สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1029

ในขณะเดียวกัน ก็ยังมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ บางทีการปรากฏตัวของอินชิงเสวียน อาจเป็นสิ่งดีที่สวรรค์ประทานให้พี่หญิงใหญ่ก็เป็นได้...

อินชิงเสวียนก็คิดเช่นเดียวกัน

ในตอนแรกที่โจรเฒ่าหันคนนี้ไปเมืองหลวง ก็เพื่อต้องการน้ำพุวิญญาณในตัวนาง ตอนนี้ก็ข่มขู่ตัวเองให้ขึ้นเขา อาจทำเพื่อเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

หากเฟิงเอ้อร์เหนียงพูดความจริง และเฮ่อยวนกับแม่ของเจ้าของร่างเดิมยังไม่ตาย จุดประสงค์ของโจรเฒ่า ก็คือให้ตัวเองและเฮ่อยวนต่อสู้ศึกสายเลือด เพื่อให้ตัวเองกอบโกยผลประโยชน์

ช่างเป็นตาแก่ร้ายกาจจริงๆ

แต่ว่า ตอนนี้แม่ของเจ้าของร่างเดิมอยู่ที่ไหน

อินชิงเสวียนมองไปที่ฉุยอวี้ แต่กลับเห็นเฟิงเอ้อร์เหนียงเดินโซซัดโซเซ แบกฉุยอวี้ขึ้นบันไดหินขึ้นไปทีละก้าว แม้ว่าความประทับใจของนางที่มีต่อเฟิงเอ้อร์เหนียงและฉุยอวี้จะไม่ดีนัก แต่ในเวลานี้ยังคงรู้สึกว่าศิษย์พี่น้องคู่นี้น่าสงสารอยู่บ้าง

“ไม่สู้...ให้ข้าช่วยแบกสักประเดี๋ยวเถอะ”

เฟิงเอ้อร์เหนียงยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ

“ไม่ต้องหรอก ข้าไหว”

อินชิงเสวียนความซับซ้อนในแววตาของนาง แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้มากนัก จึงทำได้เพียงยอมแพ้

ทุกคนเคลื่อนตัวไปข้างหน้า หลังจากเดินต่อไปอีกประมาณสองชั่วยาม ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงไหล่เขา

ผู้อาวุโสหันหันกลับมา พูดด้วยรอยยิ้ม “นี่คือตำแหน่งที่อยู่ของสำนักเรา ศิษย์ทั้งหมดอาศัยอยู่ในถ้ำหิน เจ้าพักผ่อนที่นี่ก่อน หากเจ้าต้องการอะไร ก็ให้คนมาหาข้าได้”

อินชิงเสวียนมองไปรอบๆ และเห็นบ้านหินจำนวนมากถูกขุดขึ้นบนภูเขา นางพูดเนิบๆ “ในเมื่อมีค่ายกลเวทย์เป็นแนวป้องกันเขา ผู้อาวุโสคงไม่กลัวว่าข้าจะหนีไปแล้วกระมัง ช่วยคืนลูกให้ข้าตอนนี้ได้หรือไม่”

ผู้อาวุโสหันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ย่อมได้อยู่แล้ว เฮิ่นเทียน มอบเสี่ยวหนานเฟิงให้กับชิงเสวียนเถอะ เจ้าก็ดูแลมานานแล้ว ถึงเวลาที่แม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว”

“ขอรับ”

ผู้อาวุโสหันส่งเสี่ยวหนานเฟิงให้อินชิงเสวียน

นางเอื้อมมือปิดประตูหิน แล้วพาลูกเข้าไปในมิติ

“ว้าว~”

เมื่อเห็นเตียงหลังใหญ่นุ่มสบายและบ้านลมปราสาท เสี่ยวหนานเฟิงก็มีความสุข เสียงนุ่มนิ่มร้องตะโกน แล้วขาสั้นๆ ก็วิ่งซอยเท้าเข้าไป

เมื่อเห็นลูกชายของนางกระโดดใส่เตียง อินชิงเสวียนรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

“ท่านอาที่ชื่อฉางคนนั้นดีกับเจ้าไหม”

เสี่ยวหนานเฟิงถีบเท้าเล็กๆ แล้วพูดว่า “ดีสิ เขาเล่านิทานเยอะแยะเลย”

เมื่อเห็นลูกมีความพอใจง่ายดายเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกเสียใจยิ่งขึ้น นางโน้มตัวไปอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

สูดจมูกแล้วพูดว่า “แม่ขอโทษเจ้านะ ตลอดทางมานี้ ทำให้เจ้าลำบากแล้ว!”