สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 183

บทที่ 183 ถูกทอดทิ้งแล้ว

เย้นหว่านสะดุ้ง​ตกใจ ก่อนจะรีบเอียงตัวหลบได้ทัน ตามมาด้วยเสียงแจกันชนกับประตู​ แล้วแตกออกเป็นเสี่ยง

พอเห็นเศษแจกันที่อยู่​ข้างเท้า เย้นหว่านก็ยังตกใจไม่หาย

และคนที่โยนแจกันก็คือเย้นซิน พอเธอเห็นเย้นหว่าน ความโกรธแค้น​ที่มีก็มากขึ้น

เธอชี้หน้าด่าเย้นหว่าน “เย้นหว่าน แกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ ฉันจะทุบแกให้ตาย”

เธอพูด ก่อนจะหยิบแจกันข้างๆเธอขึ้นมา แล้วขว้างไปทางเย้นหว่าน

น้ำหนักของแจกันไม่ได้เบาเลย ถ้าขว้างมาโดน คงจะได้รับบาดเจ็บ​แน่นอน

เย้นซินไม่ไว้หน้าให้เย้นหว่านแม้แต่น้อย

เย้นหว่านย่นคิ่ว

เย้นซวนมิ้นได้สติ​กลับมา​ จึงรีบวิ่งไปแย่งแจกันในมือของเย้นซินมาจับไว้ แล้วตะคอก​เสียงดัง

“เย้นซิน หยุดเดี๋ยว​นี้นะ ถึงลูกยังบ้ายังไง​ กูไม่ควรทำร้ายพี่สาวของตัวเอง​”

“เธอไม่ใช่พี่สาวของหนู หนู​เป็นลูกสาวคนเดียวของ​พ่อกับแม่ หนู​ไม่มีพี่สาว”

เย้นซินตะโกนอย่างโมโห​ ตอนที่เธอมองมาที่เย้นหว่านสีหน้า​ของ​เธอแค้นมาก

“เธอเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ​ มีสิทธิ์​อะไร​มา​แข่งกับหนู​ มาแย่งชิง​กับหนู​ หนู​ต่างหาก​ที่​เป็น​ลูกสาวแท้ๆของพ่อกับแม่ พ่อกับแม่มีหนูเป็นลูกสาวแค่คนเดียว หนู​ไม่อนุญาต​ให้​เย้นหว่านอยู่ที่บ้านของเรา รีบไล่เธอไป ไล่เธอไปเดี๋ยว​นี้”

ความคับแค้นใจ​ที่เย้นซินมีแสดงออกมาทางสีหน้า​อย่างชัดเจน​ และ​ท่าทีของเธอเด็ดขาด​มาก ไม่ปล่อยโอกาสให้เกลี้ยกล่อม​เลย

เย้นหว่านขมวดคิ้ว​แน่น​ขึ้นไปอีก

เธอคิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ เย้นซินที่ยั่วยวน​โห้หลีเฉินไม่สำเร็จ สุดท้ายกลับเอาความผิดทั้งหมด​มาลงที่เธอ อีกทั้งยังคิดจะไล่เธอออกจากบ้านอีก

พอไม่ได้ครอบครอง​โห้หลีเฉิน ก็มาแก้แค้น​เธออย่างนั้น​เหรอ​

เย้นหว่านอธิบาย​ความรู้สึก​เสียใจของตัวเองไม่ออก เธอหน้านิ่งขรึม แล้ว​เดินเข้าไปหาเย้นซินทีละก้าว

“ถึงแม้​พี่จะเป็นแค่เด็กกำพร้า แต่พ่อกับแม่เลี้ยงดู​พี่มาจนโต พี่ก็เป็นส่วนหนึ่ง​ใน​ครอบครัว​ที่​ตัดออกไม่ได้แล้ว เย้นซิน เธอไม่ใช่​เด็กๆแล้ว​ อะไรที่เป็นของเธอ อะไรที่ไม่ใช่​ของ​เธอ เธอจะใช้วิธี​แบบนี้มาทำให้​พ่อกับแม่ลำบาก​ใจ​ไม่ได้”

“อะไรควรเป็น อะไรไม่ควรเป็นอย่างนั้น​เหรอ”

