สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1122

"อะไรนะ"

โห้หลีเฉินหน้าเปลี่ยนสี สองมือจับฟูกฝืนพยุงตัวลุกขึ้น สายตาคมกริบมองเย่ซือซือทันที

"เสิ่นเคอหานจับตัวแรบบิทไปแล้ว"

แต่ละคำพูดที่ออกมา ราวกับพูดลอดไรฟัน

เย่ซือซือกลัวจนตัวเกร็ง เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นที่หน้าผากไหลลงมา

"ฉัน...ฉันก็คาดไม่ถึงเขาจะทำอย่างนั้น เขา...เขาไม่มีทางทำร้ายแรบบิท ขอแค่เขาปลอดภัย..."

โห้หลีเฉินออกแรงด้วยมือข้างเดียว พยุงร่างกายไปข้างหน้า นิ้วมือเรียวออกแรงบีบคอเย่ซือซือในพริบตา

เขาออกแรงหนักมาก แทบจะได้ยินเสียงกระดูกกรอบแกรบ

สีหน้าเย่ซือซือขาวซีดเหมือนกระดาษ คอถูกบีบเชิดขึ้น จับมือโห้หลีเฉินหวาดหวั่น

เธอพูดลุกลี้ลุกลน "คุณโห้ ใจเย็นก่อนค่ะ นี่ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่เคยคิดจะเอาแรบบิทมายุ่ง"

"เธอช่วยเสิ่นเคอหานจนฉันอัมพาต ฉันไว้ชีวิตเธอ ยังไม่รู้จักปรับปรุงตัว เย่ซือซือ เธอคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอจริงๆ หรือ!"

ขอบตาโห้หลีเฉินบ้าคลั่ง นิ้วออกแรงหนักขึ้นทันที

เย่ซือซือหายใจไม่ได้ อ้าปากกว้าง แม้แต่เสียงอ้อนวอนขอชีวิตก็เปล่งออกมาไม่ได้

เธอพยายามดึงมือเขาออก แต่ไม่อาจทำอะไรเขาได้สักนิด

ลมหายใจของเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

แม้แต่แรงที่จะควบคุมก็น้อยลง ดวงตาเริ่มเหลือก...

"โห้หลีเฉิน นายทำอะไร"

เวลานี้ หยูฉู่สองเดินเข้ามาอย่างเร็ว ตะโกนเสียงดังอย่างโกรธเคือง

โห้หลีเฉินมองหยูฉู่สอง สายตาระเบิดเพลิงโทสะ เขาปล่อยเย่ซือซือ ตวาดโกรธเกรี้ยว

"แรบบิทอยู่ไหน ส่งเธอมาให้ฉัน!"

หยูฉู่สองได้ยินเช่นนั้น ตะลึงจังงัง

เขากวาดตามองเย่ซือซือที่กำลังหอบหายใจเฮือกใหญ่ ในใจเดาเรื่องคร่าวๆ ได้ทันที

สีหน้าเขาพลันลำบากใจ

ย้อนถามเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น"

เย่ซือซือรอดพ้นความตายหวุดหวิด ยังคงตระหนกตกใจ มองหยูฉู่สองเหมือนเห็นอัศวินขี่ม้าขาว รีบเอ่ยปากน้ำตานองหน้า

"เจ้าบ้านหยู ช่วยฉันด้วย เสิ่นเคอหานเพื่อเอาตัวรอด จับตัวแรบบิทไปแล้ว เขาบอกว่าจะไปหาคุณ คุณช่วยพาแรบบิทกลับมาได้มั้ย ขอร้องล่ะ"

ทุกวันแรบบิทต้องแช่น้ำพุร้อนถึงจะต่อชีวิตไปได้ แม้ว่าจะตกอยู่ในมือหยูฉู่สองก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ประโยชน์อย่างเดียวของเธอก็คือควบคุมโห้หลีเฉินให้อยู่ที่ตระกูลหยู เปิดคลังสมบัติตามกำหนดเวลา

ดังนั้นเสิ่นเคอหานและคนของหยูฉู่สองติดต่อกันสำเร็จแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บแรบบิทไว้อีก สามารถส่งแรบบิทกลับมาได้

เช่นนี้เย่ซือซือยังคงมีโอกาสที่จะรอดชีวิต

หยูฉู่สองขมวดคิ้วแน่น หันไปทันที มองพ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตู

เขาพาคนพรวดเข้ามา

แต่...

