สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1003

หญิงชราคนหนึ่งพูดว่า “หรือว่าอ๋องโมริตะกลับมาแล้ว?”

หลายคนมองหน้ากัน อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้ายินดี

ตอนนี้จักรพรรดิสิ้นแล้ว คนที่เหลืออยู่บนเกาะก็มีแค่คนแก่อ่อนแอและพิการ อาหารหมดไปนานแล้ว หวังเพียงว่าอ๋องโมริตะจะกลับมาโดยเร็ว มารับผิดชอบสถานการณ์โดยรวม พาพวกนางออกจากเกาะอันแห้งแล้งแห่งนี้

เด็กที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ถ้าเป็นท่านอ๋องจริง แล้วทำไมพวกเขาไม่กลับมาที่เกาะล่ะ? แล้วเจ้าสิ่งใหญ่โตมโหฬารนั่นมันอะไร”

ทุกคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง มองดูวัตถุใหญ่ยักษ์สีดำนั่นอีกครั้ง

ใช่ ถ้าอ๋องโมริตะกลับมา เขาต้องกลับเข้ามาในเกาะโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน จะจอดอยู่ในทะเลได้อย่างไร

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ

“เรากลับกันก่อน ไปถามหัวหน้าก่อนว่านั่นคืออะไรกันแน่”

ทุกคนรีบปีนออกจากพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน คนสูงอายุหลายคนก็มาที่ชายฝั่ง แต่ไม่มีใครเข้าใจว่านั่นคืออะไร

คนที่มีทักษะทางน้ำที่ดีต่างก็ไปเป่ยไห่กันหมดแล้ว ที่เหลือก็ไม่ค่อยเก่งกาจด้านวรยุทธ์ จึงไม่มีใครกล้าออกไปตรวจสอบ ในใจรู้สึกถึงเงามืดอึมครึมอยู่มิวาย

วัตถุนี้โตนี้ อาจไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก

หัวหน้าส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับเกาะ แล้วไปสักการะร่วมกันที่วัด หวังว่าจะเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้ ปกป้องคุ้มครองให้พวกเขามีความเจริญรุ่งเรืองชั่วนิรันดร์...

ดวงเดือนคล้อยต่ำดวงตะวันลอยขึ้น กลางคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีเสียงคลื่นหรือเสียงหวูดดังรบกวน ทุกคนนอนหลับบนเรืออย่างสบาย เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนก็รู้สึกดีขึ้นมาก

มีเพียงฮั่วเทียนเฉิงเท่านั้นที่นอนไม่หลับทั้งคืน ดวงตาแดงก่ำ

รู้สึกเหมือนมีหินติดอยู่ในอก ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เย่จิ่งหลานมาถึงบนแท่นสูงบนดาดฟ้า เมื่อมองดูศิษย์สำนักที่กระตือรือร้น เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“พักผ่อนเป็นอย่างไร”

“ไม่มีปัญหา!”

“ดีขึ้นแล้ว!”

ส่วนหลายคนที่ไม่กลัวความตาย ได้พุ่งเข้าไปโจมตีเหล่าศิษย์แล้ว

เมื่อนึกถึงความตายอันน่าสลดใจของพี่น้องในเป่ยไห่ ศิษย์ทุกคนก็เป็นเดือดเป็นแค้น เงื้อดาบขึ้นฟาดฟันสังหารชาวตงหลิว

ฮั่วเทียนเฉิงก็กระโดดไปบนเกาะพร้อมกับศิษย์น้องสองคน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ลงมือได้ คนเหล่านี้ไม่ควรปล่อยให้รอดจริงๆ”

“ขอรับ ศิษย์พี่ฮั่ว”

พวกเขาทั้งสองตอบรับคำ แล้วกระโดดออกไปหลายจั้ง และซัดฝ่ามือจัดการไปหลายคน

ชั่วครู่หนึ่งมีเสียงตะโกนฆ่าฟันดังขึ้นทุกทิศ ปราณกระบี่ทะยานขึ้นฟ้า

ฮวาเชียนยืนอยู่ใกล้ๆ เย่จิ่งหลานตลอด ขมวดคิ้วมองดูชาวเกาะเหล่านี้

ในบรรดาคนที่เหลืออยู่ในเกาะไม่มียอดฝีมือเลย นอกจากเด็กสตรีและคนชราแล้ว ก็มีคนป่วยและคนพิการ เมื่อเห็นชาวเกาะที่ไร้การป้องกันเหล่านี้ตายอย่างอนาถใต้คมดาบ ฮวาเชียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

“ท่านอ๋องน้อย พวกเรา...จะสังหารจนสิ้นซากจริงๆ หรือ”

เก่อหงยวนก็เริ่มทำใจไม่ได้แล้วเช่นกัน เก็บกระบี่แล้วพูดว่า “เย่จิ่งหลาน คนเหล่านี้เหมือนจะไม่มีกำลังต่อสู้อีกแล้ว ข้าว่าบนเกาะนี้ก็แทบไม่มีอะไรให้กิน ถึงเราจะไม่ทำอะไรพวกเขา พวกเขาก็อยู่ได้ไม่นาน”