เย้นซินหัวเราะเยาะ​เย้ย สายตาดุร้าย “ใช่สิ คนที่ได้แต่งงานกับโห้หลีเฉินก็คือแก แกชนะแล้วนี่ แต่ว่านะเย้นหว่าน ในเมื่อ​แกได้โห้หลีเฉินไปแล้ว​ แกยังคิดว่า​จะมีครอบครัว​ที่​อบอุ่น​อีกเหรอ ไม่มีทางหรอก แกฝันไปเถอะ​”

เย้นซินเหยียบของที่กระจาย​อยู่​บนพื้น เดินตรงเข้าไปหาเย้นหว่าน แล้ว​ขยำเสื้อของเย้นหว่านไว้แน่น

สีหน้า​ของ​เธอ​แทบจะดูไม่ได้ “แกจะแต่งงาน​กับ​เขาก็ได้ แต่ฉันจะทำให้​แกสูญเสีย​บ้านนี้ไป ในเมื่อ​ฉันไม่ได้ครอบครอง​ แกก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข​ได้”

เย้นหว่านขมวดคิ้ว​ “เย้นซิน ที่นี่ก็เป็นบ้านของพี่เหมือนกัน”

เย้นซินกดเสียงต่ำ คำพูด​แต่ละคำ ล้วนรอดมาทางซอกฟัน

“งั้นก็ลองดู ว่าพ่อกับแม่จะแคร์​แก หรือว่าฉันมากกว่า”

เย้นหว่านชะงักไป เธอรู้สึก​ถึงลางสังหรณ์​ที่ไม่ดี เหมือนหัวใจของเธอกำลังตกอยู่ใน​ฝ่ามือ​ของ​คนอื่น มันทรมานจนหายใจแทบไม่ออก

หลังจาก​นั้น เธอก็เห็นเย้นซินทุบแจกันข้างๆเธอจนแตก แล้ว​หยิบเศษ​แจกันบนพื้นขึ้นมาหนึ่งชิ้น

เธอจับมันไว้ในมือ

เฉียวเจียฮุ่ยเห็นอย่างนั้นก็ตกใจจนหน้าซีด ก่อนจะรีบตะโกน​เรียก “เสี่ยวซิน ลูกจะทำอะไร รีบวางลงเดี๋ยวนี้​นะ”

เย้นซวนมิ้นที่เคร่งขรึม​มาตลอด​ในเวลานี้สีหน้า​ก็เปลี่ยน​ไปเช่นกัน เขามองไปทางเย้นซินอย่างตกใจ กลัวว่าเธอจะทำร้ายตัวเองจริงๆ

ส่วนเย้นซินก็ไม่ทำให้​ทุกคนผิดหวัง​ เธอจับเศษแจกันมาหยุดตรงข้อมือของตัวเอง ทำท่าทีเหมือนจะกรีดข้อมือ

“พ่อคะ แม่คะ ในบ้านหลังนี้ ถ้ามีเย้นหว่านก็ไม่มีหนู รีบไล่เธอออกไป ไม่อย่างนั้น​หนูจะฆ่าตัวตาย​เดี๋ยว​นี้”

“อย่านะลูก”

เฉียวเจียฮุ่ยรีบตะโกน​ออกมา เธอตกใจจนแทบจะเป็นลม

สีหน้า​ของ​เย้นหว่านซีดเผือด​ เธอมองไปที่เศษแจกัน​ที่​เย้นซินจับเอาไว้ มันเริ่มกรีดลงบนข้อมือ​ของ​เย้นซินจนเลือดไหลออกมา

แน่นอน​ว่า​เธอไม่กล้า​ฆ่าตัวตาย​จริงๆ​หรอก แต่เธอกลับกล้าที่ที่จะกรีดข้อมือ​ของ​ตัวเอง จนเลือดไหลออกมา​ไม่หลุด ดูไปแล้ว​น่าอนาถ​มาก

แม้แต่​เย้นหว่าน ยังอดที่จะตื่นกลัว​ไปด้วยไม่ได้

เย้นซวนมิ้นตะโกนออกมา ก็ฝ่อนจะขมวดคิ้ว​แน่น​มองไปทางเย้นซิน

“จะอาละวาด​ก็ต้องมีขอบเขต​บ้าง รีบทิ้งเศษแจกันเดี๋ยวนี้”

