สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 182

บทที่ 182 ครั้งนี้ หมายความ​ว่า​ยังไง​

ที่ทำให้​โห้หลีเฉินแปลก​ใจก็คือ เรื่อง​ในคืนนั้น เธอกลับคิดมากถึงขนาด​นี้

แล้ว​ยังทำให้​เธอ​รู้สึก​ ไม่ดีกับมันถึง​ขนาด​นี้

“คุณ…คุณ​คิดว่าเรื่องในคืนนั้น เป็นเรื่องที่น่าอับอาย​อย่างนั้นเหรอ”

แค่ไม่กี่คำ แต่กลับพูดออกมาด้วยความยากลำบากสำหรับโห้หลีเฉิน

เขาคิดว่าเธอแค่รู้สึก​หวาดกลัว​ ไม่อยากเผชิญหน้า​กับ​เรื่อง​ในคืนนั้น แต่​คิดไม่ถึง​เลย​ ว่า​เรื่อง​ในคืนนั้นจะสร้างผลกระทบ​กับเธอมากถึง​ขนาด​นี้

เหมือนว่า​มีผ้าสีดำผืนใหญ่​ล่วงลงมาจากฟ้า แล้วคลุมขังเธอไว้ข้าในนั้น

ทำให้โลกของเธอมืดมิด​จนหาทางออกไม่เจอ

เย้นหว่านไม่อยากนึกถึง​เรื่อง​ในคืนนั้นอีก และ​ยิ่งไม่อยากพูดถึง​ต่อหน้า​ผู้ชาย​คนนี้ด้วย

แต่ว่า ไหนๆก็พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว

ทุกความรู้สึก​ต่ำต้อยไร้ค่า​ของเธอล้วนถูกเปิดเผย​ต่อหน้า​เขา เหมือนปลาตัวน้อยที่ถูกน้ำซัดมาที่หาดทราย ทำให้​ต้องโดนแดดเผาโดยไม่มีทางเลือก

เย้นหว่านเม้มปาก​ “… ใช่​ค่ะ”

เธอไม่กล้า​มองหน้า​เขา จึงก้มหน้า​ลง​ต่ำ

“คุณ​คงจะรู้สึก​ว่า​ฉันสกปรก​มาก​เลย​สินะคะ คนสูงส่งอย่างคุณ​ กลับต้องมีคู่หมั้น​อย่างฉัน…”

“ผมไม่ใส่ใจ”

คำพูด​ของ​เย้นหว่านยังไม่ทันจบ โห้หลีเฉินก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

มือที่จับไหล่ของเธอไว้ค่อยๆบีบแน่นขึ้น เขาจ้องหน้า​เธอนิ่ง แววตาของเขาเคร่งเครียด​มาก​

“คนที่ผมต้องการ​คือคุณ​ ไม่ว่าคุณ​จะ​เป็นยังไง​ ในสายตา​ของ​ผมล้วนแต่งดงามทั้งนั้น”

โห้หลีเฉินไม่เคยพูดคำพูด​แบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขากลับพูดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ​

เป็นคำพูด​ที่​ทำให้​คนใจเต้นแรงขึ้นมาโดยห้ามไม่อยู่​

เย้นหว่านตะลึง​งัน เธอมองหน้า​เขา ด้วยความรู้สึก​เหมือน​กำลังอยู่ในความฝัน​

จนเธอเผลอพูดออกมา โดยไม่ทันได้คิด “แต่ว่าเมื่อคืน คุณ​ไม่ได้แตะต้อง​ตัวฉัน…”

“ผมไม่มีทางทำร้ายคุณ”

น้ำเสียงของโห้หลีเฉินมั่นคงมาก สักพัก​ เขาก็พูดเสริม​ขึ้นมา “ครั้งนี้​ ผมอยากเก็บไว้จนถึง​คืนวันแต่งงาน​ของ​เรา”

คืนวันแต่งงาน

เป็นคำพูด​ที่​หวานเลี่ยนและหยอกเอิน​

แต่ทำไมถึงเป็นครั้งนี้ หรือว่ายังมีครั้งที่แล้ว​ด้วย

เย้นหว่านใจเต้นแรงอย่างควบคุม​ไม่อยู่​ เธอทั้งตกใจและ​สงสัย

เธอกำลังจะถามออกไป แต่ในเวลานี้เอง เสียงเรียก​เข้า​ของ​โทรศัพท์มือถือ​ก็​ดังขึ้น​มา​ซะก่อน

เสียงเรียก​เข้า​ดังไปทั่วห้อง ทำลายบรรยากาศ​ที่มีก่อนหน้านี้​ลงจนหมด

เย้นหว่านถึงจะรู้สึก​ตัว ว่าเธอกับโห้หลีเฉินอยู่ใกล้กันมาก ท่านั่งเผชิญหน้า​กัน​ ยิ่งดูเหมือน​จะ​จูบกันได้ตลอด​เวลา

นี่มัน…

เย้นหว่านหน้าแดงก่ำ เธอรีบลุกขึ้น​มา​จากเตียง​ แล้วรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์​ขึ้น​มา

เธอใจเต้น​แรง​จนทำอะไรไม่​ถูก​ และไม่กล้า​แม้แต่ตะมองหน้า​ของ​โห้หลีเฉิน

เธอรีบกดรับสาย “ฮัลโหล​”

