สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1076

ทุกถ้อยคำ ราวกับถูกใบมีดทิ่มแทงลงปลายหัวใจ

เธอเคยคิดว่า หลังจากที่หายาทั้งสามชนิดมาได้แล้วนั้น โห้หลีเฉินจะสามารถหลุดพ้นออกมาจากเมืองนรกได้แล้ว ชีวิตของพวกเขา จะไม่มีวันพลัดพรากจากกันจากความเป็นความตายอีกแล้ว และจะมีความสุขที่ยืนยาว

เธอจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะสูญเสียเขาไปและนอนไม่หลับในเวลากลางดึก เพื่อคอยพะว้าพะวังอยู่

ทว่าเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน เพิ่งไม่กี่เดือนเอง ความรู้หวาดกลัวกับการสูญเสีย มันเริ่มกลับมาล้อมรอบเธออีกครั้ง

กระทั่งมันรุนแรงหนักหนากว่าเก่าเสียอีก

ระยะที่สอง คือการบีบบังคับให้เข้าใกล้ความตายเข้าไปทุกที

การพัฒนาในขั้นนี้ถือว่าเร็วมาก อาจจะเร็วมากจนไม่สามารถรอให้ลูกของพวกเขาคลอดออกมาด้วยซ้ำ

"คุณนาย"

เว่ยชีรีบวิ่งเข้ามาหาทันที พลางนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นและประคองเย้นหว่านขึ้นมา และรีบพูดปลอบใจอย่างตื่นตระหนก "คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไป คุณชายไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก ยังมีเวลา ยังทันอยู่"

พูดจบ เขาก็รีบพูดตะคอกใส่แคทเธอรีนอย่างดุเดือดทันที

"แคทเธอรีนแกอย่าพูดจงใจทำให้คนเขาตกใจขนาดนี้ ระยะที่สองทำให้คุณชายต้องเจ็บปวดก็ตาม แต่เวลาก็ไม่ได้สั้นขนาดนั้น มันยังสามารถยื้อถึงวันนั้นที่คุณนายสามารถคลอดลูกได้อยู่"

เมื่อได้ยินดังนั้น เย้นหว่านราวกับเกิดความหวังขึ้นมา แววตาจ้องเว่ยชีอย่างเปล่งประกาย

"นายพูดจริงใช่ไหม? สามารถที่จะยื้อได้ถึงใช่ไหม? จะยื้อได้อีกกี่เดือน?"

แค่วันเดียวก็คือวันเดียว เธอไม่คิดถึงเรื่องการคลอดตามกำหนดคลอดแล้ว

ไม่สนสิ่งที่ตามทุกอย่างอีกต่อไป เธอต้องการให้โห้หลีเฉินมีชีวิตอยู่ต่อ

เว่ยชีพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ใช่ครับ สามารถยื้อได้ถึงวันที่เด็กๆ คลอดออกมา ก่อนหน้านี้แคทเธอรีนก็เคยรับประกันแล้ว การที่คุณชายไม่เคยบอกกับคุณ กลัวว่าคุณจะเจ็บปวดการที่เขาต้องเผชิญความลำบากในระยะที่สอง"

วัคซีนป้องกันระยะที่สอง ก็ได้ฉีดไปแล้ว ที่ทำให้ชีวิตคนชีวิตย่ำแย่ยิ่งกว่าตาย

เบ้าตาเย้นหว่านร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

เจ็บปวดใจจนใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว

น้ำตาของเธอนั้นจ้องมองแคทเธอรีนอย่างพร่ามัว และรีบพูดทันควัน

"แกรีบพูดมา จริงไหม? ว่าเขาสามารถอยู่ต่อได้อีกหลายเดือนใช่ไหม?"

"เว่ยชีพูดถูก ตอนแรกก็สามารถอยู่ต่อได้ 4-5 เดือน" แคทเธอรีนใช้แววตาเย็นชาจ้องมองเย้นหว่าน ด้วยการเยาะเย้ย "แต่ว่า ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว"

"แกหมายความว่ายังไง!" เส้นเสียงของเย้นหว่านใกล้จะพังพินาศจนหมดเสียงอยู่แล้ว

"การรักษาในระยะที่สอง มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาชนะมันได้ แม้ว่าพวกคุณจะไปหาหมอคนอื่นมาก็ตาม แต่การใช้ยาที่ไม่เหมือนกัน จะทำให้โห้หลีเฉินตาย ฉะนั้น การที่ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ ไปอีกหลายเดือน ต้องให้ฉันเป็นคนกำหนดถึงจะไปรอด"

แคทเธอรีนยกเท้าขึ้น ปลายเท้าชี้มาที่ปลายคางของเย้นหวานด้วยท่าทางดูถูกเต็มทน

"คุณนายโห้ ตอนนี้ฉันเกลียดคุณเข้ากระดูก ฉันไม่อยากช่วยชีวิตคนรักของคุณแล้วสิ"

เว่ยชีใช้ฝ่ามือสะบัดเท้าของแคทเธอรีนออกไป พร้อมทั้งตะคอกใส่อย่างโกรธเคือง

"แคทเธอรีนแกรนหาที่ตายใช่ไหม?!"

