สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 96

บทที่96 แม้แต่เตียงก็เตรียมพร้อมแล้ว

เย้นหว่านโมโหความโรคจิตของป่ายฉี ทันใดนั้นในใจเธอรู้สึกน่าอับอายมาก

เธอรีบจับเสื้อตัวเองไว้แน่น “คุณโห้คะ ฉันว่ารายการนี้ไม่ต้องตรวจแล้วค่ะ ถ้าที่อื่นยังมีกล้องแอบถ่ายอีกล่ะ?”

“ผมตรวจเช็คหมดแล้ว ไม่มีแล้ว”

โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่านอย่างไม่คลาดสายตา สายตาช่างลึกซึ้ง

เวลานี้ดูๆแล้วเขานั่นแหละเป็นคนที่อันตรายที่สุด

เย้นหว่านจับเสื้อตัวเองแน่นยิ่งขึ้น เจอเรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี๊แล้ว ตอนนี้ไม่มีความกล้าที่จะถอดเสื้อต่อหน้าโห้หลีเฉินเลยสักนิด

เธอถอยหลังด้วยความอึดอัด ค่อยๆตีตัวออกห่างจากโห้หลีเฉิน

“คือว่า แต่ก่อนฉันเคยไปตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจอยู่ครั้งนึงค่ะ พอรู้บ้างว่าจะต้องทำยังไงคะ ฉันทำเองดีกว่าค่ะ”

โห้หลีเฉินหรี่ตา เสียงที่เซ็กซี่จนถึงแก่ชีวิตดังขึ้นมา:

“คุณกำลังอายเหรอ?”

ถอดเสื้อต่อหน้าผู้ชายแท้ๆทั้งคน ผู้หญิงคนไหนจะไม่อายล่ะ?

เย้นหว่านพยักหน้า แต่ก็รู้สึกว่าเหมือนบรรยากาศแปลกๆ แล้วรีบส่ายหัวอีก

ใจเธอวุ่นไปหมดแทบไม่กล้ามองหน้าโห้หลีเฉินตรงๆเลยด้วยซ้ำ “ฉันทำเองได้จริงๆค่ะ”

มองดูหน้าตาที่เขินอายและตื่นตกใจของเธอ สายตาของโห้หลีเฉินมืดลงทันที อารมณ์ที่เร่าร้อนเป็นไฟในร่างกายเขาดิ้นไม่หยุด

ถ้าหากเขาช่วยเธอตรวจร่างกายด้วยตัวเอง เดี๋ยวเขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วทำเรื่องอะไรบางอย่าง

จะทำให้เธอตกใจได้

“ผมอยู่แค่นอกห้อง ไม่เข้าใจอะไรก็ถามผมนะ”

โห้หลีเฉินพูดจบ ถึงได้หันหลังเดินออกไปทางด้านนอก

พร้อมด้วยเสียงปิดประตู ในที่สุดข้างในห้องก็เหลือแค่เธอคนเดียวแล้ว

เย้นหว่านรู้สึกโล่งอกไปที ตอนนี้ถึงได้หยิบมือถือออกมา เริ่มค้นหาขั้นตอนการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจในอินเตอร์เน็ต

ที่นอกห้อง ป่ายฉีพิงอยู่ที่ผนังอย่างขี้เกียจ และมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาล้อเล่น

“คุณโห้ก็ถูกไล่ออกมาแล้วหรือ?”

หยอกล้อกันแบบซึ่งๆหน้าไม่มีปิดกั้นเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉินสีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เดินออกมายืนอยู่ด้านนอกอย่างสง่า เยือกเย็นสูงส่งและห่างเหิน

เขาไม่มองป่ายฉีเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน

ป่ายฉีก็ไม่ได้โกรธ และส่องมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาลึกซึ้ง

ถูกคู่หมั้นไล่ออกมา ดูแล้วความสัมพันธ์ระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน ไม่ได้ดีเหมือนอย่างที่เห็นจากภายนอก  แบบนี้ก็สนุกขึ้นเยอะเลย

นอกจากเกิดเรื่องเล็กน้อยตอนที่ตรวจเคลื่อนไฟฟ้าหัวใจแล้ว การตรวจสุขภาพรายการอื่นๆก็ราบรื่นดี

หลังจากตรวจสุขภาพเสร็จสมบูรณ์แล้ว เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินกลับไปที่นอกห้องของมู่หรงชิ่น แต่เดิมคิดว่าจะต้องรอเธอสามชั่วโมงถึงจะออกมาได้ แต่เวลานี้ประตูห้องกลับถูกเปิดออกจากข้างในแล้ว

เว่ยชีเดินออกมาจากข้างในอย่างหน้าแดง สีหน้าอึดอัดและทำตัวไม่ถูก

เย้นหว่านแปลกใจ “เลขาเว่ยคะ ทำไมคุณออกมาแล้วล่ะ?”

