สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 95

นอกสถาบันวิจัยซูมี่ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูค่อย ๆ ขับมาจอดลง ลู่หานถิงมองผ่านกระจกรถที่เงาวับไปทางห้องยาที่อยู่ด้านใน เขารู้ว่าเธออยู่ในนั้น

ขอแค่ตอนนี้เขาเข้าไป ก็จะสามารถหาเธอเจอได้

ที่ข้างมือมียาที่ซื้อมาให้เธอวางอยู่ และอยากเอาไปให้เธอมาก

แต่ว่า เขาไม่อยากเข้าไป เขาแค่อยากมาดูที่นี่สักหน่อย มาในที่ที่ใกล้ชิดกับเธอหน่อย

ลู่หานถิงเอาแผ่นหลังที่ตรงสง่างามพิงลงไปบนพนักพิง นี่ก็คือระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างเขากับเธอ ขอแค่เธอไม่เข้ามาใกล้เขา เขาก็จะไม่ทำร้ายเธอ

ทำใจไม่ได้จริง ๆ

เด็กสาวที่เชื่อฟังและเฉลียวฉลาดคนหนึ่ง แล้วเขาชอบเธอซะขนาดนั้น ตอนนี้เธอเป็นยาเพียงอย่างเดียวของเขา

ลู่หานถิงเอาโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แล้วค้นหาวีแชทของเธอออกมา การสนทนาครั้งสุดท้ายของทั้งสองคนยังหยุดอยู่ตรงที่เธอไปเมืองซานย่า แล้วส่งรูปชุดว่ายน้ำผิดมาให้เขาใบหนึ่ง

รูปถ่ายใบนี้เขาได้บันทึกไว้แล้ว

ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พุ่งขึ้นมาทีละนิดทีละนิด เขาแทบจะสามารถนึกย้อนไปถึงภาพของเธอในตอนนั้นได้ ใบหน้าเรียวเล็กที่ขาวซีดของเธอได้เผาไหม้จนแดงไปผืนหนึ่ง และยังยกเท้าขึ้นมาถีบเขา……

ลู่หานถิงยกมือขึ้นมาบังตาไปครู่หนึ่ง แล้วบดบังความแดงก่ำตรงหางตาไป

แล้วในเวลานี้เองเสียงโทรศัพท์ไพเราะก็ดังขึ้นมา มีสายโทรเข้าแล้ว เป็นสายโทรเข้าจากเลขาส่วนตัวเหยียนยี่

ลู่หานถิงกดรับสาย น้ำเสียงที่นอบน้อมของเหยียนยี่ก็ดังลอยมาทันที “ท่านประธานครับ ตามที่จัดตารางงานไว้ วันนี้ต้องบินไปดูงานที่ยุโรปครับ เครื่องบินส่วนตัวได้เตรียมพร้อมแล้วครับ จะให้ยกเลิกไหมครับ?”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันก็ถึงแล้ว”

……

แค่พริบตาเดียว ก็ผ่านมาสามวัน สามวันมานี้เซี่ยซีหวั่นเอาแต่ทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยซูมี่มาตลอด นอกเหนือจากเวลางานแล้วก็ไปหมกตัวอ่านหนังสือการแพทย์อยู่ในห้องสมุด

ในช่วงตอนบ่าย ในที่สุดเซี่ยซีหวั่นก็หาตัวยาที่เธอต้องการเจอแล้ว คือดอกแตรนางฟ้านั่นเอง

ตามที่ร่ำลือกันมาดอกแตรนางฟ้าจะขึ้นแค่โลกแห่งความเป็นความตายเท่านั้น เป็นของล้ำค่าหายากมาก แถมยังแทบจะไม่เคยมีใครเคยเห็นดอกแตรนางฟ้านี้มาก่อน เซี่ยซีหวั่นจึงไม่รู้ว่าจะหามันมาได้ยังไง

“ซวงซวง ฉันหาตัวยาที่ฉันอยากได้เจอแล้ว คือดอกแตรนางฟ้า เธอเคยได้ยินไหมว่าจะหามันเจอได้จากที่ไหน?” เซี่ยซีหวั่นมาหาซวงซวง แล้วก็ยื่นรูปดอกแตรนางฟ้าในหนังสือให้ซวงซวงดู

พอซวงซวงจ้องมองทีหนึ่งแล้ว ก็แทบจะกระโดดขึ้นมา “หวั่นหวั่น ทำไมเธอถึงจะเอาดอกแตรนางฟ้า ไอ้ดอกแตรนางฟ้านี่มันมีพิษนะ จะทำให้มีอาการประสาทหลอน แล้วก็ถูกพิษรุนแรงจนถึงตายได้”

“ซวงซวง ฉันจะเอาอันนี้แหละ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตั้งแต่เด็กฉันก็ต่อต้านพิษได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากเอาดอกแตรนางฟ้ามาลองพิษเพื่อจะทำเป็นยา”

ซวงซวงจ้องมองเซี่ยซีหวั่นอย่างตกตะลึง “หวั่นหวั่น นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอจะทำยาให้ใครกัน พิษของดอกแตรนางฟ้านี่รุนแรงมากเลยนะ ถึงเธอจะต้านได้เป็นร้อย ก็ไม่แน่ว่าจะต้านไหวนะ เธอจะไปลองพิษได้ยังไง เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ!”

