สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 96

ทางโน้นมีเสียงโทรศัพท์ที่ไพเราะดังลอยมา เสียงโทรศัพท์ดังยังขึ้นมาไม่ถึงรอบก็ถูกกดรับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหวั่นสงสัยว่าเขาคงจะรอคอยโทรศัพท์เธอมาตลอด

แต่ว่า พอโทรศัพท์ถูกรับสายแล้ว ลู่หานถิงก็ไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยซีหวั่นหรี่ขนลงงอนยาวลง “ฮัลโหล คุณลู่ ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยคะ?”

แล้วน้ำเสียงที่ขรึมต่ำมีเสน่ห์ของลู่หานถิงถึงค่อย ๆ ดังลอยมา และแฝงความแหบแห้งเอาไว้ด้วย “ผมนึกว่าคุณจะไม่โทรศัพท์หาผมแล้ว”

ฟันขาวของเซี่ยซีหวั่นกัดริมฝีปากไปเล็กน้อย เขายังรู้ตัวเองดีนี่ เรื่องเมื่อคืนนั้นทำให้เธออับอายไม่อาจพูดออกมาได้ สุดท้ายเธอจึงเบ้ปากเรียวเล็กขึ้นมา แล้วทำเสียง“หึ!”ออกมา

พอเธอหึออกมาหนัก ๆ คำหนึ่งแล้ว

พนักงานต้อนรับทางนี้คอยมองเซี่ยซีหวั่นอยู่ตลอด เธอไม่รู้ว่าเซี่ยซีหวั่นกำลังโทรศัพท์หาใครอยู่ แต่ยังไงก็ไม่ใช่ประธานของตัวเองแน่นอน แล้วในเวลานี้เองก็ได้เห็นเด็กสาวก้มหน้าแล้วทำเสียง“หึ”ออกมาคำหนึ่งอย่างโกรธเคือง

พนักงานต้อนรับรู้สึกว่าเซี่ยซีหวั่นรู้จักออดอ้อนเป็นอย่างมาก และที่สำคัญเหมือนกับว่าเธอจะมีแฟนแล้ว หรือว่าเป็นเพื่อนชายที่มีความสัมพันธ์คลุมเครืออยู่ แล้วทำไมถึงยังเอาตัวมาหาประธานของตัวเองอีก?

พนักงานต้อนรับไม่ชอบเด็กผู้หญิงที่มีกี๊กมากมายไว้เป็นตัวสำรองเลย เธอคิดว่าถ้าประธานกลับมาแล้วจะต้องเปิดโปงใบหน้าที่แท้จริงของเด็กผู้หญิงคนนี้แน่นอน

ในเวลานี้เองที่นอกตึกบริษัทลู่ซื่อก็มีรถธุรกิจหรูที่เพิ่มความยาวขับมาจอดช้า ๆ คันหนึ่ง แล้วเลขาเหยียนยี่ก็ลงมาเปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงประตูเปิดออกอย่างนอบน้อม รูปร่างที่หล่อเหลาสูงใหญ่คนหนึ่งเข้ามาสู่สายตาทันที

ลู่หานถิงกลับมาแล้ว

“โอ้สวรรค์ ประธานกลับมาแล้ว!” พนักงานต้อนรับตาสว่างขึ้นมา แล้วก็เกิดประกายดีใจแบบเด็กสาวที่หลงใหลออกมาทันที

เซี่ยซีหวั่นนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ แน่นอนว่าเธอได้สังเกตเห็นถึงความเคลื่อนไหวของทางนี้แล้ว แล้วเห็นว่าพอประตูห้องโถงใหญ่ถูกเปิดออก พวกผู้บริหารระดับสูงที่แขวนป้ายสีน้ำเงินไว้บนคอก็รีบวิ่งออกมาทันที เหมือนกับมาต้อนรับบุคคลใหญ่โตอะไร

บุคคลใหญ่โตของที่นี่จะเป็นใครไปได้ เซี่ยซีหวั่นหันหน้าไปมอง เธอก็มองเห็นลู่หานถิงผ่านกระจกบานใหญ่ที่เงาวับ

ลู่หานถิงเพิ่งลงเครื่องมา ทั้งตัวยังแต่งตัวเต็มยศ ด้านในใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวมีเนกไทผูกอยู่ กับเสื้อกั๊กแบบนักธุรกิจสีกรม ด้านนอกใส่เสื้อคลุมไหมพรหมสีดำตัวใหญ่ไว้ ทั้งตัวดูสง่างามและสูงส่ง มีออร่านักธุรกิจที่แข็งแกร่งไม่เหมือนใคร

“ท่านประธาน…….”

พอพวกผู้บริหารพูดออกมา ก็ถูกเหยียนยี่ยกมือขึ้นมาห้ามไว้ทันที เหยียนยี่ส่งสายตามาให้ทีหนึ่ง หมายความคือ……ไม่เห็นเหรอว่าท่านประธานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่?

