่ในห้องสมุดของสถาบันวิจัยซูมี่

“พี่สาวฉันรักพี่เขยคนนี้มาก ตอนแรกนึกว่ากัดฟันทนไปเดี๋ยวเดียวก็จบ แต่พอพี่สาวฉันตั้งท้อง ก็ถูกพี่เขยทำร้ายจนแท้งไป และอีกอย่างถึงคลอดเด็กคนนั้นออกมา แล้วจะให้เด็กคนนั้นเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีการใช้ความรุนแรงเหรอ?”

“หวั่นหวั่น ความหมายที่ฉันพูดมาเยอะแยะขนาดนี้ก็คือ ตอนนี้เธออายุยังน้อย แล้วสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ชีวิตที่เจิดจรัสเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเอง เธอรีบคิดหาวิธีหย่ากับผัวผีแห่งรีสอร์ทโยวหลานคนนั้นเถอะ แล้วถอนตัวออกมาก่อนเถอะนะ ข้างนอกยังมีผู้ชายสมบูรณ์แบบมากมาย อนาคตเธอจะได้ต้องพบเจอกับคนที่ดีกว่าเขาแน่ ๆ”

ขนตาที่งอนยาวของเซี่ยซีหวั่นหรี่ลงมา พอผ่านไปไม่กี่วินาทีก็ดึงมือซวงซวงมา “ซวงซวง ขอบใจที่เธอพูดคำพูดที่จริง ๆ มากมายขนาดนี้กับฉัน ฉันรู้ว่าตัวฉันอยากทำอะไร เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”

“งั้นก็ดี หวั่นหวั่นถ้าเธอมีเรื่องลำบากอะไรก็รีบบอกฉันนะ ฉันดูสีหน้าเธอตอนนี้ขาวซีดมาก เดี๋ยวฉันจะไปที่ห้องครัว แล้วให้พวกเขาช่วยตุ๋นซุปบำรุงตอนเที่ยงให้เธอสักหน่อย”

“ซวงซวง เธอสนิทกับคนที่ห้องครัวมากเหรอ?”

ซวงซวงยิ้มแฉ่งขึ้นมาทีหนึ่ง หมุนตัวแล้วก็วิ่งไปเลย “ก็คนมันชอบกินนี่”

พอซวงซวงไปแล้ว เซี่ยซีหวั่นก็จับกำแพงไว้แล้วค่อย ๆ นั่งลงไปบนพื้นพรหมที่อ่อนนุ่ม ดวงตาทั้งคู่ว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็เอาโทรศัพท์ของตัวเองออกมา คุณลู่น่าจะตื่นแล้วมั้ง……

……

ที่รีสอร์ทโยวหลาน

ลู่หานถิงที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ตอนนี้แสงสว่างเจิดจ้ายามเช้าได้ส่องผ่านหน้าต่างแต่ละชั้นเข้ามาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาตื่นสายขนาดนี้

ในดวงตาแฝงไว้ด้วยความสะลึมสะลือที่เพิ่งตื่นนอน เขาพลิกตัวไปกอดเด็กสาวที่อยู่ข้างกาย แล้วอยากนอนต่ออีกสักหน่อย

ไม่อยากตื่นนอนเลยสักนิด

แต่ว่า ข้างกายกลับว่างเปล่าไปแล้ว