เซี่ยซีหวั่นลากตัวซวงซวงไว้ “ซวงซวงคนดี ฉันยังอายุไม่ถึงยี่สิบเลย ยังไม่อยากตายหรอก เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องนี้จริง ๆ เธอรีบช่วยฉันคิดหน่อยเถอะว่าจะหาดอกแตรนางฟ้ามาได้จากที่ไหน?”

ซวงซวงส่ายหน้าเล็กน้อย “ในสถาบันวิจัยซูมี่ไม่มีดอกแตรนางฟ้า เป็นของที่หายากในโลก ไม่มีทางหาได้หรอก”

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

แล้วซวงซวงก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ให้เวลาฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยจัดการให้เธอ”

“……”

เซี่ยซีหวั่นจ้องมองซวงซวงอย่างตกตะลึง “ซวงซวง เธอพูดจริงนะ เธอจัดการได้แน่นะ? แล้วเธอจะจัดการยังไงล่ะ?”

“ก็แค่ดอกแตรนางฟ้าดอกเดียวไม่ใช่เหรอ เธอรอไปก็พอแล้ว”

เซี่ยซีหวั่นพิจารณาซวงซวงใหม่อีกรอบหนึ่ง เธอมักจะรู้สึกว่าซวงซวงมีความเก่งกาจอะไรอยู่

เซี่ยซีหวั่นเอาหนังสือการแพทย์ไปคืน จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ออกมา เป็นเวลาสามวันแล้ว ลู่หานถิงยังไม่เคยติดต่อเธอเลย

เขายุ่งมากเลยเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นหรี่ขนตาที่งอนยาวลงอย่างเงียบเฉียบ รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกโกรธด้วย นี่เขาหมายความว่ายังไงกันแน่?

“พี่คนขับคะ จอดรถตรงนี้เลยค่ะ”

“น้องสาว คุณยังไปไม่ถึงรีสอร์ทโยวหลานเลยนะครับ?”

เซี่ยซีหวั่นจ่ายค่ารถแล้วยิ้มและพูดขึ้นว่า “อืมค่ะ อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกนับถือประธานแห่งบริษัทลู่ซื่อคนนี้ขึ้นมา ฉันก็เลยจะเข้าไปหาเขาตอนนี้เลยค่ะ”

คนขับรถจ้องมองเซี่ยซีหวั่นอย่างตกตะลึง ผู้หญิงในยุคสมัยนี้ทำไมมันถึงได้กระตือรือร้นขนาดนี้นะ?

…….

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าไปในตึกบริษัทลู่ซื่อ พนักงานต้อนรับก็รีบรุดหน้าเข้ามา “คุณผู้หญิงท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครคะ?”

“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาประธานของพวกคุณลู่หานถิงค่ะ”

พอได้ยินว่ามาหาประธานของตัวเอง พนักงานต้อนรับก็มองพิจารณาเซี่ยซีหวั่นไปทีหนึ่ง เธอเคยเห็นสาวงามมาหาประธานของตัวเองมานักต่อนักแล้ว ล้วนเป็นพวกสาวสวยที่เอาตัวเข้าแลกทั้งนั้น

พนักงานต้อนรับยิ้มให้อย่างไม่เสียมารยาท “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณได้นัดหมายไว้หรือเปล่าคะ?”

เซี่ยซีหวั่นส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ได้นัดค่ะ”

“ขอประทานโทษนะคะคุณผู้หญิง ถ้าไม่ได้นัดหมายไว้ล่วงหน้า ก็เจอท่านประธานไม่ได้ค่ะ”

“งั้นฉันนั่งรอเขาที่นี่ ได้ไหมคะ?”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ของเตือนคุณผู้หญิงด้วยความหวังดีนะคะ ท่านประธานบินไปดูงานที่ยุโรปตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนแล้ว จะกลับมาตอนไหนยังไม่ชัดเจน คุณมานั่งรออยู่ที่นี่ก็ไม่เจอท่านประธานหรอกค่ะ”

เขาบินไปดูงานที่ยุโรปเหรอ?

ถึงว่า เขาถึงได้ไม่ติดต่อเธอเลย

เซี่ยซีหวั่นนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องโถงใหญ่ จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรออกไปที่เบอร์ของลู่หานถิง