สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 484

บทที่ 484 เดท

กู้ซึงเป็นคนพายเรือคนเดียว ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ ก็ขึ้นฝั่งได้แล้ว

แต่ว่าเย้นหว่านนั้นไม่ชอบอะไรช้าๆ เย้นโม่หลินเองก็เหมือนกัน

พอมาถึงริมฝั่ง เย้นโม่หลินก็พยุงให้กู้จื่อเฟยยืนขึ้น ก้มหน้าลงแล้วถามด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “เดินได้ไหม? ”

กู้จื่อเฟยส่ายหน้าโดยที่ไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ น้ำเสียงดูอ่อนแอเหมือนกับว่าจะเป็นลมไปได้ทุกเมื่อ

“เดินไม่ไหว”

เย้นหว่าน：“……”นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางอ่อนแอขนาดนี้ของกู้จื่อเฟย จริงๆ เลย ปลอมมาก

เย้นโม่หลินกลับขมวดคิ้วแน่น เป็นห่วงอย่างมาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็อุ้มกู้จื่อเฟยขึ้นมา

กู้จื่อเฟยเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แล้วก็มองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นี่เขา อุ้มเธองั้นเหรอ!

นี่เธอไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม

กู้จื่อเฟยบื้อไปหมดเลย มองหน้าเย้นโม่หลินด้วยความงุนงง สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดอันทรงพลังของเขา มีความสุขเหมือนกับว่าสามารถสวมปีกแล้วบินขึ้นก้อนเมฆไปได้ทุกเมื่อ

เย้นหว่านเองก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน ผ่านมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเย้นโม่หลินกอดสิ่งมีชีวิตเพศเมียไว้ในอ้อมแขนใช่ไหมนะ?

ดูเหมือนว่า เขาจะปฏิบัติกับกู้จื่อเฟยไม่เหมือนคนอื่นเท่าไหร่นะ

ไม่แน่ว่าในอนาคตกู้จื่อเฟยอาจจะได้เลื่อนขั้นจากเพื่อนรักมาเป็นพี่สะใภ้ก็ได้นะ

สีหน้าของเย้นโม่หลินหมองหม่น แล้วก็แล้วก้าวยาวพร้อมกับอุ้มกู้จื่อเฟยไปยังผ้าปูที่ได้ปูไว้ก่อนหน้านี้ แล้วก็วางเธอลงเบาๆ

สีหน้าของกู้จื่อเฟยดูหลงใหล มือของเธอยังคงจับแขนของเย้นโม่หลินไว้ ไม่อยากจะปล่อย

เย้นโม่หลินโน้มตัวลง แล้วก็เผชิญหน้ากับกู้จื่อเฟยแบบนี้ ถึงได้พบว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้น ความจริงแล้วมันใกล้มาก

เข้าเม้มปาก สีหน้าดูไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างมาก

เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ฉันให้คนเอายาแก้เมาเรือมา เธอกินสองเม็ดก่อนนะ”

เสียงของเย้นโม่หลิน ทำให้กู้จื่อเฟยดึงสติกลับมา

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ แล้วก็รีบปล่อยมือจากแขนของเขาทันที แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยเลย

ครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับเย้นโม่หลินใกล้ชิดแบบนี้ มันเพียงพอที่จะทำให้เขาโกรธไปหลายวันเลย

เย้นโม่หลินถอยออก แล้วก็เปิดกล่องยาที่เขานำมาด้วยทันที แล้วก็หยิบยานั้นออกมา

ปกติเวลาเย้นหว่านจะออกไปไหนเขาจะต้องเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างรอบคอบ ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้กับกู้จื่อเฟย

เขาหยิบยาออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็หยิบน้ำ พร้อมกับส่งให้กู้จื่อเฟย

กู้จื่อเฟยหน้าแดง มองไปที่เย้นโม่หลินด้วยสีหน้าที่สั่นเทาด้วยความดีใจ

“พี่เย้น พี่นี่ดีจังเลย”

เสียงเธอหวานมาก

เย้นโม่หลินเม้มริมฝีปากบางของเขา สีหน้าดูกระอักกระอ่วนอย่างมาก แล้วก็พูดเสียงแข็งว่า

“ฉันเคยสัญญาว่าจะปกป้องเธอ นี่เป็นเรื่องที่ฉันควรจะทำอยู่แล้ว”

นี่เป็นเพราะว่าเขาเคยรับปากกับเธอก่อนหน้านี้ยังงั้นเหรอ?