หรือว่าการรักษาเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?

เว่ยชีส่ายหัว และรีบทำให้ตัวเองใจเย็นๆ พยายามพูดแต่ละถ้อยคำให้ชัดเจน：

“ผมทำตามที่คุณหมอป่ายบอก ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“ไหนบอกว่าต้องใช้เวลาสามชั่วโมงไม่ใช่หรอ?”

ทุกคนต่างมองไปทางป่ายฉีที่นั่งชิวๆอยู่ข้างๆ

ป่ายฉีไม่สนใจความสงสัยของพวกเค้าเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว เลยจำเวลาผิดน่ะ”

เว่ยชี: “......” สีหน้าทั้งแดงทั้งโมโห

ทุกคนรู้หมด หากป่ายฉีบอกว่าทำได้ ก็ต้องทำได้อย่างแน่นอน

มู่หรงชิ่นดีใจมากๆ เธอจับแขนของโห้หลีเฉินไว้ด้วยความตื่นเต้น มองเขาด้วยแววตาที่น้ำตาจะไหลออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

“เฉินคะ คุณได้ยินรึยัง ฉันสามารถเป็นแม่คนแล้ว ฉันมีโอกาสที่จะได้เป็นแม่แล้ว”

โห้หลีเฉินอยากจะดึงมือกลับมาอย่างไม่รู้ตัว แต่พอหันไปมองเห็นแววตาที่แดงจนน้ำตาจะไหลออกมาของมู่หรงชิ่นแล้ว ท่าทางของเขาแข็งนิ่งไปเลย

ที่มู่หรงชิ่นเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะเขา

เขาเคยสัญญาไว้ว่าจะดูเลเธอเหมือนน้องสาวคนนึง และปกป้องเธอ

“อื้ม” โห้หลีเฉินตอบด้วยเสียงเบาคำนึง

แต่คำนี้กลับทำให้มู่หรงชิ่นยิ่งดีใจใหญ่ เธอกอดแขนของโห้หลีเฉินไว้ วินาทีนี้เธอเหมือนกับว่าได้ครอบครองโลกทั้งใบ

เย้นหว่านมองดูเค้าสองคน รู้สึกเสียใจยังไงไม่รู้

มู่หรงชิ่นสามารถฝากไข่ได้แล้ว ต่อไปก็สามารถหาคนอุ้มบุญ และคลอดลูกของเธอกับโห้หลีเฉินออกมา

คุณนายใหญ่ของตระกูลโห้ก็ไม่มีเหตุผลห้ามไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ตัวและเข้าใจว่า แผนการที่โห้หลีเฉินพูดคืออะไรกันแน่ ที่แท้สิ่งที่เขารอมาตลอดก็คือการที่มู่หรงชิ่นสามารถมีลูกได้อย่างสำเร็จ

กลับไปครั้งนี้ เธอกับโห้หลีเฉินก็ต้องถอนหมั้นกันแล้ว

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

...................

ในบ้านของป่ายฉีถึงแม้จะมีสองชั้น แต่มีแค่หนึ่งห้องนอนเท่านั้น ในห้องสมุดมีเตียงหนึ่งเตียง ห้องอื่นๆต่างก็ใช้ในจุดประสงค์ที่แตกต่างกันไป สรุปก็คือไม่มีห้องนอนสำหรับแขก

พวกเขาต้องพักที่นี่คืนนึง จะนอนที่ไหนก็ได้กลายเป็นปัญหาซะแล้ว

โห้หลีเฉินอยากจะอาศัยโอกาสนี้พาเย้นหว่านไปจากที่นี่ซะ“ในเมื่อไม่มีที่ให้นอน เราก็กลับก่อนนะ”

“ก็แค่ปัญหาเตียงนอนไม่กี่เตียงเองคุณวางใจเถอะ ผมไม่ใช่คนขี้งกสักหน่อย ผมเตรียมพร้อมไว้ตั้งนานแล้ว”

ป่ายฉีหัวเราะเหมือนคิดอะไรอยู่ เขาอุตส่าห์ออกแรงช่วยคน ก็เพื่อจะให้พวกเขาพักอยู่ที่นี่คืนนึง จะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง?