สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 281

บทที่ 281 เสื้อผ้าตัดตามสั่ง

ไม่ใช่โห้หลีเฉิน

เย้นหว่านไม่รู้ว่าจะผิดหวังหรือโล่งอกไปทีหนึ่งดี

ไม่นานเธอก็ปรับอารมณ์ของตนเองได้ ยิ้มไว้แล้วพูดไป

“คุณฉู คุณมาหาฉันมีธุระเหรอคะ? เชิญเข้ามาก่อนค่ะ”

ฉูรั่วไป๋ยืนอยู่หน้าประตู “ตอนนี้คุณมีเวลาว่างไหม? ผมอยากพาคุณไปที่หนึ่ง”

เมื่อคืนหลังจากลากันหลังงานเลี้ยงสิ้นสุด อีกสองวันก็จะไปจากเมืองเจียงแล้ว และไม่มีการจัดเตรียมงานใดอีก นอกจากเก็บกระเป๋าเดินทาง เวลาว่างนั้นย่อมมีแน่

เย้นหว่านพยักหน้า “นั้นคุณรอฉันสักครู่นะ ฉันจะไปหยิบกระเป๋า”

เย้นหว่านรีบเข้าไปหยิบกระเป๋าในห้องพัก และเดินออกมาอีกครั้ง

ฉูรั่วไป๋มองเธออยู่ สายตาล้ำลึกและมีความซับซ้อน “ไปเถอะ”

เย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋พึ่งเดินมาได้มานาน โห้หลีเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นนอกประตูห้องพักของเย้นหว่าน

ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู ลักษณะหยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นเคย ภายในความสุขุมนั้นกลับเผยความประหม่าออกมานิดๆ

ลังเลอยู่หลายวินาที โห้หลีเฉินถึงยื่นมือ เคาะประตูแล้ว

“ก๊อกๆๆ”

สักพักหนึ่ง ทว่าไม่มีคนตอบรับ

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เช้าขนาดนี้ หรือเย้นหว่านไม่อยู่?

เขารีบหยิบมือถือออกมาโทรศัพท์หาเว่ยชี “รู้ไหมว่าเย้นหว่านอยู่ที่ไหน?”

เว่ยชี “ผมจะหาเดี๋ยวนี้ครับ”

ไม่นานเว่ยชีก็โทรศัพท์เข้ามาอีกที

“คุณผู้ชายครับ ยี่สิบนาทีก่อน คุณเย้นตามคุณฉูออกไปจากโรงแรมแล้วครับ”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของโห้หลีเฉินก็เย็นชาลงมา

รอบตัวปกคลุมด้วยไอเย็นที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัว

และความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นในจิตใจของเขา เมื่อคืนเย้นหว่านพึ่งทำแบบทดสอบความรักไป วันนี้ออกไปข้างนอกด้วยกันกับฉูรั่วไป๋แล้ว

หรือว่าแบบทดสอบที่เธอทำเมื่อคืน คนที่ชอบเป็นฉูรั่วไป๋?

นึกถึงความเป็นไปได้อันนี้ หัวใจของโห้หลีเฉินเหมือนถูกอะไรบีบไว้เสียอย่างนั้น แม้แต่จะเต้นขยับสักหน่อยยังยากลำบากเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด และความรู้สึกหวาดกลัวเหมือนกับจะสูญเสียอะไรไปกำลังห่อหุ้มเขาอยู่

คาดไม่ถึงเขารู้สึกว่าเท้าเหยียบบนพื้นอากาศ แต่กลับสัมผัสพื้นที่จริงไม่เจอ

คาดไม่ถึงจะรู้สึกลนลาน

“พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

เว่ยชีรีบตอบคำถาม “ดูทิศทางแล้ว ไปที่คฤหาสน์ของฉูรั่วไป๋ครับ”

“เตรียมรถ เข้าไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ โห้หลีเฉินวางสายโทรศัพท์ ก้าวยาวสวบๆ เหมือนดาวตกเดินไปทางด้านล่างตึก

เขารอไม่ไหวแม้สักวินาทีเดียว เขาอยากจับเย้นหว่านกลับมา

เขาไม่ยินยอมให้เธออยู่ด้วยกันกับฉูรั่วไป๋อีกแล้ว ไม่ยอมให้พวกเขาอยู่กันตามลำพัง ยิ่งไม่อนุญาตให้พวกเขาคบกัน!

เขาไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเย้นหว่านพูดคำตอบของเมื่อคืนนี้ออกมาด้วย เขายอมให้ผลลัพธ์แบบทดสอบเมื่อคืนของเธอเป็นNO

เย้นหว่านถูกฉูรั่วไป๋ขับรถพามาถึงคฤหาสน์ของเขา

มองคฤหาสน์หลังเล็กที่แยกตัวโดดเดี่ยวหลังที่อยู่ตรงหน้านั้น เย้นหว่านใจลอยนิดหน่อย จำได้ว่าวันนั้นที่เธอพึ่งมาถึงเมืองเจียง ฉูรั่วไป๋ก็พาเธอมาที่คฤหาสน์หลังนี้

ตอนนั้นเขายังเป็นคุณชายเสเพลที่มีเจตนาไม่ดีอยู่เลย และเกือบจะกินเธอไปแล้ว

พูดถึงความเซ่อซ่านั้นก็เป็นเรื่องที่กระอักกระอ่วนที่สุด และทำให้พวกเธอกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเช่นนี้

เรื่องราวบางอย่างทำให้คนรู้สึกทอดถอนใจอย่างบังเอิญ

“เป็นอะไรเหรอ?”

ฉูรั่วไป๋เห็นเย้นหว่านใจลอย จึงถามเธออย่างเป็นห่วง

เย้นหว่านส่ายหน้า “ไม่มีอะไร คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่?”

“คุณเข้าไปแล้วก็รู้เอง”

ฉูรั่วไป๋ชี้นิ้วไปทางหนึ่ง “ตรงนั้นเป็นห้องลองเสื้อ”

เย้นหว่านมองตามไป ที่นั่นดูเหมือนเป็นเพียงผนังกระจกบานหนึ่งเท่านั้นเอง

แต่เธอเชื่อว่าฉูรั่วไป๋ไม่ได้พูดไร้สาระ เธอไม่สงสัยเขา จากนั้นเดินเข้าไปแล้ว ที่แท้พอเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็มองเห็นร่องที่ไม่ชัดเจนมากช่องหนึ่ง ทั้งยังมีที่จับประตูเล็กด้วยอันหนึ่ง

“คุณฉู คุณเป็นพวกลัทธิสมบูรณ์แบบจริงๆ”

เย้นหว่านทอดถอนใจ กระจกผนังบานหนึ่งแบบนี้ ได้ออกแบบประตูบานหนึ่งซึ่งเป็นประตูที่ซ่อนตัว

ฉูรั่วไป๋หัวเราะ “ที่นี่ถือว่าเป็นห้องทำงานของผม ตอนที่ดูผลเสื้อผ้า จะดูที่นี่ทั้งหมด”

ดังนั้นผนังทั้งสามด้านถึงเป็นกระจกทั้งหมด และไม่มีที่บังใดๆ สามารถมองทุกด้านของเสื้อผ้าได้อย่างมั่นใจมากได้

เป็นท่าทีของนักออกแบบผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง

เย้นหว่านคิดว่าเดี๋ยวหลังจากนี้ เธอจะต้องมีห้องทำงานแบบนี้บ้าง

เย้นหว่านกอดชุดเข้าไปในห้องลองเสื้อ อยู่ด้านใน เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความระมัดระวัง

ในนี้ไม่เหมือนกับกระจกด้านนอก ด้านในห้องลองเสื้อมีเพียงกระจกถึงพื้นที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กบานเดียว สามารถทำให้ตนเองมองเห็นว่าใส่เสื้อผ้าดีหรือไม่ แต่กลับมองผลลัพธ์รอบด้านไม่ออก

หลังจากเย้นหว่านใส่เรียบร้อยก็เดินออกไป

หุ่นนางแบบที่ตอนแรกวางอยู่ตรงกลางห้องโดนฉูรั่วไป๋ย้ายออกไปแล้ว เวลานี้ทั้งหมดกลายเป็นพื้นที่ว่างถึงที่สุด พอเธอมองเห็นลักษณะของตนเองจากในกระจกตรงข้ามได้

ในกระจกสามด้าน ล้วนเป็นเธอทั้งหมด

ฉูรั่วไป๋ยืนอยู่ที่ไม่ไกลนัก ตอนที่สายตามองมายังเย้นหว่านก็ตะลึงเล็กน้อย บนใบหน้าหล่อสง่าเป็นความแปลกใจที่ไม่ปกปิดสักนิด

“ชุดตัวนี้ ที่จริงเหมาะกับคุณ”

เย้นหว่านเดินออกมาสองสามก้าว เงยหน้ามองตนเองในกระจก

ชุดสีเหลืองอ่อนขับให้ผิวพรรณของเธอยิ่งขาวนวลขึ้น ลายเส้นที่แนบพอดีตัวนั้น คล้อยตามรูปร่างของเธออย่างสมบูรณ์แบบ และกระโปรงที่กระจุ๋มกระจิ๋มไม่เปิดโล่ง กลับนำบุคลิกของเธอแสดงออกมาได้อย่างมากที่สุด

ทันสมัย และสง่างาม

เย้นหว่านมองตนเองในกระจกอยู่ ในใจเป็นความชื่นชอบที่พูดไม่ออก

แม้กระทั่งเธอยังอดยอมรับอย่างหลงตนเองไม่ได้ว่าชุดตัวนี้ช่างเหมาะสมกับเธออย่างยิ่ง เหมือนว่าตัดตามสั่งเพื่อเธอเลย