สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1075

เว่ยชีลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ยังคงเลือกจะพูดต่อไป "คุณชายเองก็มีความคิดที่เลือกเปลี่ยนตัวแคทเธอรีนอยู่แล้ว สองสามวันนี้ผมก็ไปหาคนที่จะมาแทนที่ตำแหน่งของเธอ และยังหาหมอพันธุศาสตร์ที่ดีมาได้ตั้งหลายคนแล้ว"

เย้นหว่านตกใจทันที "โห้หลีเฉินต้องการจะเปลี่ยนตัวแคทเธอรีนเหรอ? ทำไมกัน?"

ความขุ่นเคืองระหว่างเธอกับแคทเธอรีนก็ไม่เคยบอกกับโห้หลีเฉิน กระทั่งก่อนหน้านี้ เธอก็ไม่เคยปริปากพูดและแสดงท่าทางไม่พอใจแคทเธอรีนต่อหน้าโห้หลีเฉินเลยสักครั้ง

การดูแลอาการป่วยของแคทเธอรีนถือว่าไม่เลวจริงๆ เธอไม่คิดเลยว่าโห้หลีเฉินจะมีความคิดที่ต้องการเปลี่ยนตัวแคทเธอรีน ด้วย

เว่ยชียิ้มให้ "แคทเธอรีนเป็นหมอผู้หญิง คุณชายกลัวคุณจะหึง"

เย้นหว่านแทบคิดไม่ถึงเลยกับเหตุผลนี้

แม้ว่าเธอไม่ได้แสดงออกมาต่อหน้าโห้หลีเฉินสักนิดก็ตาม ทว่าเขาก็ลึกได้อย่างล้ำเลิศเหลือเกิน แถมยังเป็นห่วงว่าเธอต้องหึงแน่ เลยคิดจะเปลี่ยนตัวแคทเธอรีน

แม้แต่กระทั่งที่เธอยังแกล้งทำเสแสร้งว่าผ่านไปได้

จู่ๆ เย้นหว่านก็น้ำตาไหลออกมา พลันอยากไปหาโห้หลีเฉินทันที

ไปกอดเขา

ไปจูบเขา

"คุณหมอคะ ช่วยประคองฉันหน่อย ฉันอยากลงจากเตียง"

เย้นหว่านประคองท้องโตของตนเอง เพื่อต้องการจะลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง

คุณหมอเห็นว่าเธอคิดได้แล้ว ก็ยิ้มให้และประคองเธอทันที

แม้ว่าเธอจะเป็นคุณหมอก็ตาม แต่ว่าระยะนี้ก็ดูแลประคบประหงมการตั้งท้องของเย้นหว่าน ย่อมมองออกว่า เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินรักใคร่กันมาก

รักใคร่กันถึงขนาดที่ทำให้คนเห็นแล้วอิจฉาในแบบนั้น

เว่ยชีถอนหายใจโล่งอก พลางเดินตามหลังเย้นหว่านต้อยๆ อย่างระมัดระวัง

เขากระซิบพูด

"คุณนาย แคทเธอรีนเป็นคนที่คุ้นเคยกับอาการของคุณชายในวลานี้ที่สุดแล้ว แถมคุณชายอาการเพิ่งจะกำเริบด้วย ร่างกายจำเป็นถ้าต้อง ถ้าต้องเปลี่ยนตัวเธอนั้นยังต้องใช้เวลาหลายวันอยู่"

หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น แคทเธอรีนไม่สามารถจะอยู่ต่อได้อีกแล้ว แต่ว่าสองสามวันนี้ ยังหวังว่าให้เธออดทนให้มากเข้าไว้

เย้นหว่านพยักหน้า "ฉันรู้แล้ว ฉันไม่ใช่คนขี้หวงของขนาดนั้น"

เรื่องหลักคือเรื่องหลัก เธอย่อมชัดเจนอยู่แล้ว

หลังจากเรื่องนี้จบสิ้นกันแล้ว ค่อยหาทางจัดการกับเธอสักยกก็เท่านั้นเอง

อะไรที่ควรให้เธอก็ให้เธอไป สิ่งที่ควรยอมรับ เธอก็ไม่สามารถวิ่งหนีไปไหนได้

คุณหมอคอยประคองเย้นหว่าน และเดินออกไปอย่างช้าๆ

โชคดีที่เป็นห้องที่อยู่ติดกัน ไม่ไกลนัก

แวบเดียวก็เดินมาถึงแล้ว

ประตูห้องด้านข้างแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง เมื่อเย้นหว่านใช้มือผลักประตูเข้าไป จากนั้นก็เห็นภาพที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ถูกใจขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว

เห็นว่าโห้หลีเฉินนอนอยู่บนเตียงแถมท่อนบนไม่ได้ใส่เสื้อ และหลับตาลง แคทเธอรีนกำลังนั่งครึ่งก้นอยู่ข้างเตียง และใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาเช็ดตัวเขาอยู่

เธอจ้องมองโห้หลีเฉิน แววตาอ่อนโยนเหลือเกิน พร้อมทั้งไม่คิดจะปกปิดสายตาอภิรมย์ชมชอบเลย

ท่าทางให้ท่าเช่นนั้น เป็นการทำผิดอย่างแท้จริง

สีหน้าของเว่ยชีถึงขั้นไม่น่าดูแล้ว ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าแคทเธอรีนจะกล้าหน้าด้านถึงเพียงนี้ กล้ามากที่จะทำเรื่องพรรค์นี้กับโห้หลีเฉินในห้องพักผู้ป่วย

เขาตะคอกใส่ทันที "นี่คุณแคทเธอรีน คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณชายก็เคยบอกแล้ว ว่าคุณไม่สามารถแตะเข้าใกล้ร่างกายของเขาได้ เรื่องเช็ดตัวคุณชายเอง ยิ่งไม่ใช่สิ่งที่คุณจะทำได้มาก่อนเลย!"

