สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 97

นี่เธอถึงกับมาที่บริษัทลู่ซื่อเลยเหรอ!

ลู่หานถิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมาหาเขาที่นี่ สามวันมานี้เขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ไปรบกวนเธอ แต่เขาก็ยังคอยดูโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ในใจก็คาดหวังว่าเธอจะเป็นฝ่ายติดต่อเขามา

ขอแค่เธอกล้าเดินมาก้าวหนึ่ง เขาก็จะกล้าเดินไปอีกเก้าสิบเก้าก้าว

แต่สามวันมานี้โทรศัพท์ของเขาเงียบสงบมาก ไม่มีข่าวคราวของเธอเลยสักนิด

แต่ตอนนี้ เธอกลับมาหาเขาที่บริษัทลู่ซื่อ

เขาไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงกล้ามาล่ะ?

ตัวเองที่เป็นแบบนี้ ยังไม่ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและหวาดกลัวอีกเหรอ?

ทำไมเธอจะต้องหยุดรอเขาอยู่ข้างหน้าด้วย?

เขาบอกว่า เธอมาทำไม ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาเหรอ?

เซี่ยซีหวั่นยกเท้าขึ้นมา แล้วใช้แรงเตะเขาทีหนึ่ง “บนเตียงเรียกหวั่นหวั่น พอลงจากเตียงก็เรียกเซี่ยซีหวั่นเลยเหรอ? คุณลู่ คุณนี่ช่างสมจริงมากเลยนะ”

พนักงานต้อนรับและพวกผู้บริหารล้วนกำลังเหม่อลอยอยู่ พวกเขาไม่เข้าใจว่าเด็กสาวเซี่ยซีหวั่นคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ นี่เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ เธอถึงได้กล้ามาเตะประธานของพวกเขา?

นี่มันช่าง……สามหาวจริง ๆ!

มีใครอยู่ไหม มีใครอยู่ไหม คนคนนี้กล้ามารังแกถึงหัวประธานของพวกเขาเลย ประธานไม่ต้องการเกียรติเหรอ รีบมาจับตัวนังคนบ้าคนนี้โยนออกไปเดี๋ยวนี้!

ผู้คนต่างก็นิ่งอึ้งไปหมด และโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

บนกางเกงสูทสีดำที่เรียบกริบราวกับใบมีดของลู่หานถิง มีรอยเท้าเล็ก ๆ อันหนึ่งปรากฏขึ้นมาทันที เป็นรอยที่เธอเตะออกมา เขายื่นมือไปจับข้อมือเรียวเล็กของเธอไว้ “เตะพอหรือยัง?”

“ยัง ยัง ฉันยังจะเตะอีก!” เซี่ยซีหวั่นเตะเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่าติด ๆ กันได้หลายที “คุณลู่ ฉันยังจะด่าคุณอีกด้วย คุณดึงกางเกงขึ้นก็ไม่รับผิดชอบแล้วใช่ไหม นี่มันโหดร้ายไม่มีความปรานี ทำเสร็จก็ชิ่งหนีเลยนี่!”

ผู้คนทั้งหมด “……”

อะไรทำเสร็จก็ชิ่งหนีเหรอ?

เมื่อกี้ลมแรงเกินไป ฟังไม่ค่อยชัด

บนกางเกงสูทของลู่หานถิงมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นมากองหนึ่ง ดูแล้วน่ารักมากและตลกได้ เขาใช้แรงฉุดทีหนึ่ง แล้วก็ฉุดเซี่ยซีหวั่นเข้ามาอยู่ในอกตัวเองเลย

ร่างกายที่เพรียวบางของเซี่ยซีหวั่นกระแทกเข้ากับอกที่แข็งแกร่งของเขา เจ็บจนตาแดง แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ “ปล่อยตัวฉันนะ นี่คุณจะทำอะไร ไหนบอกจะเลิกกันไม่ใช่เหรอ มาฉุดรั้งกันแบบนี้มันเป็นระบบอะไรกัน หรือว่าคุณยังอยากกอดลากันอีกสักครั้งด้วย?”

ผู้คนทั้งหมด “……”

ท่านประธาน ผู้หญิงคนนี้โอหังเกินไปแล้ว ให้เธอได้เห็นความร้ายกาจสักหน่อยเถอะ!

มือใหญ่ของลู่หานถิงเลื่อนมาอยู่ที่เอวบางที่สามารถโอบด้วยมือข้างเดียวได้ของเธอ พอเห็นเธอไม่ได้รังเกียจความใกล้ชิดจากเขา เธอก็กอดรัดเอวบางของเธอไว้แน่นแล้วรวบเข้ามาอยู่ในอกตัวเอง “หวั่นหวั่น อย่าทำแบบนี้กับผม หึ? ผมไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนที่โลภมากและเห็นแก่ตัว ตอนนี้การกระทำทั้งหมดของคุณ สำหรับผมแล้วก็คือการล่อหน้าล่อต่อที่ปฏิเสธไม่ได้ทั้งนั้น คุณรู้ทั้งรู้ว่าผมทนคุณแบบนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว”