พอฝ่ามือรู้สึก​โล่ง​ๆ ทำให้​โห้หลีเฉินรู้สึก​ไม่เคยชิน​

เขามองไปทางเย้นหว่านอย่างจนใจ​ ถ้าเมื่อตะกี้​เธอ​ถามออกมา เขาจะยอมรับออกไปตรงๆ ว่าผู้ชาย​ในคืนนั้นก็คือเขาเอง

แต่น่าเสียดาย…

คงต้องหาโอกาส​ใหม่อีกครั้งแล้วล่ะ

เย้นหว่านไม่รู้​ว่า​โห้หลีเฉินกำลังคิดอะไร เธอรีบปรับอารมณ์​ ก่อนจะกดรับสาย

คนที่โทรเข้ามาคือเฉียวเจียฮุ่ย สิ่งที่เธอจะพูด เป็นสิ่งที่เย้นหว่านเดาได้ตั้งแต่​แรกแล้ว

พอเฉียวเจียฮุ่ยเอ่ยปาก​พูด​ ก็รีบถามออกมาอย่างรีบร้อน “เสี่ยวหว่าน ลูกกับเสี่ยวซินมีปัญหา​อะไร​กันหรือเปล่า​ เมื่อคืนหลังจาก​ที่​เสี่ยวซินกลับมาถึงบ้าน ตาก็บวมแดง ไม่ยอมพูดอะไร วันนี้แม่ยังไม่ทันได้ถามให้รู้เรื่อง​ เสี่ยวซินก็อาละวาด​ขึ้นมา แล้ว​ยัง…”

เฉียวเจียฮุ่ยพูดติดขัด ท่าทางลำบากใจมาก

หลังจาก​นั้น เธอก็นั่งรถของโห้หลีเฉิน กลับมา​ถึงบ้านตระกูล​เน้น

ยังไม่ทันจะเดินเข้าประตู​ เธอก็เห็นของใช้​ของเธอถูกโยนออกมา และยังมีเสียงตะโกน​ด่าทอของเย้นซินดังออกมาไม่หยุด

ไม่ต้อง​ดูก็รู้ว่าข้างในคงจะยุ่งวุ่นวาย​กันไปหมดแล้ว

เย้นหว่านรู้สึก​ไม่ชอบใจ แต่ก็ยังยิ้มอย่างมีมารยาท​ ก่อนจะพูดกับโห้หลีเฉิน “คุณ​โห้คะ ต้องรบกวน​คุณ​ส่งฉันกลับมา ขอบคุณ​มาก​นะ​คะ​ แต่วันนี้​คงไม่สะดวก​ ต้องขอโทษ​ที่​ชวนเข้าไปนั่งพักข้างในบ้านไม่ได้”

โห้หลีเฉินยืนอยู่ข้างรถ มองเห็น​ของใช้​ของ​เน้นหว่านที่ถูกทิ้งออกมาไกลๆ สายตา​ของ​เขาวาวโรจน์​ขึ้นมา

เขาพูดเสียงต่ำ “คุณ​เข้าไปเถอะ”

เธอเข้าใจว่าโห้หลีเฉินไว้หน้า​ให้ ถึงได้ไม่ถามอะไรเธอ และ​ไม่เข้าไปข้างในบ้าน

เย้นหว่านรีบพยักหน้า​ให้​เขา “ขอบคุณ​ค่ะ​”

พอพูดจบ เย้นหว่านก็หันหลัง​กลับ​แล้ว​เตรียมจะเดินไป แต่ในขณะนั้น​เอง กลับมีมือข้างหนึ่งดึงแขนของเธอไว้

โห้หลีเฉินจ้องหน้า​เธอนิ่ง เสียงของเขากดต่ำ “ระวังตัว​ด้วย​”

คำพูด​ง่ายๆแค่ไม่กี่คำ กลับทำให้​เย้นหว่านใจสั่น

เขากำลังเป็นห่วงเธอ ความรู้สึก​แบบ​นี้​ มันเหมือนกับ​ว่า​หัวใจกับร่างกาย​ โดนไฟช็อต​ขึ้นมา​ในเวลาเดียวกัน​ ทำให้​เธอมึนงงหาทางออกไม่เจอ

เย้นหว่านพยักหน้า​อย่างทำตัวไม่ถูก​ ก่อนจะดึงมือกลับ แล้ว​รีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

พอเดินมาใกล้​ประตู​ทางเข้า เธอก็ยิ่งได้ยิน​เสียง​ด่าทอ​ที่แสบแก้วหูดังออกมา

เย้นหว่านนิ่งขรึม​ เธอรู้สึก​เหมือน​มีก้อนหิน​ขนาดใหญ่​ทับตัวเธออยู่​ ทำให้​การก้าวเดินแต่ละก้าวกลายเป็น​เรื่อง​ที่​ลำบากมากสำหรับเธอ

แต่เรื่องทั้งหมด​ เธอจะต้อง​เผชิญหน้า​กับ​มัน

เธอสูดหายใจ​เข้า​ลึก​ ก่อนจะปรับอารมณ์​ตัวเอง แล้ว​เดินมาเปิดประตู

“ฝืด”

เธอเพิ่งเดินเข้าไป ก็มีแจกัน​ใบหนึ่งถูกโยนออกมา และพุ่งตรงมาทางเธอ

“ระวัง”

เย้นซวนมิ้นกับเฉียวเจียฮุ่ยตะโกน​ออกมาพร้อมกัน สายตา​ของ​ทั้งสอง​คน​ดูตกใจมาก