สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1126

ฝู้ยวนเห็นดังนี้ แทบจะตะโกนสั่งให้ถอนกำลัง

เสียงดัง "ปัง" ระเบิดขึ้น

แต่ว่า ไม่ใช่ประกายไฟที่ระเบิด หากแต่เป็นหมอกหนาทึบ

ทั้งห้องมองเห็นไม่ชัดเจน

ฝู้ยวนสำลักจนทนไม่ไหว แต่เขาไม่สนใจที่จะกระแอมไอด้วยซ้ำ ตะโกนเสียงตื่นตระหนก

"โห้หลีเฉินจะหนี! จับตัวเร็ว!"

บอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้าต่างและประตู ไม่สนใจหมอกทึบ รีบพุ่งเข้าไปทันที

ในห้องแคบๆ ชั่วอึดใจก็อัดแน่นด้วยคนนับไม่ถ้วน ความวุ่นวายสุดขีดขึ้นในพริบตา

แต่ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ก็ไม่มีเสียงร้องไห้กระจองอแงของแรบบิทอีก

หมอกหนาจางลงเรื่อยๆ พอจะมองเห็นสถานการณ์ในห้องได้ ฝู้ยวนแทบจะขอบตาโมโหแดงก่ำ ในห้องมีแต่บอดี้การ์ดของเขาเต็มห้อง

แต่พวกของโห้หลีเฉิน ราวกับหายตัวได้ ไม่มีแม้แต่เงา

"พวกมันล่ะ คนไปไหน"

ฝู้ยวนตะโกนสุดเสียง ไม่อยากจะเชื่อเลย ต่อหน้าเขาจะเกิดเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้

ไม่กี่นาทีก่อนเสิ่นเคอหานยังต้องการตายไปพร้อมกับโห้หลีเฉิน แต่กลับหายตัวไปอย่างเหลือเชื่อ

ความคิดกังวลในใจ แทบจะถึงขีดสุดในพริบตา

เขารีบให้คนตามหา บอดี้การ์ดที่เขาพามาล้อมรอบบ้านสามสี่ชั้น จ้องมองตลอดเวลา ร้อยทั้งรอยแม้แต่มดก็ยังเล็ดลอดไปไม่ได้

ไม่มีทางที่โห้หลีเฉินจะหายตัวไปท่ามกลางสายตาคนมากมายโดยไม่มีใครรู้สึก

แต่แน่ชัดว่าไร้ร่องรอยของพวกเขาในห้อง

คนเป็นๆ ตั้งห้าคน หายตัวไปราวกับเวทมนต์ได้อย่างไรกัน

ฝู้ยวนใจเต้นแรง ค้นหาทั่วห้องแทบจะเป็นบ้า หลังจากหนึ่งชั่วโมง เขาถึงพบว่าห้องนี้ผิดปกติ

พื้นของห้องนี้ มีกลไกที่เปิดได้ ด้านล่างมีทางลาดยาว

ช่วงที่เกิดระเบิดควัน พวกเสิ่นเคอหานกับโห้หลีเฉิน หนีออกไปทางนี้

ฝู้ยวนมองทางลาดที่ไม่รู้ปลายทางคือที่ไหน ตอนนี้ เขารู้สึกกังวลใจมาก

เขาไถลตัวลงไปโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น พาคนไล่ตามไป

อีกด้านหนึ่ง มีอุโมงค์แห่งหนึ่ง หลังจากเดินเลี้ยววกไปวนมาไกลมาก จากสถานที่หลบซ่อน ก็ขึ้นมาถึงพื้นดิน

ที่นี่ห่างจากบ้านของเสิ่นเคอหานหลายกิโลเมตรแล้ว

รอบข้างว่างเปล่า นอกจากร่องรอยหญ้าเพิ่งถูกล้อมรถเข็นบดเรียบ ก็ไม่มีวี่แววของคนแต่อย่างไร

