สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1322

คนที่คอยป้องกันวิลล่าส้ายน่า ว่าต้องพบกับศัตรูที่แข็งแกร่งเข้า

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีฝีมือชั้นสูง และกำลังวังชา พวกเขาสิบกว่าคนอุ้มเข้าสู้กับเธอเพียงคนเดียว แต่ก็กินแรงไปโดยเปล่าประโยชน์ และกำลังค่อยๆ ลดลง

ฝีเท้าของเธอ ทำให้คนที่พุ่งเข้าหาตัวเองล้มเจ็บไปทีละคน

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาต้องทนได้ไม่นานแน่ จึงเรียกกำลังเสริมมาช่วย

ภายในสายเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่งกัดฟันตอบด้วยความโกรธดังออกมา " ผมเอง "

ไม่นานนัก ป่ายฉีก็ตามฆ่าอย่างรวดเร็ว

เขารีบลงมือ แล้วมัดตัวหานจื่อเอาไว้

สายตาของหานจื่อดูเย็นชาและมองไปยังแผลที่ท้องของเขา " มารนหาที่ตายหรือไง? "

เธอยังหาตัวเขาเพื่อที่จะฆ่าปิดปากไม่เจอเลย แต่เขากลับส่งตัวเองใส่พานแล้วส่งมาถึงประตูขนาดนี้ พอดีเลยวันนี้จะได้ทำสองภารกิจให้เสร็จ แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว

ป่ายฉียิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย " แต่มันก็เป็นแค่แผลเล็กๆ น่ะนะ มันไม่กระทบถึงฝีมือจองผมหรอก แต่คุณนี่สิ สามปีไม่เห็นหน้าเห็นตา ก็ไม่เห็นว่าจะเปลี่ยนไปสักนิด ยังคงชอบพูดจาคุยใหญ่คุยโตอยู่เหมือนเดิม "

หานจื่อขมวดคิ้ว

ป่ายฉีพูดต่อ " สามปีก่อนคุณก็เอาแต่พูดว่าจะฆ่าผมทั้งวันนั่งคืน แต่สุดท้ายก็ฆ่าไม่ได้ แต่ตอนนี้คุณจะฆ่าผมก็คงเป็นไปได้ยากนะ "

การที่สามปีก่อนไม่ได้ฆ่าป่ายฉี มันเป็นความอับอายในหน้าที่กำลังก้าวหน้าของหานจื่อ

ข้อความอัพอายเธอจึงหันตัวกลับไปเป็นคนที่ใช้ชีวิตธรรมดาทั่วไป เพราะเปลี่ยนไปแล้ว ก็เลยไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก และได้ไว้ชีวิตเขาเช่นกัน

แต่ตอนนี้เธอกลับมาทำอาชีพเดิมแล้ว การที่เขากล้าขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก มันไม่ใช่ว่าเขากำลังทิ่มแทงหัวใจเธออยู่งั้นเหรอ

สายตาของหานจื่อเปลี่ยนไปเย็นชากว่าเดิม และพูดออกมาทีละคำ ซึ่งฟังดูเย็นชาและทิ่มแทงไปจนถึงกระดูก

" ตอนนี้ คุณควรตายซะ "

พูดจบ เธอก็พูดไปจู่โจมเขายังไม่ลังเล ไม่เหลือแม้แต่ความรู้สึกเลยสักนิด

ป่ายฉีเตรียมตัวเอาไว้ตั้งนานแล้ว จึงรีบรับมือโดยทันที

ทั้งสองต่างเป็นคนที่มีความสามารถ และเป็นคนที่ดุดัน เวลานี้การต่อสู้ผ่านไปอย่างดุเดือด ยากที่จะแยกออกจากกันได้

แต่ถึงจะมีฝีมือที่สูงและรับมือเอาไว้ได้ ชายอื่นที่ยืนดูอยู่ก็ไม่มีโอกาสเข้ามาช่วย

แต่พวกเขาก็ไม่ยอมแพ้ยังคงพยายามหาช่วงที่หานจื่อเผลอเพื่อซุ่มโจมตี แต่มีชายคนหนึ่งอีกนิดจะทำสำเร็จแล้ว เมื่อเข้ามาใกล้ๆ ก็ถูกป่ายฉีถีบหงายไป

ป่ายฉีโกรธแล้วด่าออกมา " ไอ้สาระเลว ไสหัวไปซะ ใครใช้ให้พวกแกมาลอบกัดแบบนี้? ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน จะตีจะทำร้ายหรือจะฆ่า ก็มีแค่ฉันคนเดียวที่จะเป็นคนตัดสิน "

คนทั่วบริเวณนั้น : " ........ " เมื่อก่อนป่ายฉีคุณชายไม่ได้ใส่ใจกับการต่อสู้ตาต่อตาฟันต่อฟันแบบนี้นี่นา เขาไม่ใช่คนเก็บงานรวดเร็วฉับไวหรอกเรอะ?

การลอบกัดกับวิธีพวกนี้เขาก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว เขาแค่สนใจว่ามันเสร็จเรียบร้อยดีหรือเปล่า

แต่วันนี้เปลี่ยนแนวแล้วหรือไง?

หรือว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิง แล้วก็เป็นผู้หญิงสวยซะด้วย หรือว่าต้นไม้หมื่นปีอย่างลูกพี่เราจะมีเยื่อใย คิดถึงความหลัง?

