สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 301

บทที่301 ในที่สุดก็มาแล้ว

เพียงครู่เดียวคงมาถึงไม่ทันหรอก แต่ว่าเธอรอไม่ได้แล้ว

เย้นหว่านร้อนใจมากยิ่งขึ้น ไม่สนใจว่าคนด้านข้างเหล่านี้จะพูดจาอะไร ได้แต่มองไปทางรถยนต์ที่แล่นไปมาอย่างใจผวา มองฝูงชนอยู่ วาดหวังว่าจะสามารถมองเห็นเงาของป่ายฉี

ในสมองของเธอมีเพียงความคิดเดียว รอป่ายฉีมาช่วยชีวิต

“ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...”

เย้นหว่านพลิกดูนาฬิกาข้อมือไม่ขาดสาย มองเข็มวินาทีด้านบนขยับ เสมือนได้ยินเสียงของมัน

แต่ละชั่ววินาทีล้วนประกาศให้รู้ว่าเวลาได้ผ่านไปอีกหนึ่งวินาทีแล้ว

ตอนนี้ระยะห่างที่เธอจากโรงพยาบาลมา ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ

ตอนที่เธอไป อาการของโห้หลีเฉินไม่ดีเอามากๆ ที่หมอออกมาเท่าส่งคำสั่งแจ้งการตายให้ทราบ โห้หลีเฉินสูญสิ้นชีวิตได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่าๆ......

โห้หลีเฉินเขายังรอได้ไหม

“รีบมาสิ รีบมาสิ”

ยิ่งเวลาผ่านมานานเท่าไร สภาพจิตใจของเย้นหว่านยิ่งพังทลายเท่านั้น อยู่ต่อหน้าผู้คนมากขนาดนั้น เธอกลับไม่สนใจภาพลักษณ์เลยทั้งสิ้น จับผมอย่างสับสน เดินกลับไปกลับมาด้วยความวุ่นวายใจ

เธอกัดริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า เดินไปขอบทางบริเวณรอบๆ จนเกือบล้มหมดสติ แทบจะบ้าคลั่งไปได้ทุกเวลา

แบกรับแรงกดดันอันมหาศาล กดจนเธอใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว

“คุณเย้น สรุปคนที่คุณรอเป็นใครกัน? ถ้าไม่อย่างนั้นคุณเขียนรายละเอียดของเรื่องราวไว้หน่อย พวกเราจะช่วยค้นหาคนในเน็ตดู?”

นับวันผู้คนรอบด้านยิ่งมามุงกันมากขึ้น คนที่มาดูอะไรสนุกๆ ก็มี คนที่เป็นห่วงเย้นหว่านก็มี

สถานการณ์ของเธอ ดูขึ้นมาความจริงช่างย่ำแย่เหลือเกิน

เย้นหว่านจับผมไว้อย่างแรง กระวนกระวายใจจนเกือบเพิกเฉยต่อการถกเถียงของคนด้านข้างไปหมด แต่กลับจับคำพูดของคนเหล่านี้ได้อย่างมีสติมากด้วย

ค้นหาคน

ใช่แล้ว ดูแล้วตอนนี้ป่ายฉีอาจจะไม่ได้เห็นข่าวการตามหาคนแบบจับพลัดจับผลูอันนี้ก็ได้ งั้นเธอต้องเปลี่ยนวิธีการ

ค้นหาคนในอินเทอร์เน็ตเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่หาที่เปรียบไม่ได้ นำบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของคนคนหนึ่งมายังสามารถสืบสาวราวเรื่องออกมาได้หมด ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ติดต่อของป่ายฉีออกมาได้

เย้นหว่านรีบมองไปทางที่พูดด้วยสายตาเปล่งประกาย “คุณสามารถช่วยฉันได้เหรอ? ฉันอยากค้นหาข่าวคราวของเขา”

คนคนนั้นรีบบอกอย่างดีใจ “ได้แน่นอน ผมเป็นบล็อกเกอร์ผู้โด่งดัง ผมช่วยคุณส่งข้อความก็......”

“โอ๊ะ เสี่ยวหว่านหว่านของผม ไม่ใช่แค่พลาดอาหารเย็นไปมื้อหนึ่งเองเหรอ คุณทนไม่ไหวจนตามหาผมไปทั่วขนาดนี้เลย แถมยังอยากค้นหาผมในเน็ตด้วย ผมรู้สึกถึงความสุขเหลือเกิน ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผมอยู่ในใจของคุณ คาดไม่ถึงสำคัญขนาดนี้แล้ว”

เสียงหยอกล้ออันเสเพลของชายหนุ่มลอยมาจากด้านนอกฝูงชน

เห็นเพียงชายหนุ่มสูงใหญ่ที่สูงหนึ่งเมตรเก้าสิบคนหนึ่ง สูงเกินฝูงชนออกมาเกือบครึ่งศีรษะ เขาเดินมาทางเย้นหว่านด้วยท่วงท่าสบายใจ