กู้จื่อเฟยอึ้งไปครู่หนึ่ง หัวใจดวงน้อยๆ ที่มีความสุขอยู่นั้น ก็ผิดหวังขึ้นมาทันที

เธอก็นึกว่าเขาทำไปเพราะความรัก

เย้นโม่หลินเห็นว่าสีหน้าของกู้จื่อเฟยไม่ค่อยดีขึ้นมาทันที ก็ขมวดคิ้วพร้อมกับถามว่า

“เป็นอะไรไป? รู้สึกไม่สบายอีกแล้วเหรอ? ”

พอเห็นท่าทางเป็นห่วงของเย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยก็รู้สึกสุขกายสบายใจ

ไม่ว่าเขาจะเป็นห่วงเพราะเหตุผลอะไร แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วผู้ชายที่หยิ่งยโสแบบนี้ ในสายตาของเขาก็มีเธออยู่ในนั้น

ความสัมพันธ์ได้พัฒนามาจากตอนเริ่มต้นแล้ว

กู้จื่อเฟยเปลี่ยนความคิดของตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วก็ทำสีหน้าเศร้าหมองและน่าสงสาร

“ฉันรู้สึกไม่สบายอย่างมากเลยค่ะ พี่เย้น พี่ลูบหลังให้ฉันหน่อยได้ไหม? ”

เย้นโม่หลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ

มองหน้ากู้จื่อเฟยด้วยสีหน้าหม่นหมอง ไม่ว่าจะยังไงเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

กู้ซึงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เย้นหว่านอย่างสบายๆ แล้วก็พูดกับเย้นโม่หลินว่า

“คุณชายเย้น คุณดูแลกู้จื่อเฟยอยู่ตรงนี้อย่างไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เดี๋ยวผมจะไปเดินเล่นกับเย้นหว่านเอง มีผมอยู่ รับรองว่าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ฝืนพยักหน้า

เขามองเย้นหว่านด้วยแววตาที่มืดมน แล้วก็กำชับว่า “อย่าไปเดินที่ไหนไกล แล้วก็ใส่นี่ไว้ด้วย”

เย้นโม่หลินหยิบขวดเล็กๆ ที่ดูประณีตและสวยงามให้กับเย้นหว่าน

มันเป็นขวดสเปรย์ แต่ว่าด้านบนไม่มีตัวอักษรหรือฉลากอะไรเขียนอยู่เลย

เย้นหว่านสงสัย “นี่คืออะไรเหรอ? ”

“คล้ายๆ สเปรย์พริกนั่นแหละ”

เย้นหว่านเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นอุปกรณ์ป้องกันตัวนี่เอง

พกสิ่งนี้ไว้กับตัว ถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องอะไรที่กะทันหันขึ้น ก็สามารถใช้เจ้านี่ในการรับมือกับสถานการณ์ได้

เย้นหว่านยิ้มอย่างอุ่นใจ “ขอบคุณมากนะพี่ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา”

เย้นโม่หลินพยักหน้า “ไปเถอะ”

แต่ว่าสายตาของเขายังมองเย้นหว่านอย่างไม่วางใจอย่างมาก

ในป่านี้ไม่ใช่ป่าที่มนุษย์สร้างขึ้น วิวมันสวยงามนั้นก็เป็นเรื่องจริง แต่ว่ามันก็เป็นความจริงเช่นกันที่ว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นก็ได้

ถ้าเกิดว่าเจอสัตว์ป่าโจมตี ฝีมือการยิงปืนของกู้ซึงดีขนาดนั้น น่าจะปกป้องเย้นหว่านได้ใช่ไหม?

แต่ว่าสมรรถภาพทางกายของเขาแย่มาก ถ้าเกิดว่าถูกโจมตีระยะประชิด อย่าว่าแต่ปกป้องเย้นหว่านเลย แม้แต่ตัวเขาเองยังคงปกป้องไม่ได้เลย

พอคิดได้แบบนี้ จู่ๆ เย้นโม่หลินก็รู้สึกไม่วางใจเป็นอย่างมาก

กู้จื่อเฟยอ่านความคิดของเย้นโม่หลินออกอย่างเฉียบแหลม ก่อนที่เย้นโม่หลินจะพูดขึ้นมานั้น เธอก็รีบยิ้มและพูดว่า

“พี่เย้น มองอะไรเหรอคะ? เสี่ยวหว่านกับกู้ซึงไปเดทกัน ถ้าเกิดว่าพี่มองด้วยสายตาร้อนผ่าวแบบนี้ เสี่ยวหว่านจะรู้สึกกระอักกระอ่วนเอานะ”