สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1009

ขอบตาของโมริตะคาวาสึบาเมะเปลี่ยนเป็นสีแดง พูดเสียงสะอื้นว่า “พวกเขาเป็นกลุ่มคนน่าเกลียดมาก พวกเขาถูกตาต้องใจท่านแม่ข้า จึงจับพวกเรามาด้วยกัน ข้าพยายามดิ้นแต่ก็ถูกตีจนหมดสติไป พอตื่นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

ฮั่วเทียนเฉิงขมวดคิ้ว

“แล้วแม่ของเจ้าล่ะ”

โมริตะคาวาสึบาเมะหลั่งน้ำตา

“นาง...นางถูกคนพวกนั้นฆ่าตายแล้ว”

แม่ของเขาถูกฆ่าตายจริงๆ เขาเฝ้าดูตอนที่ชายหนุ่มร่างกำยำกว่าสิบคนในหมู่บ้าน ขืนใจแม่เขาจนตาย

แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มานานกว่าร้อยปี แต่ก็ยังไม่สามารถลืมทุกฉากในวันนั้นได้ แม้กระทั่งทุกรายละเอียด

ในเวลานั้นเขาอายุเท่าๆ กับตอนนี้ แม้ว่าในเวลาต่อมาเขาจะฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังไม่สามารถระบายความเกลียดชังในใจได้

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าส่องประกายราวกับเลือดอยู่เบื้องหน้า โมริตะคาวาสึบาเมะตกอยู่ในห้วงภวังค์

เวลาผ่านไปนานมากจน เขาลืมชื่อเดิมของเขาแล้ว จำได้เพียงว่าเขาฆ่าคนทั้งหมู่บ้านทั้งเมือง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับการลงโทษจากผลกรรมความชั่วร้ายจากวิถีแห่งสวรรค์

ฮ่าๆ อะไรดี อะไรชั่ว ที่เขาแก้แค้นให้แม่ ไม่ใช่หลักคุณธรรมหรอกหรือ

นักพรตเต๋าหน้าซื่อใจคดที่ท่องได้แค่บทสวด จะไปรู้เรื่องความดีความชั่วอย่างไร เพียงเพราะเขากับแม่มาจากหมู่บ้านอื่น จึงสมควรถูกข่มเหงรังแกเช่นนั้นหรือ

เมื่อเห็นความเกลียดชังพลุ่งพล่านออกมาจากดวงตาของเด็ก ฮั่วเทียนเฉิงก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเกาะตงหลิว? แล้วคนที่กลับมาล่ะ”

โมริตะคาวาสึบาเมะสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า “พวกเขาไปซ่อนหมดแล้ว คนที่เหลือเดินไม่ได้ จึงอยู่ได้แค่ที่นั่น ที่นี่ไม่มีอาหารแล้ว แม้แต่เปลือกไม้ก็ถูกขูดออกมากินจนหมด”

ฮั่วเทียนเฉิงทนไม่ไหว ก้าวไปลูบหัวของโมริตะคาวาสึบาเมะ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว เราจะพาเจ้ากลับไปที่จงหยวน ข้าจะพาเจ้าไปเอาของกินก่อน”

โมริตะคาวาสึบาเมะพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง

“ขอบคุณท่านอา”

เขาตามฮั่วเทียนเฉิงอยู่ข้างหลัง ในใจกลับกำลังคิดว่าการโจมตีของเขาสามารถฆ่าฮั่วเทียนเฉิงได้หรือไม่ ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดขึ้นมา

ทันใดนั้น ความคิดมากมายก็ผุดขึ้นในหัวของโมริตะคาวาสึบาเมะ ขณะที่ฮั่วเทียนเฉิงกำลังคุยกับต้วนจื่อฉู่ ตัวเขาก็หนีไปไกลแล้ว

ฮั่วเทียนเฉิงรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่เห็นใครเลย จึงเข้าไปในพงหญ้า เมื่อต้วนจื่อฉู่รู้ว่ามีคนจากจงหยวนที่นี่ เขาก็รีบไปตามหา ทั้งสองค้นหาเป็นเวลานานก็ยังไม่เห็น ต้วนจื่อฉู่อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ศิษย์พี่ฮั่ว ท่านไม่ได้ดูผิดกระมัง ที่นี่มีคนจากจงหยวนจริงๆ หรือ”

“เขายังคุยกับข้าอยู่เลย จะผิดได้อย่างไร”

“แล้วทำไมถึงหายไปล่ะ?”

ต้วนจื่อฉู่เหาะขึ้นไปบนต้นไม้ มองข้ามผืนทรายตรงหน้า แทบจะดูชัดเจนทุกซอกทุกมุม

“ศิษย์พี่ฮั่ว ที่นี่ไม่มีใครอยู่จริงๆ”

ฮั่วเทียนเฉิงใช้วิชาตัวเบาเหาะขึ้นไปบนต้นไม้ ดวงตากวาดไปมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“แปลก”

ต้วนจื่อฉู่เหลือบมองดวงอาทิตย์ที่กำลังตกทางทิศตะวันตก ทันใดนั้นก็พูดด้วยสีหน้าน่าพรั่นพรึง “ศิษย์พี่ฮั่ว ท่าน...คงไม่ได้เจอผีแล้วกระมัง”