สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1125

เย่ซือซือเกร็งไปทั้งตัวทันที ความรู้สึกมีดแนบคอทำให้เธอหวาดกลัว

เธอพูดละล่ำละลัก "นายทำอย่างนี้ไม่มีประโยชน์ ตอนอยู่ที่ตระกูลหยู ฉินชิวหลานก็ใช้ฉันข่มขู่เสิ่นเคอหานแต่เขาไม่สนใจความปลอดภัยของฉันสักนิด ทิ้งฉันหนีไปคนเดียว"

ฉะนั้น ตอนนี้ไม่มีประโยชน์

เธอยิ่งไม่อยากเป็นตัวประกัน

เว่ยชีได้ยินเช่นนี้ก็ไม่ขยับ สีหน้าเย็นชามาก

"ตอนนั้นก็คือตอนนั้น ถ้าหากตอนนี้เขายังเป็นอย่างนี้ เขาก็จะได้เห็นเธอตาย และสิ่งตอบแทนก็คือความรู้สึกผิดและฝันร้ายไปตลอดชีวิต"

เย่ซือซือรู้สึกว่ามีดที่จ่อคอเย็นถึงกระดูก

เสิ่นเคอหานก็แค่แลกด้วยความรู้สึกผิด แต่เธอแลกด้วยชีวิต!

"ไม่ยุติธรรม! นายทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้ คนที่สมควรตายคือเสิ่นเคอหานไม่ใช่ฉัน"

เว่ยชียิ้มเย็นชา "ใครใช้ให้เธอเป็นพวกกับเขาล่ะ ความผิดเธอไม่ถึงตาย ก็เพราะคุณผู้ชายเมตตา แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะอยู่ต่อไปได้สบายๆ อยากจะมีชีวิตรอด ตัวเองก็ต้องดิ้นรน"

เลือดเย็นไร้อารมณ์

เย่ซือซือหวาดกลัวสุดขีด ตัวสั่นเทิ้มทั้งตัวจนหยุดไม่ได้

เธอมองโห้หลีเฉินขอความช่วยเหลือ แต่ชายหนุ่มเย็นชา เย็นชาจนไม่อาจเข้าใกล้ได้ และยิ่งไม่แยแสความเป็นความตายของเธอสักนิด

ก็นี่คือคำสั่งของเขา

ผู้ชายคนนี้ ตอนที่อ่อนโยนทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้ลง ส่วนตอนเลือดเย็นก็ทำให้คนหวาดกลัวอย่างไม่มีอะไรเทียบได้

เธอไม่เคยเข้าใกล้เขาจริงๆ

ฝู้ยวนเห็นอย่างนี้ ขมวดคิ้วแน่น แล้วก็คลายลง

เย่ซือซือเป็นแค่หมากที่ไร้ประโยชน์แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไร แล้วแต่โห้หลีเฉินจะทรมานอย่างไรละกัน

ไม่ว่าจะตายหรือไว้ชีวิต ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจ

"ไปกันเถอะ" ฝู้ยวนเร่ง

ปล่อยเวลาเนิ่นนานไป เกรงว่าเสิ่นเคอหานที่อยู่ในบ้านจะรู้เบาะแส

โห้หลีเฉินกดปุ่ม เก้าอี้รถเข็นก็เคลื่อนไปข้างหน้าอัตโนมัติ

เก้าอี้รถเข็นของเขาประกอบอย่างดี เมื่อล้อหมุนไปตามพื้น จะเงียบไร้เสียง

ทุกคนจึงเดินเข้าไปเงียบๆ เข้าไปใกล้ห้องของเสิ่นเคอหานโดยไร้สุ้มเสียง

ยิ่งเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของแรบบิทดังมาจากข้างใน

ฮือๆๆ ราวกับถูกกลั่นแกล้งหนักมาก

ขณะที่เสิ่นเคอหานยิ่งหงุดหงิดรำคาญ "เด็กเวร ให้กินอะไรก็กินซะ ไม่งั้นเดี๋ยวก็อดตาย"

"หุบปาก ห้ามร้องอีก ขืนร้องอีกเดี๋ยวหยิกให้ตายเลย"

"รีบๆ กินเข้าไป!"