โห้หลีเฉินหนีไปแล้ว

หนีไปได้สำเร็จต่อหน้าต่อตาเขา

ความจริงนี้ เหมือนสาดน้ำเย็นใส่เขา ทำให้เท้าของเขาเย็นไปถึงเส้นผม

ซวยแล้ว

แผนการทั้งหมดพังไม่เป็นท่า

ฝู้ยวนแทบจะเป็นบ้า

เขาป้องกันเต็มที่ นึกไม่ถึงจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ และเมื่อความจริงเกิดขึ้น เขารู้สึกตัวภายหลัง บุญคุณความแค้นระหว่างเสิ่นเคอหานกับโห้หลีเฉิน เกรงว่าจะเป็นการสร้างสถานการณ์!

นับแต่แรก ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี

กระทั่งสร้างทางลาดหลายกิโลเมตรที่ใต้ดิน ก็เป็นการก่อสร้างใหญ่ที่วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว

เป้าหมายสุดท้ายคือให้โห้หลีเฉินกับแรบบิทหนีไปได้

กระทั่งฉินชิวหลานที่อยู่ข้างนอก ระหว่างที่เกิดความวุ่นวายขณะที่เพิ่งระเบิด ก็ไม่รู้หายไปไหนแล้ว

......

โห้หลีเฉินหนีไปแล้วจริงๆ

เย่ซือซือถูกสายตาของเขามองก็ทำตัวไม่ถูก เสมองไปทางอื่นตื่นเต้น

มือที่จับมือจับรถเข็นแน่นมาก

เวลานี้ เส้นทางขรุขระในที่สุดก็สิ้นสุดลง ที่ปลายทางมีรถเอสยูวีธรรมดาๆ คันหนึ่งกำลังรอพวกเขา

เสิ่นเคอหานเข้าไปพูดคุยกับคนขับรถก่อน แล้วรีบเปิดประตูรถ จัดให้พวกโห้หลีเฉินขึ้นรถไป

พอขึ้นรถแล้ว เสิ่นเคอหานกับเว่ยชีนั่งใกล้ประตู ขณะที่สังเกตรอบๆ ระแวดระวัง เสิ่นเคอหานก็ถอนใจโล่งอกเต็มที่

เขามองโห้หลีเฉิน พูดขึ้น

"รถคันนี้จะพาพวกเราออกไปจากแถวนี้ หลังออกไปแล้วก็จะปลอดภัย ในที่สุดก็จะได้ไปจากที่บ้าๆ นี้แล้ว"

โห้หลีเฉินพยักหน้า สายตาลึกซึ้งมองเย่ซือซือ

มือเรียวยาวของเขา จับมือของเธอเบาๆ แต่มั่นคง

เขาจ้องมองเธอ ความรักสุดซึ้งเหลือคณานับ ล้นออกมาโดยไม่ได้หักห้ามไว้

เสียงแผ่วเบา พร้อมเสียงสะอื้น "เย้นหว่าน..."

เขากำลังเรียกเธอ

ร่างกายของเย่ซือซือเกร็งทันที ราวกับกลายเป็นก้อนหินในพริบตา

เธอรู้สึกคัดจมูก ขอบตาแดงก่ำ จ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้

เธอร้องไห้ ร้องไห้เงียบๆ

น้ำตาไหลลงมาเร็วขึ้น ราวกับจะกลายเป็นมหาสมุทร ท่วมเธอจนมิด

โห้หลีเฉินก็ขอบตาแดงเช่นกัน นิ้วมือเกร็ง คอยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้เธอ

แต่ไหนแต่ไรเขาสง่างามมาตลอด แต่บัดนี้ เสียงกลับสะอึกสะอื้น

ราวกับกำลังร้องไห้

"อย่าร้อง อย่าร้อง....ทุกอย่างผ่านไปแล้ว พวกเรายังได้อยู่ด้วยกัน ที่รัก..."