หยูฉู่สองถาม "แรบบิทอยู่ไหน"

พ่อบ้านสีหน้ายุ่งยากใจ สายตาหลบวูบ แล้วพูดขึ้นอย่างลำบากใจ

"ผมเพิ่งได้รับข่าว เสิ่นเคอหานไม่ได้ติดต่อกับคนของเรา ไม่รู้ว่าเขาไปทางไหน หนีไปแล้วครับ"

"ไปแล้วหรือ ไปทางไหน" หยูฉู่สองตวาด

แม้แต่เขาก็ไม่กล้าเชื่อ

หมอที่ขี้ขลาดเห็นแก่ตัวคนนั้นจะอุ้มเด็กน้อยหนีไปจากใต้จมูกของพวกเขา หนีไปจากของการคุ้มกันเข้มงวดของ

ตระกูลหยู

"หยูฉู่สอง ฉันไม่อยากได้ความเห็นของนาย"

โห้หลีเฉินขอบตาแดงก่ำ "ฉันต้องไปตามหาแรบบิทเอง มิเช่นนั้น นายจะรับผลที่ตามมาไม่ไหว"

"นายคิดจะทำอะไร" หยูฉู่สองรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก

ตั้งแต่แรบบิทถูกลักพาตัว เรื่องทุกอย่างตอนนี้หลุดพ้นจากการควบคุมของเขาในพริบตา

"ทำอะไร"

โห้หลีเฉินยิ้มหยัน จู่ๆ ก็หยิบมีดขึ้นมา หมุนเล่นในมือ

เขาพูดเสียงเย็นชา "นายอยากจะลองดูเองมั้ย ดูสิฉันฆ่านาย หรือฉันตาย"

เขาพูดน้ำเสียงเย็นเยียบ แต่ทำให้สัมผัสได้ถึงการย่อยยับไปด้วยกันทั้งคู่ที่น่าอกสั่นขวัญแขวน

หยูฉู่สองกำหมัดแน่น รู้สึกหัวร้อนแทบแย่

ทว่า เขาระงับมันไว้ไม่ให้ระเบิดออกมา

เขารู้จักโห้หลีเฉินดี เรื่องที่โหดเหี้ยมทารุณที่สุด ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

ตอนนี้แรบบิทเป็นแก้วตาดวงใจของเขา เป็นความหวังเดียวที่ทำให้เขายังทนมีชีวิตถึงวันนี้ แรบบิทเกิดเรื่องแล้ว เพียงพอที่จะทำให้โห้หลีเฉินคลั่ง

เขาอาจจะฆ่าตัวเขา และอาจจะจบชีวิตตัวเอง

ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน หยูฉู่สองก็ไม่อยากเห็นทั้งนั้น เปิดกรุสมบัติและต้องการให้โห้หลีเฉินมีชีวิต

แม้จะอัมพาตก็ยังรักษาชีวิตสุดท้ายไว้

สีหน้าหยูฉู่สองเคร่งเครียดสุดๆ ลังเลครู่ใหญ่ ถึงค่อยเอ่ยขึ้นสีหน้าโกรธเคือง

"ตกลง ฉันจะส่งคนไปช่วยหาด้วย แต่ฉันขอเตือนนาย โห้หลีเฉิน อย่าเล่นลูกไม้ ไม่อย่างนั้น แรบบิทเป็นอะไรเพราะเรื่องนี้ อย่ามาโทษฉันละกัน"

นี่คือคำขู่

โห้หลีเฉินไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาร้อนใจอยากจะรีบไปตามหาแรบบิท ชักช้าไม่ได้สักวินาทีเดียว