สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1008

ฮั่วเทียนเฉิงออกจากวังที่ทรุดโทรมด้วยความรู้สึกหดหู่

เมื่อเห็นศิษย์สำนักฆ่าคนตงหลิวเหล่านี้ไปตามถนน เขาก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจเช่นกัน เมื่อเห็นการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของศิษย์ในสำนัก เขารู้สึกว่าคนตงหลิวโหดร้ายเกินไป

อะไรคือถูก แล้วอะไรคือผิด?

จุดประสงค์ของตำหนักเทพในการสรรหานักปราชญ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คืออะไรกันแน่

หากวันหนึ่ง ผู้อาวุโสหันพาคนเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์จริงๆ เขาจะสั่งสอนศิษย์ในสำนัก พัฒนาทักษะ ถ่ายทอดทุกสิ่งที่เขาเรียนรู้ให้กับคนในโลกจริงๆ ดังที่เขากล่าวไว้หรือไม่

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามีความเคารพสูงสุดต่อตำหนักเทพเสมอ ครั้งเดียวที่เขาลังเล คือตอนที่ผู้อาวุโสหันจัดการกับธิดาเทพเหมยชิงเกอ และวันนี้ เขาเกิดความลังเลอีกครั้ง

ในตอนแรกคนฝึกฝนวรยุทธ์เสริมสร้างร่างกาย ชำระความชั่วขจัดความเลว แต่ตอนนี้กลับใช้เพื่อต่อสู้ชิงอำนาจ เป็นการไม่จัดลำดับความสำคัญใช่หรือไม่?

แม้ว่าจะมีวิทยายุทธ์ชั้นยอดซ่อนอยู่ในการไต่ทางขึ้นสู่วิถีแห่งสวรรค์ แต่แล้วอย่างไรเล่า ดวงอาทิตย์ก็ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออก ดวงจันทร์ยังคงตกจากทางทิศตะวันตก สิ่งเดียวที่จะเปลี่ยนแปลงได้คือหัวใจของมนุษย์เท่านั้น

เมื่อนึกถึงผู้อาวุโสหันผู้ใจดี ฮั่วเทียนเฉิงก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน เขาก็มีข้อสงสัยที่ยากลำบากในใจมาโดยตลอด

เจ้าตำหนักเทพเก็บตัวบำเพ็ญเพียรเพื่อฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บเมื่อหลายปีก่อน จนตอนนี้ยังไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ผู้อาวุโสหันต้องรับผิดชอบทุกเรื่องในตำหนัก ตอนนี้การแข่งขันระหว่างทั้งสองสำนักกำลังจะเริ่มต้นขึ้น โดยมีผู้อาวุโสหันเป็นตัวแทนจัดการ ถ้าเขาไม่ได้เป็นอะไร ก็ควรปรากฏตัวให้ศิษย์ในสำนักสบายใจ

แต่จนกระมั่งตัวเองจากมาแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววการปรากฏตัวของเจ้าตำหนัก

หรือว่าเขาไม่ได้อยู่ที่ยอดเขาบรรจบสวรรค์เลย?

หรือมีความลับอีกอย่างซ่อนอยู่?

ฮั่วเทียนเฉิงคิดฟุ้งซ่านตลอดทาง มาถึงชายทะเลโดยไม่รู้ตัว มองดูน้ำทะเลสีฟ้าใสราวมรกต แล้วถอนหายใจเบาๆ

“ท่านอา?”

เสียงเด็กดังมาจากด้านหลัง

ฮั่วเทียนเฉิงหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ ก็เห็นเด็กชายตัวขาวสะอาดยืนอยู่ข้างหลังเขา

เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง มีเลือดเปรอะตามเนื้อตัวมากมาย แต่ดูแล้ว กลับไม่เหมือนคนที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม

“เจ้ามาจากจงหยวน?”

เด็กจากจงหยวนมาปรากฏตัวที่นี่ ออกจะน่าสงสัยไปหน่อยกระมัง

โมริตะคาวาสึบาเมะยืนอยู่ไกลๆ มองดูเขาอย่างระมัดระวัง

“ข้าถูกจับมา ท่านอา หิวจังเลย ท่านมีอะไรให้กินบ้างหรือไม่”

เมื่อมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่ไร้มลทินนั้น ฮั่วเทียนเฉิงก็เริ่มสงสัยมากขึ้นอีกครั้ง

“ขอโทษที อารีบออกมา ถ้าเจ้าหิวมาก ก็ไปที่พักพวกเราเถอะ ที่นั่นมีอาหาร”

ความยินดีฉายชัดในดวงตาของโมริตะคาวาสึบาเมะ

“ขอบคุณท่านอา ขอบคุณท่านอา!”

“ด้วยความยินดี”

ฮั่วเทียนเฉิงยิ้มเบางๆ แล้วถามว่า “ใครจับเจ้ามาที่นี่ พวกเขาพาเจ้ามาที่เกาะตงหลิวได้อย่างไร”