สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1044

จู่ๆ ความบ้าคลั่งของลิ่นเซียวก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เขาตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้ากับข้าไม่ได้ทำความผิดปล้นฆ่าสังหาร จะไปกลัวอะไร”

อินชิงเสวียนพูดไม่ออก นี่เป็นเขตต้องห้าม ในฐานะผู้บุกรุก ลิ่นเซียวกลับมีเหตุผลพูดเต็มปากเต็มคำขนาดนี้ เหมือนจะดูไม่ดีกระมัง

“ผู้อาวุโสเป็นอาคันตุกะ หากพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่นี่ จะส่งผลกระทบต่อการเป็นผู้บำเพ็ญตนของผู้อาวุโสอย่างแน่นอน ฉะนั้นพวกเราต้องรีบออกไปเจ้าค่ะ”

อินชิงเสวียนชี้ไปทางด้านหลังของภูเขาราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก

“ผู้อาวุโสมีวิชาตัวเบาสุดยอด เราสามารถไปที่นั่นได้ ที่นั่นมีคนอยู่เบาบาง บางทีอาจพบการสิ่งที่ไม่คาดคิดบางอย่างก็เป็นได้”

ลิ่นเซียวยังคงยืนนิ่งราวกับกำลังครุ่นคิด

อินชิงเสวียนกระวนกระวายใจแทบบ้า รีบแลกหมวกคลุมหน้ามาจากมิติ แล้วสวมให้กับลิ่นเซียวอย่างไม่ถืออาวุโส ผมสีขาวของเขาสะดุดตาเกินไป จากนั้นนางก็สวมหมวกคลุมตัวเอง ลมที่พัดมาทำให้นางเจ็บหน้ามาก

“เจ้ากำลังทำอะไร”

ลิ่นเซียวค่อนข้างไม่มีพอใจ

อินชิงเสวียนพูดด้วยท่าทางที่ประจบประแจง “ที่นี่หนาวมากไปจริงๆ ข้าเกรงว่าความเย็นจะทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของผู้อาวุโสแข็ง เมื่อเจอกัน เกรงว่าผู้อาวุโสหลี่จะจำท่านไม่ได้”

ลิ่นเซียวพยักหน้า

“นั่นก็มีเหตุผล”

“ถ้าอย่างนั้นรีบไปกันเถอะ ข้าเพิ่งเห็นแสงสีแดงมาจากด้านหลังภูเขา อาจมีของวิเศษอะไรอยู่ตรงนั้น เรารีบไปดูกันดีกว่า”

“จริงหรือ” ลิ่นเซียวถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

อินชิงเสวียนพยักหน้าทันควัน

“จริงแท้แน่นอน”

ลิ่นเซียวแค่นเสียงหึๆ

“งั้นข้าจะเชื่อเจ้าอีกครั้ง”

เขาย่อตัวเล็กน้อยแล้วดีดปลายเท้าเหาะขึ้นไปในอากาศ

เมื่อเห็นฉากด้านล่าง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ

“ตายซะ!”

ลิ่นเซียวคำรามด้วยความโกรธ หันกลับไปซัดฝ่ามือคืน

เกิดการระเบิดขึ้นในอากาศ หลังจากนั้นอินชิงเสวียนก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีผมเหมือนรังนกยืนอยู่ในกลางพงหญ้า

เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง ไม่ปกปิดร่างกาย ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนโดนระเบิดลง ปิดบังใบหน้าของเขา หนวดเครารุงรังยามลงมาถึงหน้าอก

อินชิงเสวียนมองไปที่ชายที่ดูเหมือนคนป่าคนนี้ร้ายด้วยความประหลาดใจ และคิดในใจว่า เกิดอะไรขึ้นกับตำหนักเทพหอทองคำ ทำไมจึงมีคนประหลาดมากมายเช่นนี้

“เจ้าคือใคร”

ลิ่นเซียวยืนนิ่ง เขารู้สึกได้ว่าวรยุทธ์ของคนผู้นี้ไม่ได้อ่อนแอ จึงเกิดความสนใจทันที

คนประหลาดผู้นั้นก็ถามกลับ

“เจ้าคือใคร”

ลิ่นเซียวเริ่มรำคาญ พูดอย่างเย็นชา “ข้าถามเจ้าก่อนนะ”