สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1323

หานจื่อเริ่มออกแรงโจมตีหนักกว่าเดิม ราวกับว่าถูกยั่วให้โมโหจนอยากจะสั่งสอนเขาให้รู้แล้วรู้รอด

ป่ายฉีถูกบีบให้ต้องรับมือ แต่ก็พูดไปเรียนแบบไม่ค่อยพึ่งใจนัก " จะไม่กินจริงๆ เหรอ? เธอไม่หิวหรือไง? กลิ่นอาหารหอมขนาดนี้ รสชาติต้องอร่อยแหงๆ "

ใบหน้าของดูหานจื่อเย็นชามากกว่าเดิม

เป้าหมายที่จะสู้จนสุดแรงนั้นเริ่มไม่มั่นคง เธอพยายามกดความรู้สึกที่ไม่ควรมีเอาไว้ แล้วจู่โจมอย่างต่อเนื่อง

เย้นหว่านวางกล่องข้าวเสร็จ ก็ถือข้าวอีกสองกล่องไป

" พวกเธออย่าลืมกินล่ะ เดี๋ยวฉันขอไปกินข้าวกับคุณโห้ก่อนนะ "

ว่าแล้วเธอก็ผละออกจากคู่ต่อสู้ที่แยกยากตรงลานบ้านไป จากนั้นก็เข้าไปในตัวคฤหาสน์แล้วขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเปิดประตูแล้ว ก็เห็นชายที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าถมึงทึง พร้อมปล่อยรังสีความเย็นชาแผ่ออกมา

เมื่อได้ยินเสียงเธอเปิดประตูแล้ว ก็ไม่ได้หันหน้ามามองแต่อย่างใด

เย้นหว่านก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอยิ้มแล้วเดินไปทางเขา " คุณโห้ หิวรึยังเอ่ย ฉันให้คนทำอาหารที่คุณชอบมาด้วยนะ "

คุณโห้ยกโต๊ะตัวเล็กมาวางไว้บนเตียง จากนั้นก็วางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ

กลิ่นหอมของอาหารตลบอบอวลไปทั่วห้อง

เย้นหว่านทำท่าทำทางดูตะกละตะกลามน้ำลายไหล จากนั้นก็เข้าไปลากตัวโห้หลีเฉิน

" หอมจังเลย โห้หลีเฉิน มาเร็ว มากินข้าวกัน "

โห้หลีเฉินยังคงนั่งที่เดิมไม่ตอบสนองใดๆ ราวกับรูปปั้นน้ำแข็งที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้

เย้นหว่านนึกอะไรสนุกขึ้นมาได้ ตอนเช้าใช้วิธีโมโหโวยวายไม่ได้ผล ตอนนี้เลยเปลี่ยนวิธีเป็น เย็นชาไม่สนใจอย่างงั้นเหรอ?

วิธีนี้ ไม่ได้ผลกับเธอหรอกนะ

เย้นหว่านทำนิ้วเหมือนปูไต่เดินไล่ไปมาบนไหล่ของเขา สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงข้างหู แล้วค่อยๆ ยั่วเย้าที่ใบหูของเขาเบาๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงว่า

" คุณโห้ เมื่อก่อนฉันเคยดูละครเกี่ยวกับภรรยาที่ถูกจองจำบ่อยๆ ปกติแล้วเวลาฝ่ายหญิงงอน หรือไม่มีความสุข ประธานจอมเผด็จการก็จะใช้วิธีง้อเธอโดยการ....... "

ริมฝีปากของเย้นหว่านขยับเข้าไปใกล้หูของโห้หลีเฉิน แล้วพ่นลมร้อนเข้าไปที่ใบหูของเขา " ธนูแข็งของนเรศวรยังไงล่ะ "

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลมร้อนที่เป่าเข้าหูทำให้รู้สึกจั๊กจี้ หรือคำพูดของเธอมันร้อนแรงเกินเหตุ ร่างกายที่แข็งทื่อของโห้หลีเฉินจึงอดไม่ได้ที่จะสั่นระรัว

เข้าตำหนิเธอด้วยน้ำอดน้ำทนอันน้อยนิด " เย้นหว่าน คุณเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่? "

เย้นหว่านโอบรอบคอของโห้หลีเฉินแล้วพลิกตัวเอาหน้าซุกไปที่ตัวของเขา เธอหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า " แล้วคุณไม่ชอบเหรอ? "

ไฟในดวงตาของโห้หลีเฉินเป็นประกายขึ้นมา ปากบางนั้นเม้มเป็นเส้นตรงในทันใด

เย้นหว่านยิ้มอย่างชอบอกชอบใจ

ผู้ชายที่แม้แต่จะปากไม่ตรงกับใจยังทำไม่ได้อย่างเขา ที่แท้ก็ชอบวิธีขืนใจแบบนี้นี่เอง

" แต่ว่า คืนนี้ฉันต้องไปทำธุระที่บริษัทสักหน่อย ตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ งั้นเรากินข้าวกันก่อนเถอะ "

เย้นหว่านโอบรอบคอเขา ส่งผลให้ตัวเธอเอนลงไป ราวกับว่ากำลังหกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เพื่อที่จะกันไม่ให้ตัวเธอร่วงลงจากเตียง โห้หลีเฉินก็จำใจต้องกางแขนเพื่อดึงเธอเอาไว้