จากนั้น เสียงแรบบิทก็ยิ่งสะอึกสะอื้น เหมือนกับถูกอุดปาก

เสียงฮือๆ ของเธอที่ดังมา ยิ่งเจ็บปวดเสียใจ

เห็นได้ชัด เสิ่นเคอหานยัดอาหารป้อนแรบบิท

สีหน้าโห้หลีเฉินเย็นชาเหมือนเหล็ก รังสีอำมหิตแผ่รอบตัว

เก้าอี้รถเข็นของเขาเลื่อนมาถึงหน้าประตูห้อง ยื่นมือออกไปทันที ผลักประตูห้อง

สถานการณ์ในห้องปรากฏแก่สายตาทุกคน

เสิ่นเคอหานกำลังนั่งปวดหัว อุ้มแรบบิทไว้ กำลังยัดอาหารเข้าปากแรบบิท

ใบหน้าแรบบิทเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ น้ำตาไหลรินอาบหน้า

มือเล็กๆ ของเธออาจจะดิ้นรนมากไป ที่แขนจึงเห็นรอยเขียวจ้ำเป็นดวงๆ

ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ เธอถูกโอ๋ตามใจมาตลอด แต่ไหนแต่ไรริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่ตอนนี้เสิ่นเคอหานกลับทำอย่างนี้กับเธอ

เพลิงรอบตัวของโห้หลีเฉิน ถึงจุดเดือดในพริบตา

"เอ๊ะ พวกแกมาที่นี่ได้ไง"

เสิ่นเคอหานตะลึง รีบอุ้มยืนขึ้น หยิบมีดพกออกมา ต้องการจี้คอแรบบิท

"อย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ"

ทว่า มีดของเขายังไม่ทันจี้คอแรบบิท หินก้อนหนึ่งก็ทุบเข้าที่ข้อมือของเขา

เขากัดฟันแน่น มองโห้หลีเฉินลุกลี้ลุกลน "คุณโห้ ผม...ผมปล่อยแรบบิทก็ได้ แต่ต้องสัญญากับผม ไว้ชีวิตผมด้วย ผมแค่ไม่อยากตาย"

เขาไม่อยากฆ่าใครตาย จับตัวแรบบิทเป็นเรื่องที่จนปัญญา

สีหน้าโห้หลีเฉินยังคงเย็นชา มุมปากมีแววเลือดเย็น

"แก ต้องตาย"

จับตัวแรบบิท ทำร้ายแรบบิท โทษสถานเดียวคือตาย

ต้องตายเท่านั้น

ฝู้ยวนยืนอยู่หน้าประตู ไม่ได้ตามเข้าไป ข้างนอกและข้างในห้องนี้ เป็นคนของเขาทั้งหมด สามารถลงมือได้ตลอดเวลา

ทั้งหมดนี้อยู่ในความควบคุมของเขา รวมทั้งโห้หลีเฉิน

ตอนนี้เขาแค่รอให้โห้หลีเฉินช่วยแรบบิทออกมา จากนั้นก็พาพวกเขากลับตระกูลหยูก็เรียบร้อย

"โห้หลีเฉิน นายอย่าทำเกินไป! ยังอยู่ในมือฉัน หากอยากให้ฉันตาย ไม่กลัวฉันจะให้เธอตายตามไปด้วยหรือ"

เสิ่นเคอหานสีหน้าคลุ้มคลั่ง นิ้วมือยิ่งออกแรงหนักขึ้น

ใบหน้าแรบบิทพลันซีดเซียว หายใจติดขัด แม้แต่เสียงร้องก็ยังติดขัด

เธอร้องไห้น้ำตานอง ท่าทางน่าสงสาร "ปาปาๆ..."

โห้หลีเฉินสีหน้าบอกบุญไม่รับ เย็นชาจนรู้สึกหนาวยะเยือก

"ฆ่าเย่ซือซือ!"

ขณะเดียวกันนั้น เขาทำท่าจะเข็นรถเข็น พุ่งเข้าไปหาเสิ่นเคอหาน

เย่ซือซือตาย เสิ่นเคอหานถูกโห้หลีเฉินควบคุมตัว ขณะที่แรบบิทปลอดภัย

ทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของโห้หลีเฉิน

ขณะที่เสิ่นเคอหานจากนี้จะแลกด้วยชีวิตคนสองคน

เขาตะลึงเบิกตาโต ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ตะโกนหัวใจสลาย

"งั้นก็พินาศไปด้วยกัน!"

ทันใดนั้น เขากระโจนใส่โห้หลีเฉินกับเย่ซือซือ