พวกผู้บริหารระดับสูงเงียบเสียงไปทันที และรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าประธานคุยกับใครอยู่

ลู่หานถิงได้ยินเสียง“หึ”คำหนึ่งของเซี่ยซีหวั่น แฝงไว้ด้วยความเง้างอน ดูมีกลิ่นอายของเด็กสาวเป็นอย่างมาก ฝีเท้าของเขาจึงหยุดลงทันที

พอเขาไม่เดินแล้ว พวกผู้บริหารระดับสูงข้างหลังก็หยุดลงด้วย

ลู่หานถิงกำโทรศัพท์ไว้ แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าลงแล้วพูดกับเธอว่า “คุณนายลู่ เรื่องคืนนั้น ผมต้องขอโทษด้วย……”

เซี่ยซีหวั่นสามารถมองเห็นท่าทางของเขาในเวลานี้ได้อย่างชัดเจน เธอคลี่เรียวปากแดงยิ้มออกมาทีหนึ่ง “คุณลู่ คุณทำผิดแล้วยังมาขอโทษทางโทรศัพท์อีกเหรอ ฉันไม่รู้สึกถึงความจริงใจจากการขอโทษของคุณเลยนะ”

ลู่หานถิงขยับลูกกระเดือกขึ้นลงทีหนึ่ง สติทั้งหมดบอกกับเขาว่า อย่าไปหาเธอ สามวันยังผ่านมาได้เลย เขาจะต้องทนได้นานกว่านี้แน่นอน

แต่ว่ามือใหญ่ที่อยู่ข้างลำตัวกลับกำเป็นหมัดเข้าหากัน สติทั้งหมดได้แตกสลายไปในตอนที่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนนุ่มสดใสของเธอ “เดี๋ยวผมจะไปหาคุณตอนนี้เลย โอเคไหม?”

เขาลองถามเธอไปอย่างหวาดระแวง เซี่ยซีหวั่นรู้สึกเจ็บปวดในใจเป็นอย่างมาก อย่างกับมีเข็มแหลมอันหนึ่งทิ่มแทงเข้าไปในใจเธอ ทำให้เกิดความรู้สึกชา ๆ เจ็บ ๆ

เหตุผลที่เขาไม่มาหาเธอในสามวันนี้ เธอเดาออกหมดหมดแล้ว

ร่างกายที่สูงใหญ่ของลู่หานถิงนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง เธอพูดว่าอะไรนะ เธอมาถึงแล้วเหรอ?

เธออยู่ไหนล่ะ?

ลู่หานถิงกำโทรศัพท์ไว้แล้วหมุนตัวไป ดวงตาเรียวเล็กที่ลึกซึ้งจ้องมองไปรอบทิศทาง อยากจะหาเงาร่างที่อรชรอ้อนแอ้นอย่างกับเด็กสาวของเธอ

พวกผู้บริหารที่อยู่ที่นี่ต่างก็มึนงงกันไปหมด พวกเขาไม่รู้ว่าประธานของตัวเองกำลังหาใครอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นผู้ชายที่สูงส่ง เด็ดเดี่ยวเคร่งขรึมคนนี้มีท่าทีที่ร้อนรนและลนลานแบบนี้ปรากฏออกมา

“คุณอยู่ไหน ผมมองไม่เห็นคุณเลย”

เซี่ยซีหวั่นจ้องมองเขา จ้องมองเขากำลังตามหาเธอไปทั่วทุกที่ แล้วเธอก็คลี่ยิ้มออกมา “คุณลู่ คุณนี่โง่จริง ๆ เลยนะคะ เงยหน้าขึ้นมา มองไปด้านหน้าค่ะ”

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมา ครู่เดียวก็เห็นร่างอรชรอ้อนแอ้นร่างนั้นที่ยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบริษัทลู่ซื่อ เซี่ยซีหวั่นอยู่ที่นี่แล้ว อยู่ในบริษัทลู่ซื่อแล้ว ดูกระฉับกระเฉง ใช้ดวงตาสีดำสนิทแต่แวววาวคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขา

ในดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยเงาของเขา

ลู่หานถิงวางสายแล้ว ก็ก้าวเดินไปด้วยฝีเท้าที่มั่งคงและเดินเข้าไป รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาว “คุณมาได้ยังไงเนี่ย?”

เซี่ยซีหวั่นแหงนหน้าที่งดงามจ้องมองไปที่เขา “คนโง่ ฉันไม่ได้จะต้องอยู่แต่ข้างหลัง บางทีฉันอาจจะหยุดรอคุณอยู่ข้างหน้าก็ได้”

พนักงานต้อนรับที่เพิ่งวิ่งออกมาเมื่อกี้ตัวแข็งทื่อไปเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าผู้หญิงคนนี้คุยโทรศัพท์กับท่านประธานมาตลอดเลยเหรอ? โอ้สวรรค์!

ดวงตาของลู่หานถิงแดงก่ำโหดเหี้ยมแล้วจ้องมองไปที่เซี่ยซีหวั่น “คุณมาทำไม เคยคิดถึงผลที่จะตามมาบ้างไหม?”