ใบหน้าของเขายังคงนิ่งสงบอยู่เช่นเดิม " ไม่กิน "

เจ้าตัวพยายามต่อต้านจนถึงที่สุด

" ไม่กินจริงๆ เหรอ? " เย้นหว่านมองเขาแล้วทำตาปริบๆ

แต่ท่าทีของโห้หลีเฉินยังคงหนักแน่น

เย้นหว่านถอนหายใจ พลางเอามือลูบท้อง พูดต่ออย่างตัดพ้อว่า " วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย ยากมากเลยที่จะมีเวลาว่างแล้วแอบกลับมากินข้าวกับคุณแบบนี้ คุณก็ไม่ยอมกินอีก ฉันก็กินไม่ลงเหมือนกัน "

" สามีภรรยายามตกทุกข์หรือยามมีสุขก็ต้องแบ่งปันกัน ถ้าคุณหิว ฉันก็พร้อมจะหิวไปกับคุณด้วยนั่นแหละ "

โห้หลีเฉินปวดขมับจนแทบจะกระเด็นออกมา ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมกินข้าวตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยเหรอ?

ให้ตายเถอะ

สุขภาพของตัวเองแท้ๆ ดันไม่สนใจ

โห้หลีเฉินโกรธจนแทบจะเป็นฟืนเป็นไฟ เขาประคองคอของเย้นหว่านขึ้น แล้วให้เธอนั่งลงที่ข้างโต๊ะเล็กดีๆ

เขาหยิบตะเกียบยัดลงไปในมือเธอ แล้วพูดออกคำสั่ง " กินให้หมด "

แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เธอเพียงแค่พูดล้อเล่นออกมาว่า:

" ป่ายฉี หานจื่อ คนฝีมือระดับสูงอย่างพวกเธอเวลามีความรักคงทำตัวไม่เหมือนคู่รักทั่วไปสินะ เวลาต่อสู้กันก็แยกยากเสียเหลือเกิน แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อยากเสียเวลา ถ้ายิ่งสู้กันแบบนี้ก็จะยิ่งมีความรู้สึกนะ จะหยุดก็หยุดไม่ได้ ความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นและเร่าร้อนแบบนี้ มันทำให้ฉันอิจฉานะเนี่ย "

มีความรัก?

มุมปากของหานจื่อกระตุกขึ้นมา เริ่มที่จะรับมือพลาด

ป่ายฉีจึงใช้โอกาสนี้กระโดดหลีกไป แล้วพูดกับเย้นหว่านว่า:

" อย่าเอาแต่พูดไร้สาระอยู่ตรงนั้นเลย ความสัมพันธ์ของผมกับหานจื่อมันไม่มีอะไรสักหน่อย! "

"อ้อ ฉันคงเข้าใจผิดไป มันคงไม่มีอะไรจริงๆ นั่นแหละ เพราะนายชอบคนอื่นเขาอยู่แค่ฝ่ายเดียว สาวน้อยคนนั้นเขาไม่ได้ชอบนายนี่นา " เย้นหว่านพูด

ป่ายฉีรู้สึกเหมือนมีธนูหมื่นเล่มมาทะลวงที่หัวใจชั่วขณะ ช่างดูต่ำต้อยเสียจริง

แต่........

เข้าไม่ได้ชอบหานจื่อสักหน่อย ทำไมต้องโดนเย้นหว่านให้เอามาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องจริงด้วยล่ะ?

" ไปไป เธอรีบไปไกลๆ เลย อย่ามาอยู่ตรงนี้ขวางหูขวางตา ยังไม่ทันได้โดนหานจื่อฆ่าตาย ก็คงโกรธเธอจนตายไปเสียก่อน "

ถ้าโดนคนส่งแขกขนาดนี้แล้วยังไม่ไปก็คงดูไม่ดีเท่าไหร่

เย้นหว่านยักไหล่ แล้วบอกลาหานจื่อ

" สาวน้อยหานจื่อจ๊ะ ฉันไปก่อนนะ ถ้าพรุ่งนี้เธอยังอยู่ล่ะก็ ฉันจะกลับมาคุยกับเธออีกก็แล้วกัน "

หานจื่อเม้มมปากแน่น

พรุ่งนี้สวรรค์วิมานอะไรกัน คืนนี้เธอจะต้องเอาชีวิตป่ายฉีไปให้ได้

หลังจากที่เย้นหว่านไปแล้ว หานจื่อกับป่ายฉีก็ยังคงสู้กันต่ออย่างบ้าคลั่ง แต่ชายใส่สูทดำคนอื่น ก็ไม่ได้อยู่ป้องกันแต่อย่างใด ต่างคนต่างกลับไปประจำการที่ของตัวเอง และรักษาความปลอดภัยคฤหาสน์ต่อ

ส่วนป่ายฉีกับหานจื่อ ก็ให้พวกเขาซัดกันให้หนำใจเถอะ

เพราะคุณนายก็ได้บอกแล้ว คนกำลังไกล่เกลี่ยกัน พวกเขาเข้าไปยุ่งก็เปลืองแรงเปล่า