สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1043

บนแท่นกลมมีเสาเหล็กแปดต้นทอดขึ้นไปบนฟ้า แต่ละเสามีโซ่เหล็กท่อนหนา ยื่นออกไปตรงกลาง

ที่จุดตัดของโซ่เหล็ก มีผู้หญิงคนหนึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นที่ถูกตรวนไว้

ลมแรงที่พัดมานานหลายปีได้กัดกร่อนเสื้อผ้าของนางจนหมด แขนที่เปลือยเปล่าของนางถูกโซ่เหล็กดึงรั้งจนต้องเหยียดตรง ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของนางก็ร่วงหล่นลงมาจนแทบคลุมร่างของนางไว้ไม่อยู่

ในเวลานี้ นางก้มหน้าก้มตา ร่างผอมเพรียวถูกแรงลมพัดแรงจนตัวสั่น อย่างไม่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

แววตาของอินชิงเสวียนไหววูบ นางคิดถึงความเป็นไปได้นับร้อยของวิธีทรมานที่เหมยชิงเกอถูกทรมาน แต่นางไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นฉากที่โหดร้ายเช่นนี้

“เสี่ยวเฟิ่งเอ๋อร์!”

ดวงตาของลิ่นเซียวกำลังจะถลนออกจากเบ้า ยกเท้าขึ้นกำลังจะวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น

อินชิงเสวียนคว้าแขนของเขา แล้วพูดอย่างเร่งรีบ “ผู้อาวุโส หญิงผู้นี้ไม่ได้สวมเสื้อผ้าใดๆ บนร่างกาย ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสหลี่ แล้วผู้อาวุโสผลีผลามเข้าไปอย่างกะทันหันจะไม่ดี ให้ผู้เยาว์ไปใส่เสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนนี้ก่อนดีกว่า!”

จากนั้นลิ่นเซียวก็เห็นว่าหัวเข่าของผู้หญิงคนนั้นถูกลมพัดเปิดออก ดูเหมือนนางไม่มีเสื้อผ้าเลยจริงๆ ส่วนต่างๆ ของร่างกายล้วนถูกปกคลุมไปด้วยเส้นผม จึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

นึกถึงกระแสลมบาดกระดูกที่พัดจากด้านบนอย่างต่อเนื่อง แต่แล้วก็ยังคงพยักหน้า

“ได้ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

หลังจากที่ลิ่นเซียวพูดจบ เขาก็หันหลังกลับ

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโส”

อินชิงเสวียนยกมือขึ้นแลกเสื้อคลุมหนังสัตว์จากมิติ สิ่งนี้สามารถทนต่อลมได้และไม่ขาดง่าย

“แม่นาง เจ้ายังตื่นอยู่หรือเปล่า”

ทันทีที่อินชิงเสวียนพูดจบ เสียงหวีดแหลมก็ดังขึ้นจากด้านล่าง

นางเพ่งกำลังภายในไปที่หู ได้ยินเสียงคนตะโกนรางๆ

“มีโจรบุกเข้าไปที่ผาเฟิงเริ่น”

“ข้าจะรอให้เจ้าไปแจ้งผู้อาวุโสหัน”

ตามทฤษฎีแล้ว ตราบใดที่นางไม่ถูกจับได้ ก็คงจะไม่เป็นไร

“ผู้อาวุโสลิ่น รอข้าประเดี๋ยว”

อินชิงเสวียนหันกลับมา เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้น ทันทีที่นางนึกในใจ ก็มีเสียงสั่นสะเทือนอย่างกะทันหันบนแท่นหิน

เสาเหล็กทั้งแปดซึ่งหนาพอๆ กับตนหนึ่งคนก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลุดออกไปพร้อมกันทันที เสียงของโซ่เหล็กก็ดังก้องกังวานกันอย่างรุนแรง วินาทีต่อมา หญิงสาวก็หายตัวไปพร้อมกับเสาเหล็กและ โซ่ยาว

ลิ่นเซียวตกตะลึงทันที

นี่มัน...หายไปหมดเลยหรือ

นี่เป็นเรื่องจริงหรือ

ในเวลานี้ เสียงของทุกคนดังมาถึงยอดเขาแล้ว อินชิงเสวียนไม่มีเวลาอธิบายให้ลิ่นเซียวฟัง แล้วนางก็เป็นฝ่ายกระโดดขึ้นขี่หลังของเขาทันที

“ผู้อาวุโส รบกวนแล้ว”