เพราะคิดถึงตรงนี้ พวกผู้ชายก็ต่างพากันสะบัดหัวไปมา เป็นไปไม่ได้ ชะตาของป่ายฉีถูกลิขิตไว้เพื่อความโสดเท่านั้น ไม่มีทางไปเกี่ยวพันกับผู้หญิงเด็ดขาด

เพราะคิดดูแล้ว อาจเป็นเพราะมันเป็นเรื่องยากที่เขาจะได้เจอศัตรูตัวฉกาจ ก็เลยเกิดความอยากเอาชนะขึ้นมา ก็เลยอยากจะเอาชนะด้วยวิธีที่ยุติธรรมกับอีกฝ่ายที่เป็นผู้หญิงสินะ

อื้ม ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ

เหมือนกับว่าพวกเขาพยายามหาเหตุผลเพื่อซัพพอร์ตตัวเอง และไม่ได้สนใจเลยว่าอีกนิดเดียวร่างกายของป่ายฉีจะมีรอยแผลจากคมมีดกรีดลงไป

ถึงแม้จะไม่หนักมาก แต่ถ้าเทียบกับคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิดอย่างหานจื่อ ก็คงจะดูน่าเวทนาอยู่เล็กน้อย

เมื่อตะวันบ่ายคล้อย ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นส้มอมแดงสวยงามทั้งผืน

เย้นหว่านเหยียบพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดง เมื่อลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามาในลานบ้าน

ชายใส่สูทดำสองคนรีบเข้ามารับ " คุณนาย ระวังด้วยนะครับ ผู้หญิงคนนั้นเป็นนักฆ่ามือฉกาจ ผมจะคอยคุ้มกันคุณเอง พวกเราคุ้มกันรอบตัวเธอแล้วเดินเข้าไป "

คนนอกมองก็รู้กับผีน่ะสิ

ถึงแม้เขาจะเคยไปอยู่เมืองที่เขากับหานจื่อเคยอยู่ด้วยกันเพื่อตามหาเธอ สามปีมานี้ที่อยู่การชอบเดินตามถนนจนเป็นความเคยชินโง่ๆ นั่น แต่เขาไม่ได้อะไรอาวรณ์ในตัวหานจื่อถึงสามปีหรอกนะ!

ป่ายฉีกัดฟัน " รีบเข้าไปปรนนิบัติสามีของเธอกินข้าวเถอะ อย่าเอาแต่พูดจาไร้สาระอยู่ตรงนี้เลย เสียเวลาคนจะทะเลาะกัน "

" อุ๊ย ขอโทษที พี่คำพูดของฉันมันไปกระทบกับจิตใจนักสู้ของนาย " เย้นหว่านขอโทษอย่างใจจริง

ป่ายฉี: " ......... " เธอไม่พูดจะดีเสียกว่า

สีหน้าของเย้นหว่านก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม เธอมองไปที่หานจื่อ " สาวน้อยหานจื่อ ป่ายฉีนิสัยหัวแข็งเกินไป ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขายอมจำนนได้ เธอคือหนึ่งเดียวคนนั้นนะ ฉันเห็นบางอย่างในตัวเธอ ยังคำที่ว่าตีเพราะห่วงด่าเพราะรัก เธอตีเขาหนักๆ ไปเลย ยิ่งตีให้เขาเจ็บมากเท่าไหร่ เขาก็จะรักเธอมากเท่านั้น "

ท่าทางพี่โจมตีอย่างหนักหน่วงของหานจื่อ ดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย แถมทิศทางก็ยังดูเอียงอย่างเห็นได้ชัด

ป่ายฉีไม่ใช่คนที่ซื่อตรงขนาดนั้น แม้แต่เพื่อนของเขาเอง ก็ยังไม่มีความซื่อตรงเลย

การต่อสู้ก็คือการต่อสู้ จะทำอะไรเรื่อยเปื่อยจนเละเทะแบบนี้ได้ยังไง!

" จริงสิ อย่าเอาแต่ต่อสู้กันอย่างเดียวล่ะ ฉันเอากับข้าวกลับมาด้วย ถ้าพวกเธอเหนื่อยก็กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยสู้กัน "

ขณะที่พูด เย้นหว่านก็เอาข้าวกล่องวางบนโต๊ะไม้หินอ่อนตรงลานบ้าน

เธอหยิบฝากของกล่องข้าวออก ส่งผลให้กลิ่นที่หอมหวนของกับข้าวลอยมาตามลม ดึงดูดให้ตัวตะกละที่อยู่ในท้องคนนั้นดิ้นไปตามๆ กัน

เดิมทีป่ายฉีไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร แต่เมื่อได้กลิ่นหอมรัญจวนใจนี้แล้ว เขาก็หิวขึ้นมาทันที

" โอ้โห! เสี่ยวหว่านเธอวางยาพิษในนั้นหรือเปล่า "

พูดไปเขาก็หันยังหานจื่อ จากนั้นก็ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วพูดว่า " หานจื่อ เธอหิวหรือเปล่า ไม่งั้นพวกเราไปกินข้าวก่อน แล้วค่อยสู้ต่อเป็นไง? "

หานจื่อ: " ....... " นี่พวกเขากำลังฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตายโอเคไหม?

ยังจะกินข้าวอีก! นี่เขาเห็นการต่อสู้ของเธอเป็นเรื่องเล่นๆ อย่างงั้นเหรอ