สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1058

ในเวลานั้น เจ้าตำหนักเทพเพิ่งออกจากการบำเพ็ญเพียร เหมยชิงเกอก็ให้กำเนิดทารก

ธิดาเทพเป็นสัญลักษณ์แห่งจิตวิญญาณของตำหนักเทพ ชั่วชีวิตไม่สามารถแต่งงานมีความรักได้ เจ้าตำหนักไม่ต้องการให้ชื่อเสียงของสำนักเสียหาย จึงพูดจาหว่านล้อมกึ่งขอร้องให้นางส่งเด็กไปที่อิ๋นเฉิงก่อน

เมื่อเด็กอายุครบสี่ห้าขวบ ค่อยไปรับกลับมาในนามลูกศิษย์ เพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดใดๆ เจ้าตำหนักได้ทิ้งรอยตราของตำหนักเทพไว้บนไหล่ของเด็กโดยเฉพาะ และเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหาในอนาคตด้วย

เหมยชิงเกออยู่ในตำหนักเทพมาตั้งแต่เด็ก ย่อมรู้ถึงความสำคัญของธิดาเทพในตำหนักเทพอยู่แล้ว และนางเป็นคนที่ฝ่าฝืนกฎของตำหนักก่อน แม้จะตัดใจไม่ลง ก็ต้องรับปากว่าจะส่งลูกไปที่อิ๋นเฉิงชั่วคราว

โดยที่นึกไม่ถึงว่ายังไปไม่ถึงอิ๋นเฉิงด้วยซ้ำ นางก็ถูกคนของอิ๋นเฉิงไล่สังหาร เพื่อปกป้องลูกแล้ว นางต้องฝ่าอันตรายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ยอมใช้ศาสตร์ลับของตำหนักเทพเพื่อเพิ่มพลังของร่างกายให้สูงสุดโดยไม่ลังเล สู้สุดใจจนหลบหนีจากความตายมาได้

ในตอนนั้นทั้งตัวของนางเหลือพลังเพียงหนึ่งถึงสองขั้นเท่านั้น ร่างกายอ่อนแอยิ่งกว่าคนธรรมดานัก ในใจมีเพียงความตั้งใจเดียว นั่นก็คือรักษาเด็กในอ้อมแขนไว้ให้ได้

นางไม่รู้ว่าตัวเองเดินมานานแค่ไหนแล้ว สุดท้ายก็ทนไม่ไหว หมดสติอยู่กลางป่า เมื่อตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าตัวเองได้รับการช่วยเหลือจากฮูหยินตระกูลอิน

จากนั้นเมื่อทราบว่าลูกของอินฮูหยินที่อายุยังไม่ครบขวบเดือนก็ตายตั้งแต่เยาว์วัย เหมยชิงเกอก็เกิดความคิดที่จะมอบเด็กไว้กับนาง

ต่อมา เหมยชิงเกอได้ยินจากสาวใช้ของอินฮูหยินว่า สามีของนางเป็นแม่ทัพในรัชสมัยนี้ กำลังนำกองกำลังต่อสู้ที่เมืองรอบนอก ไม่รู้ว่าเด็กจากไปแล้ว อินฮูหยินก็เกรงว่าสามีจะเสียใจเพราะเรื่องนี้ ฉะนั้นข้อเสนอของเหมยชิงเกอจึงเหมาะกับความปรารถนาของนางอย่างแท้จริง

ยิ่งไปกว่านั้นนางมีลูกแล้วสองคน และทารกที่เสียชีวิตไปก็เป็นเด็กผู้หญิง จึงให้คำสาบานว่าจะดูแลเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ของตัวเอง ให้เหมยชิงเกอวางใจได้เลย

เมื่อเหมยชิงเกอเห็นสตรีผู้นี้จิตใจดีมีเมตตา จึงตัดใจมอบเด็กไว้กับนาง

อินฮูหยินดีใจมาก ให้นางอยู่ในบ้านก่อนชั่วคราว เมื่อพักฟื้นจนหายดีแล้วค่อยออกเดินทาง

ร่างกายของเหมยชิงเกอก็ถึงขีดจำกัดแล้ว นางจึงปักหลักพักอยู่ที่นั่น ทั้งยังมีความเห็นแก่ตัวที่ต้องการใช้เวลากับลูกให้มากๆ

เมื่อนึกถึงวันเก่าๆ มวลผกาใต้แสงจันทร์ เหมยชิงเกอก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางเพ้อฝันมาโดยตลอดว่าเฮ่อยวนจะปรากฏตัวต่อหน้านาง ตัดโซ่ออก และพานางออกจากตำหนักเทพ อย่างไรก็ตาม ความเพ้อฝันก็เป็นความเพ้อฝันอยู่วันยังค่ำ เชื่อถือไม่ได้

ต่อมา เหมยชิงเกอก็เข้าใจในที่สุด นี่เป็นเพียงความปรารถนาของนางฝ่ายเดียวเท่านั้น

เมื่อคิดถึงชายร่างสูงผู้นั้น เหมยชิงเกอก็อดไม่ได้ที่จะกำนิ้วแน่น ดวงตาที่เย็นชาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

นางเกลียดผู้อาวุโสหัน และเกลียดเฮ่อยวนยิ่งกว่า

นางเคยสาบานต่อฟ้า หากนางโชคดีมีชีวิตรอด จะทำให้เฮ่อยวนมีชีวิตอยู่เลวร้ายยิ่งกว่าตาย ได้ชดใช้สิบเท่าร้อยเท่า!