“หนูไม่ทิ้ง พ่อคะ ถ้าพ่อไม่ไล่เธอไป หนูจะตายให้พ่อดูจริงๆ​ด้วย หรือว่าชีวิต​ของ​ลูกสาวแท้ๆของพ่อ จะเทียบกับลูกสาวที่พ่อเก็บมาเลี้ยงไม่ได้”

เย้นซินพูดด้วยอารมณ์​เสียใจ​ ก่อนจะกดเศษแจกันลงบนข้อมือลึกขึ้นอีก

เฉียวเจียฮุ่ยเห็นแล้วยิ่งปวดใจมากขึ้น​ไปอีก ความลังเล​ใจสุดท้ายที่มี​ กลายเป็นความเป็นห่วง

เธอทุบตีเย้นซวนมิ้นอย่างแรง ก่อนจะพูด​ด้วยน้ำเสียงสะอื้น​ “เย้นซวนมิ้น เวลาแบบนี้แล้ว คุณ​ตะคอก​อะไรของคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้น​กับเสี่ยวซิน ฉันเองก็จะตายให้คุณดู”

เย้นซวนมิ้นขมวดคิ้ว​มุ่น น้ำเสียงของเขาจนใจมาก “เจียฮุ่ย คุณ​ก็เป็นไปกับลูกด้วย”

“คุณ​ทนเห็นเสี่ยวซินเจ็บตัว​เลือดไหลได้เหรอ เวลาแบบนี้ อะไรสำคัญ​อะไรไม่สำคัญ​ คุณ​ยังไม่รู้อีกเหรอ”

พอต้องเผชิญ​หน้า​กับ​คำถามของเฉียวเจียฮุ่ย สีหน้า​ของ​เย้นซวนมิ้นเปลี่ยน​ไป​เล็กน้อย​ ครั้งนี้เขาไม่ได้โต้ตอบ​อะไรออกไป

พอได้ยิน​คำ​พูด​นี้ ร่างกาย​ของ​เย้นหว่านก็โซเซไปมา เริ่มยืนไม่มั่นคง

อะไรสำคัญ​ อะไรไม่สำคัญ​อย่างนั้น​เหรอ

เทียบกับการออยู่หรือจากไปของเย้นหว่านแล้ว แน่นอน​ว่า​ชีวิต​ของ​เย้นซินสำคัญ​ยิ่งกว่า

ยังไง​ซะ ด้านหนึ่งคือชีวิต​คน ส่วนอีกด้านก็แค่ไล่ออกจากบ้านไป

ยังไง​ซะ คนหนึ่งคือลูกแท้ๆ ส่วนอีกคนเป็นแค่ลูกเลี้ยง

นี่เป็นปัญหา​ตัวเลือก​ที่ง่ายมาก และ​เป็นผลลัพธ์​ที่​เย้นซินมั่นใจ​มาก แต่กลับเป็นคำตอบที่ทำร้ายจิตใจ​คนฟังอย่างโหดร้าย

พวกเขา ไม่ต้องการ​เธอแล้ว

เย้นหว่านเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ตอนเด็กเธอเคยลิ้มรสการไม่มีครอบครัว​มาแล้ว ดังนั้น​ตอนที่คู่สามีภรรยา​ตระกูล​เย้นรับเธอมาเลี้ยงดู​ เธอจึงดูแล​พ่อแม่​บุญธรรม​ทั้งสองอย่างดี ปกป้อง​รักษา​ความรู้สึก​เป็นครอบครัว​นี้ไว้อย่างดี

หลายปีมานี้ เธอคิดเสมอ​ว่า​ที่นี่คือบ้านของเธอ คอยดูแลเฉียวเจียฮุ่ยกับเย้นซวนมินเเหมือนเป็นพ่อแม่แท้ๆของเธอ

แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันหนึ่ง​ ที่เธอต้องสูญเสียความอบอุ่น​ของ​ครอบครัว​ไป แล้วต้องกลายเป็นคนไม่มีบ้านให้กลับอีกครั้ง