สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1047

แม้ว่าในมิติจะไม่มีดวงอาทิตย์ แต่ก็ยังมีแสงอ่อนโยน ไม่สว่างจ้าไม่มืด อบอุ่นแต่ไม่แสบตา

เสี่ยวหนานเฟิงบิดร่างเล็กป้อมเบาๆ กำลังนอนหลับสบายบนเตียงหลังใหญ่ ยกมือน้อยขึ้นหนุนใต้ใบหน้า ท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็ก

ไม่ไกลออกไป ขอบ่อน้ำพุวิญญาณ มีเสาเหล็กแปดต้นตั้งตระหง่านในทิศต่างๆ และโซ่เหล็กที่หนาเท่ากับแขนยังคงล็อกอยู่บนข้อมือของเหมยชิงเกอ

ส่วนเหมยชิงเกอนอนอยู่ข้างๆ บ่อน้ำพุวิญญาณ เส้นผมดำยาวถึงข้อเท้าห้อยปกคลุมร่าง มองเห็นผิวขาวท่อนขาที่เปลือยเปล่าอยู่รางๆ

อินชิงเสวียนหายใจเข้าลึกๆ เดินไปหาเหมยชิงเกออย่างรวดเร็ว กดนิ้วที่คอของนาง

โชคดีที่ชีพจรยังคงเต้นอยู่ แม้จะอ่อนแรง แต่คนก็ยังมีชีวิตอยู่

อินชิงเสวียนระดมกำลังภายในทั้งหมดทันที และยังแลกพลังมิติด้วย นางหยิบขวานเหล็กขึ้นมา แล้วฟาดโซ่เหล็กด้วยกำลังทั้งหมดของนาง

เสียงดังปังๆ เสียงโซ่หักหลายครั้ง จากนั้นใช้ความคิดขยับเสาและโซ่ออกไป แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาสวมให้เหมยชิงเกอ

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว อินชิงเสวียนก็กลับไปที่เตียง เห็นเสี่ยวหนานเฟิงยังคงหลับอยู่ นางก็โล่งใจทันที

นางกลับไปที่น้ำพุวิญญาณ เติมน้ำพุวิญญาณลงในถ้วย แล้วให้เหมยชิงเกอดื่ม ก่อนที่พลังแห่งมิติจะหมดเวลา ก็จี้กดจุดให้นาง

อินชิงเสวียนใช้ช่วงชิงโชคลาภกับศิษย์ของตำหนักเทพหลายคน จึงรู้ตำแหน่งท่าเคลื่อนไหวของพวกเขาว่าอยู่ที่ไหน ครู่ต่อมาเหมยชิงเกอก็ส่งเสียงอุทานออกมา

นางเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก เมื่อเห็นก็อินชิงเสวียนตกใจเล็กน้อย

“เจ้าคือ?”

อินชิงเสวียนสางผมยาวรุงรังของนางออกไป ใบหน้าที่ค่อนข้างคล้ายกับตัวนางเองก็ปรากฏให้เห็น

แต่ใบหน้านี้ดูมีอายุกว่าปกติ มีผิวสีเหลืองปกคลุมไปด้วยริ้วรอยเล็กๆ ดวงตาไร้แวว จ้องมองอย่างเหม่อๆ

แม่ของเจ้าของร่างเดิมไม่อยู่ในสภาพที่ดี อินชิงเสวียนไม่รู้ว่านางอยากยอมรับตัวเองหรือไม่ จึงไม่ได้ชี้แจงให้ชัดเจน

เหมยชิงเกอรู้สึกเหมือนนางถูกไฟฟ้าช็อต ร่างกายผ่ายผอมสะดุ้งอีกครั้ง

นางปล่อยมือด้วยความตื่นตระหนก พูดด้วยสายตาหลบเลี่ยง “แม่ทัพอินมีชื่อเสียงไปไกล ทุกคนในใต้หล้าไม่มีใครไม่รู้จัก ข้าเคยพบภรรยาของแม่ทัพเมื่อตอนที่ยังเด็ก ข้าจึงจำชื่อของนางได้”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการที่ตัวเองไม่พูดให้ชัดเจนนั้นถูกต้องแล้ว

เหมยชิงเกอถูกจองจำมาหลายปี เป็นไปไม่ได้ที่นางจะยอมรับหลายๆ อย่างในคราวเดียว อินชิงเสวียนไม่รีบร้อนที่จะยอมรับว่ารู้จักกัน นางต้องรักษาสุขภาพให้กลับมาโดยเร็วที่สุด เพื่อที่นางจะได้อยู่ที่นี่กับเสี่ยวหนานเฟิงด้วย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จู่ๆ อินชิงเสวียนก็พูดว่า “เข้าใจแล้ว ในเมื่อผู้อาวุโสกับท่านแม่ข้าเป็นสหายกัน เช่นนั้นก็เท่ากับว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของข้า หากผู้อาวุโสไว้ใจข้า ก็สามารถพักผ่อนที่นี่หลายๆ วันก็ได้”

จากนั้นเหมยชิงเกอจึงรู้ทันทีว่า ที่นี่ไม่ใช่ผาเฟิงเริ่นอีกแล้ว นางลังเลก่อนจะถามว่า “ที่นี่...คือที่ไหน”