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา จะเป็นเว่ยชีกับบุรุษพยาบาลอีกคนเป็นคนดูแลรับผิดชอบ

แคทเธอรีนหลีกเลี่ยงความสงสัยมาตลอด

ทว่าวันนี้เธอ กลับแสดงท่าทีเปลี่ยนไปชัดถนัดตา ขนาดเรื่องพรรค์นี้ ยังหน้าด้านกล้าทำอีก

ไปเอาความกล้าบ้าบิ่นนี้มาจากไหน?

ขมับของเว่ยชีถึงกลับเต้นตุบๆ รู้สึกว่าช่วงสองสามวันนี้แคทเธอรีน คงไม่สามารถจะอยู่ต่อได้แล้ว

"แกทำอะไรกับโห้หลีเฉิน?!" เย้นหว่านตัวหนาวสั่น พร้อมทั้งถามเสียงแข็ง

เมื่อได้ยิน แคทเธอรีนถึงกับยิ้มออกมา ยิ้มอย่างจองหองพองขนมาก

เธอชำเลืองมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาที่อ่อนโยน ไม่มีการปกปิดความรักเอาไว้ราวกับมันจำสำลักความคลื่นเหียนออกมา

"แกขู่ฉันขนาดนี้ และฉันจะกล้าไปทำอะไรกับเขาได้? แต่ว่า ...."

เธอหัวเราะอย่างเย้ยหยัน "อาการป่วยของเขามันหนักเข้าสู่ระยะที่สองแล้ว"

เย้นหว่านไม่สนใจกับอารมณ์ที่โกรธเคืองกับแคทเธอรีนแล้ว แค่รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันดำดิ่งเข้าสู่ฤดูหนาว ที่หนาวเหน็บจนเข้ากระดูก

น้ำเสียงของเธอสั่นเทา "อะไรหนัก? อะไรที่พูดว่าระยะที่สองแล้ว?"

"เชอะ ดูเหมือนว่าโห้หลีเฉินไม่เต็มใจที่จะบอกกับแก"

แคทเธอรีนยิ้มเยาะเย้ยให้ "อาการป่วยของเขามีทั้งหมด 3 ระยะ ระยะที่หนึ่งคือ ที่แกเพิ่งผ่านไปนั่นแหละ คืออาการกำเริบ แต่เป็นครั้งคราว"

ระยะนี้ เดิมก็เป็นเวลานานมากอยู่ หลายปีได้ แต่ว่าร่างกายของเขาเคยได้รับอันตรายถึงชีวิตมาก่อน ตอนนี้ยังมีพิษสองตัวอยู่ในร่างกายอีก ทว่ายังมีข้อจำกัดในยาที่ไว้แก้พิษ จนส่งผลให้ร่างกายของเขานั้นอยู่ในสภาพตึงแน่นมาโดยตลอด แถมยังตึงมาก และยังเปราะบางมากด้วย

ครึ่งเดือนก่อน เขามีอาการกำเริบ จนทำให้ธาตุแทรก ฉันคอยช่วยเขาควบคุมมาตลอด แต่ว่าวันนี้ ก็สุดกำลังแล้ว ร่างกายของเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงจนเข้าสู่ระยะที่สองไปแล้ว

ระยะที่หนึ่งคืออาการกำเริบ งั้นระยะที่สองคือ...

ใบหน้าของเย้นหว่านซีดเผือดราวกับทาแป้งรองพื้นสีขาวเช่นนั้น

"ระยะที่สอง ก็จะแปรเปลี่ยนไปทางเลวร้ายอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาจะเริ่มทรุดลงอย่างรวดเร็ว ในระยะนี้ ล้มเหลว และเกิดอาการต่างๆ ที่ถึงแก่ชีวิตอีกมากมาย อีกทั้งไม่สามารถกลับมาดีขึ้นได้"

แต่พอระยะนี้สิ้นสุดลง จะเข้าสู่ระยะที่สาม นั่นคือเสียชีวิต

พูดกันตามที่เขาพูดกัน เหมือนกับผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย

มีเสียง "ปึก" ดังขึ้น เย้นหว่านถึงกลับล้มไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างระโหยโรยแรง ใบหน้าซีดโพลนไร้เลือด ราวกับสามารถเป็นลมได้ตลอดเวลา

น้ำเสียงของเธอสั่นเทาจนไม่สามารถควบคุมเอาไว้ เบามากจนเกือบจะไม่ได้ยินอยู่แล้ว

"งั้นเขา... ยังมี .... เวลาอยู่อีกเท่าไหร่?"