"คนอย่างฉันกลัวตาย แต่ไม่ได้รนหาที่ตาย แต่ว่าชีวิตของโห้หลีเฉินอยู่ในกำมือของฉัน ฉันเป็นคนลิขิตเอง พวกแกก็ไม่กล้าฆ่าฉันจริงๆ หรอก"

แคทเธอรีนมั่นใจอย่างเต็มที่ "พวกแกสามารถทรมานฉันได้ แต่ว่าฉันอยู่เหนือกว่าพวกแกแน่นอน ลองดูสักตั้งไหมล่ะ?"

ลองดูเหรอ? เอาความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของโห้หลีเฉินมาต่อรองเนี่ยนะ?

เย้นหว่านตัวสั่นแรงมาก กระทั่งเรี่ยวแรงที่ยืนขึ้นยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

"ตกลงว่าแกคิดจะทำยังไง?"

เธอเอ่ยปากถาม

จุดประสงค์ของแคทเธอรีน ก็ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน

การถามเช่นนี้ ถือว่ามีความหมายประนีประนอมแสดงความอ่อนแอออกมา จนทำให้แคทเธอรีนรู้สึกดีใจอย่างเต็มเปี่ยม

เธอพูดจาอย่างหยิ่งผยอง

"ฉันต้องการให้แกไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากที่นี่ อย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก แน่นอนว่าอย่าได้ปรากฏตัวต่อหน้าโห้หลีเฉิน"

"ฉันไปแล้ว แกก็จะรักษาเขาใช่ไหม?"

แคทเธอรีนพยักหน้าอย่างมีความสุข "แน่นอนสิ ฉันจะช่วยเขา"

ริมฝีปากของเธอยกขึ้นอย่างได้ใจ มองดูแล้วช่างชั่วร้ายอย่างยิ่ง

เธอไม่ได้พูด เย้นหว่านก็คิดได้ แคทเธอรีนต้องการจะทำอะไร

ความรู้สึกท้อแท้ เจ็บปวด และทำให้คนอยากจะบ้าตายเช่นนี้

ทว่าเธอ ชำเลืองมองใบหน้าซีดโพลนที่อยู่บนเตียง ผู้ชายที่นอนหลับลึกทั้ง ๆ  ที่ข้างเตียงเสียงดังลั่นขนาดนี้แต่กลับไม่มีอาการตกใจจนอยากจะตื่นเลย ความแค้นเคืองและไม่ยินดีที่อยู่ในใจทั้งหมดนั้น ต่างกลายเป็นความหวาดหวั่นและปวดใจอยู่เต็มอก

ร่างกายของโห้หลีเฉิน ใกล้จะหมดสิ้นอายุขัยจริงๆ แล้ว

เมื่อเอามาเปรียบเทียบการอยู่กับเขา การที่เธอถูกดูแคลนไปบ้างมันจะเป็นอะไรไปล่ะ

เธอไม่อยากยกโห้หลีเฉินให้กับแคทเธอรีน แต่ทำได้แค่ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง แค่หลับตาลงไปข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งทำไม่รู้ไม่เห็นก็เท่านั้นเอง.....

ถ้ามัวแต่คิดอยู่ ก็อยากจะฆ่าคนเพราะความรำคาญขึ้นมา

เย้นหว่านใช้แขนที่สั่นเทาทั้งสองข้างค้ำกับพื้นเพื่อพยุงให้ลุกขึ้น จากนั้นก็จ้องมองแคทเธอรีนอย่างโหดเหี้ยม ด้วยดวงตาที่บวมแดง

"ได้ ฉันตกลง! แต่ฉันขอเตือนแกไว้ก่อน ถ้าเขาเกิดเป็นอะไรไป แกจะต้องตายไม่มีหลุมฝังศพอย่างแน่นอน"

แคทเธอรีนยิ้มอย่างมีความสุข

เธอประสบความสำเร็จแล้ว

ไพ่ใบสำคัญที่อยู่ในมือของเธอ อำนาจในการสื่อสารตกมาอยู่ในมือของเธอ การบีบให้เย้นหว่านไปจาก มันเป็นวิธีการเพียงก้าวแรกที่ง่ายดายที่สุด

เธอเย้ยหยันอย่างได้ใจมาก "ได้ รีบไปสิ อย่ามายืนขวางหูขวางตาอยู่ที่นี่ จนทำให้ฉันหมดอารมณ์ จนไม่อยากจะรักษาต่อแล้ว"

เย้นหว่านเกลียดแสนเกลียดจนอยากจะบีบคอเธอให้ตายไป

เธอเก็บงำความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่เต็มอกเอาไว้ พลางก้มหน้ามองมายังโห้หลีเฉิน จนน้ำตาไหลพรากเป็นสายอย่างผิดหวัง

ปวดใจ และสำนึกผิด

ปวดใจที่เขาเจ็บใจ

สำนึกผิดในเวลานี้ ก็เป็นเพราะว่าเธอไม่มีวิธีช่วยเขา แถมยังยกเขาให้กับแคทเธอรีนที่จิตใจชั่วร้ายยากแก่การคาดเดาได้อีก

ถ้าเขารู้ความจริงขึ้นมา ต้องโกรธมากใช่ไหม

เย้นหว่านจิตใจหนาวเหน็บ พลางก้มตัวลง และบรรจงจุมพิตลงบนหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา

"คุณสามี คุณต้องรอดชีวิตให้ได้นะ เพื่อคุณ ฉันยอมทิ้งทุกอย่างไป"