เซี่ยซีหวั่นถูกเขาทำให้โกรธจนขำขึ้นมาเลย มือเล็กทั้งสองข้างยันอยู่บนอกแข็งแกร่งของเขา เธอทำท่าทางเหมือนจะผละออก “ทีแรกฉันกะว่าจะบอกคุณว่า ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นมาฉันก็จะอยู่กับคุณ ฉันยังไม่สามารถใช้ความสวยมาทำให้คุณลุ่มหลงได้ ตัวเองก็มาถูกคุณทำให้ลุ่มหลงไปอย่างไม่เอาไหนแล้ว เรื่องยากและความลำบากในอนาคตไม่สามารถต้านทานความอบอุ่นและความชื่นชอบที่อยู่ในมือตอนนี้ได้ และอยากจะอยู่เคียงข้างคุณไปนาน ๆ ทำให้พวกเราต่างก็กลายเป็นตัวเองที่ดีกว่าเดิม แต่ว่าตอนนี้ดูแล้วฉันจะคิดไปเองคนเดียว เมื่อกี้ตอนที่คุณบอกว่าจะเลิกกับฉัน ฉันก็ควรตบคุณไปสักฉาดเพื่อเรื่องคืนนั้น จากนั้นก็เดินจากไปอย่างห้าวหาญ แบบนี้อีกหน่อยฉันก็อาจจะยังไปโอ้อวดต่อหน้าคนอื่นได้บ้างว่า ฉันเป็นคนที่สลัดประธานบริษัทลู่ซื่ออย่างคุณทิ้งไป……อุ๊บว์!”

สายตาของเซี่ยซีหวั่นดำมืดไป ลู่หานถิงก้มหน้าลงไปแล้วก็ประกบจูบเธอไว้เลย

เขาปิดปากเธอไว้อย่างแรง แล้วก็จูบเธออย่างบ้าคลั่ง

ตัวของเซี่ยซีหวั่นอ่อนยวบไป มือเล็กทั้งสองข้างจับเสื้อโค้ตบนตัวเขาไว้อย่างเหนียวแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองลื่นไหลลงไป

ลิฟต์กำลังเลื่อนขึ้นชั้นบน เซี่ยซีหวั่นยังถูกลู่หานถิงอุ้มอยู่แบบนั้น เธอยื่นมือออกไปผลักเขาเล็กน้อย “คุณลู่ คุณวางฉันลงได้แล้วค่ะ”

ลู่หานถิงกดตัวเธอไว้กับกำแพง เรียวปากบางจูบลงบนหน้าปากที่หอมละมุมของเธอแล้วก็จูบขยายไปเรื่อย ๆ “ให้ผมดูแผลบนตัวคุณหน่อย คืนนั้นผมควบคุมตัวเองไม่อยู่ ได้ทำร้ายคุณจนเจ็บมาก หนักมากเลยใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นี่คะ แค่เป็นแผลเบา ๆ เท่านั้น หายตั้งนานแล้วค่ะ”

“จริงเหรอ? มาให้ผมดูหน่อย” เขายื่นมือไปดึงเสื้อผ้าบนตัวเธอ

แต่ดึงอยู่นาน ก็ไม่รู้ว่าจะลงมือกับเสื้อผ้าเธอยังไง วันนี้เซี่ยซีหวั่นใส่เสื้อชีฟองลายดอก กับเอี้ยมตัวหนึ่ง เป็นการแต่งตัวที่ดูเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์มาก แล้วเขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ลู่หานถิงประชิดตัวเธอไว้ น้ำเสียงที่แหบแห้งแฝงเสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายเอาไว้ “ใส่ชุดอะไรเนี่ย รู้ว่าผมชอบเหรอ?”

ใบหน้าของเซี่ยซีหวั่นแดงระเรื่อขึ้นมา เด็กสาวที่เขาชอบและทำให้ใจเต้นเป็นเด็กสาวแบบเธอมาตลอด ชอบความสวยใสบริสุทธิ์ทุกอย่างที่เธอมี วันนี้เธอแต่งตัวได้ค่อนข้างเป็นเด็กสาว ฝ่ามือใหญ่ที่ช่ำชองของเขาคลำอยู่ที่ตัวล็อกสายเสื้อผ้าของเธอ ไม่รู้ว่าจะลงมือยังไง เห็นได้ชัดเลยว่าชอบมากเลย

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่าลู่หานถิงผู้ชายคนนี้นั้นเป็นผู้ใหญ่มาตั้งแต่ก้นบึ้งของเขา ดูเจ้าชู้ แล้วก็ร้ายนิด ๆ สายตาที่ดูมาที่เธอก็ร้อนแรงและตรงไปตรงมา

“คุณลู่ ไม่เจอกันสามวัน คุณโอหังขึ้นเยอะเลยนะ แม้แต่ความมั่นใจก็เพิ่มมากขึ้นมาด้วย”

ลู่หานถิงคลี่ยิ้มขึ้นมา แล้วยื่นมือออกไปดึงสายที่ไหล่เธอข้างหนึ่ง ให้สายอีกข้างยังแขวนอยู่บนไหล่ที่สว่างไสวของเธอ จากนั้นก็ไปดึงเสื้อชีฟองบนตัวเธอ

เซี่ยซีหวั่นรีบกดมือเขาไว้ทันที “ฉันบอกแล้วไงคะแค่บาดเจ็บเบา หายแล้วด้วย ฉันว่าคุณฉวยโอกาสเอาเปรียบฉันใช่ไหมคะเนี่ย?”

ลู่หานถิงกดจมูกเล็ก ๆ ที่สวยงามของเธอเอาไว้ แล้วพูดอย่างรักใคร่ขึ้นว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่ดูเฉย ๆ”

“ไม่ได้ค่ะ ที่นี่อยู่ในลิฟต์ มีกล้องวงจรปิดอยู่ค่ะ”

“ลิฟต์ของผมไม่มีกล้องวงจรปิด” พูดแล้วลู่หานถิงก็ดึงเสื้อชีฟองของเธอขึ้นไป