ชั่วขณะที่มองเห็นเขา เส้นที่ตึงเกือบขาดภายในใจเย้นหว่านนั้น ในที่สุดก็คลายลงแล้ว

ในที่สุดเขาก็มาแล้ว

ตอนที่มองเห็นป่ายฉี ผู้คนที่ล้อมดูเรื่องสนุกมาตลอดนั้นโดนความหล่อทำค้างอย่างอดไม่อยู่แล้ว แถมยังมีแม้กระทั่งผู้หญิงที่ส่งเสียงร้องตกใจออกมา

“เขาคือป่ายฉีเหรอ? หล่อจังเลย”

เย้นหว่านไม่สนใจที่จะคุยเล่นกับเขา วิ่งเข้าไปดึงข้อมือของป่ายฉีเอาไว้ วิ่งไปด้านในโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน

“ป่ายฉี รีบช่วยชีวิตเร็ว โห้หลีเฉินจะตายแล้ว”

ป่ายฉีโดนลากให้เดินไปข้างหน้า พอได้ยินคำพูดของเย้นหว่าน ก็ค่อยๆ แปลกใจอยู่บ้าง

“เรื่องอะไรกัน? เขาจะตายได้ยังไง?”

“เขาเกิดอุบัติเหตุรถชน หมอชั้นนำของโลกมากันมากมาย แต่กลับช่วยเขาไม่ได้ทั้งนั้น ตอนนี้คนที่สามารถช่วยเขาได้มีเพียงคุณแล้ว”

ป่ายฉีอารมณ์ไม่แน่นอน เข้าใจสาเหตุที่เย้นหว่านระดมกำลังตามหาเขาเข้ามาทันที

คาดไม่ถึงเป็นโห้หลีเฉินที่เกิดเรื่องแล้ว

“ไปเถอะ อาการของโห้หลีเฉินไม่ดีมาก ฉันกลัวว่าเขาจะรอไม่ไหว”

เจรจาเงื่อนไขเรียบร้อย เย้นหว่านทนที่จะเสียเวลาต่อไปไม่ได้อีกวินาทีเดียว ดึงป่ายฉีไว้วิ่งไปที่ห้องผ่าตัด

ป่ายฉีวิ่งตามเธอไป ขณะเดียวกันก็พูดปลอบใจ “วางใจเถอะ มีผมอยู่ ขอเพียงเขายังเหลือลมหายใจหนึ่งอยู่ ผมก็ช่วยชีวิตเขาได้ทั้งนั้น”

เย้นหว่านไม่ได้พูดอะไร กลับวิ่งเร็วยิ่งขึ้น

เพราะเธอไม่แน่ใจว่าโห้หลีเฉินยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่หรือไม่

“ฮู้......”

ลิฟต์คนมาก เย้นหว่านดึงป่ายฉีไว้ วิ่งมาถึงชั้นที่สิบห้าจากทางบันไดหนีไฟ

การออกกำลังกายที่จำกัดนั้นทำให้แก้มของเธอแดงขึ้นอย่างมาก แต่เธอกลับเหมือนไม่รู้เลย หายใจอย่างแรง วิ่งมาถึงหน้าประตูห้องผ่าตัด

เธอรีบมองเข้าไปอย่างเร่งรีบ เห็นภาพบรรยากาศด้านนอกห้องผ่าตัด ยังพอๆ กันกับตอนที่เธอไป

ยังคงเป็นญาติพี่น้องกลุ่มนั้นร้องไห้คร่ำครวญ จูเหลียนอีงที่แก่หง่อมหน้าซีด ยังมีห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทไฟแดงติดอยู่

ไม่มีการเปลี่ยนแปลง นั่นคือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

หมายความว่าโห้หลีเฉินยังกำลังถูกช่วยชีวิตอยู่ด้านใน

เย้นหว่านโล่งอกไปทีหนึ่ง รู้สึกถึงเบ้าตาแดงอย่างรุนแรง

ป่ายฉีเคยพูดว่าขอเพียงโห้หลีเฉินยังมีลมหายใจเหลืออยู่ เขาสามารถช่วยชีวิตโห้หลีเฉินได้ ในที่สุดตอนนี้พวกเขามาทันแล้ว

โห้หลีเฉินมีทางรอดแล้ว

เย้นหว่านร้อนใจอยากส่งป่ายฉีไปในห้องผ่าตัด แต่เธอยังเดินไปไม่ถึง เฝิงเสวียนหลันก็สังเกตเห็นเธอเป็นคนแรก

ชั่วขณะนั้นเฝิงเสวียนหลันลุกยืนขึ้นมา ชี้หน้าด่าเย้นหว่านยกใหญ่

“เย้นหว่าน เธอไม่ได้หนีไปแล้วเหรอ ทำไมถึงยังกล้ากลับมาอีก?”