สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1048

อินชิงเสวียนลูบหลังของนางเบาๆ

“ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล นี่คือที่พักส่วนตัวของข้า คนภายนอกเข้ามาได้ยาก”

เหมยชิงเกอมองไปรอบๆ แล้วมองไปที่อินชิงเสวียน

“หรือว่าเจ้าก็เป็นคนที่มาจากตำหนักเทพเช่นกัน”

ท่าเคลื่อนไหวเมื่อครู่ ต้องไม่ผิดแน่

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ

“ไม่ใช่ จะพูดให้ถูกคือ ข้าถูกบังคับให้เข้ามาในตำหนักเทพ”

ทันใดนั้นดวงตาของเหมยชิงเกอก็ตื่นตระหนกอีกครั้ง

“แล้ว...เจ้าช่วยข้าไว้ได้อย่างไร พวกเขาจะตามมาจนเจอที่นี่หรือเปล่า”

เมื่อมองดูท่าทางที่หดเกร็งของนาง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจ

จากคำพูดของเฟิงเอ้อร์เหนียง เห็นได้ไม่ยากเลยว่า นางเคารพศิษย์พี่คนนี้มาโดยตลอด หากนางเห็นเหมยชิงเกอเป็นแบบนี้ นางจะต้องเสียใจอย่างยิ่งอย่างแน่นอน

นางแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและพูดว่า “ข้ารู้จักอาคันตุกะคนหนึ่งจากตำหนักเทพ บังเอิญเห็นผู้อาวุโสถูกล่ามไว้ที่ผาเฟิงเริ่น จึงไปพาผู้อาวุโสออกไป ที่นี่เป็นมิติอิสระ เป็นมิติที่อยู่บนตัวข้าเพียงคนเดียว ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะตามมา”

ขณะที่อินชิงเสวียนพูด นางก็เปิดข้าวหม้อร้อนที่วางอยู่ข้างน้ำพุวิญญาณ และทำอาหารง่ายๆ ให้กับเหมยชิงเกอ

“ในเมื่อเจ้ารู้จักอาคันตุกะ ทำไมเจ้าถึงยังถูกบังคับ”

เหมยชิงเกอมองไปที่อินชิงเสวียนอย่างระมัดระวัง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

ในเวลานี้ มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านหลังทั้งสองคน

“เป็นเรื่องจริง ตาแก่ชั่วร้ายคนนั้นจับลูกข้าไว้ แล้วข้าก็มาที่นี่เพื่อช่วยลูก”

เหมยชิงเกอหันกลับมา ทันใดนั้นก็เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ แก้มสีชมพูนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ

เด็กน้อยมีผิวพรรณขาวละเอียด ใบหน้าเล็กๆ ขาวอมชมพู ดวงตากลมโตสีนิลดำ ปากเล็กสีชมพูนุ่มนิ่ม เมื่อพูดจะเผยให้เห็นฟันขาวสี่ซี่ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูมาก

นางอดไม่ได้ที่จะยื่นมืออันผอมติดกระดูกออกไปกอดเด็ก ดวงตามองเห็นผิวหนังของตัวเองที่แห้งและแตกร้าวราวกับต้นไม้เหี่ยวเฉา จึงรีบชักมือกลับมาด้วยความตื่นตระหนก

“เด็กคนนี้คือ...”

เหมยชิงเกอถามอย่างไม่มั่นใจ

อินชิงเสวียนหยุดนางอย่างรวดเร็ว

“ลูกหลานชาวยุทธ์ ไยต้องปฏิบัติตามมารยาทในวังด้วย ผู้อาวุโสอย่าทำให้ข้าอายุสั้นเลย”

เสี่ยวหนานเฟิงเอามือน้อยๆ ไพล่หลัง แล้วพูดว่า “ท่านปู่เซี่ยวบอกว่า ชาวยุทธ์ไม่สนใจเรื่องหยุมหยิม”

จากนั้นเขาก็ถามอย่างสงสัย “ข้าบอกชื่อของข้าไปแล้ว ทำไมท่านไม่บอกชื่อของท่านล่ะ”

เหมยชิงเกอขยับริมฝีปากที่แตกระแหง กระซิบว่า “ข้า ข้าชื่อเหมยเหนียง”

เสี่ยวหนานเฟิงมีความสุขทันที

“งั้นข้าจะเรียกท่านว่า เหมยเหนียงเหนียง ได้หรือไม่”

เหมยชิงเกอพยักหน้าแรงๆ พูดด้วยเสียงปนสะอื้น “ได้อยู่แล้ว เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ”

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ซับซ้อนของเหมยชิงเกอ อินชิงเสวียนก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ

“อาหารพร้อมแล้ว ผู้อาวุโสกินอะไรก่อนดีกว่า ประเดี๋ยวข้าจะเอาน้ำพุวิญญาณมาให้ท่านดื่ม ให้แช่ตัวด้วย”