สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1059

“ผู้อาวุโส?”

เมื่อเห็นเหมยชิงเกอยืนเงียบ อินชิงเสวียนก็เรียกขึ้นเบาๆ

เหมยชิงเกอรู้สึกตัวทันที มองไปที่อินชิงเสวียนด้วยสายตาอ่อนโยน

“ข้าไม่เป็นไร”

แต่สีแดงก่ำในดวงตาคู่นั้น กลับไม่สามารถหลอกใครได้

อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ

“ข้าจะไปหั่นแตงโมให้ผู้อาวุโส พวกเราจะได้กินไปคุยไป”

ขณะมองตามแผ่นหลังของอินชิงเสวียน หางตาของเหมยชิงเกอก็มีน้ำตารื้นขึ้น

ไม่เคยคิดเลยว่าชั่วชีวิตนี้ของนาง จะได้เห็นลูกสาวและหลานชายของตัวเอง สวรรค์เมตตานางมากจริงๆ

ในเมื่อน้ำพุวิญญาณมีพลังในการฟื้นฟู นางก็ต้องรีบฟื้นฟูวรยุทธ์โดยเร็วที่สุด เพื่อหาทางแก้แค้นเฮ่อยวน

นางอยากถามเขาต่อหน้าว่า ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ เหตุใดแม้แต่ลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองยังไม่ยอมปล่อย

ยิ่งกว่านั้งยังฆ่าฉีอวิ๋นจื่อศิษย์น้องรองของนางด้วย ช่างใจดำอำมหิตจริงๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต เหมยชิงเกอก็กำนิ้วแน่น ความเจ็บปวดที่ถูกเล็บจิกเข้าเนื้อ เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดใจของนางด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ถูกนำตัวกลับมาที่ตำหนักเทพ หัวใจของนางก็ร่ำร้องหาแต่การแก้แค้น

หากชาวยุทธ์เหล่านี้ไปที่อิ๋นเฉิงจริงๆ ก็นับเป็นข่าวดีสำหรับนาง นางอยากเห็นว่าเฮ่อยวนที่แกล้งทำตัวเป็นคนดีมีคุณธรรม จะรับมืออย่างไร

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อินชิงเสวียนก็ยกจานแตงโมเข้ามาแล้ว

“ผู้อาวุโสลองชิมดูเร็วเจ้าค่ะ”

อินชิงเสวียนยิ้มพลางส่งชิ้นหนึ่งให้นาง

เหมยชิงเกอกัดเข้าไปคำหนึ่ง มันหวานๆ เนื้อทรายๆ ทั้งยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ด้วย

“อร่อยมาก”

ถูกผู้อาวุโสหันโจรเฒ่าคนนั้นข่มขู่มาตลอดทาง ยิ่งกว่านั้นยังทำให้เย่จิ่งอวี้สูญเสียความทรงจำ ชั่วชีวิตนี้จะยังจำตัวเองได้หรือไม่นั้น ทั้งหมดนี้ยังเป็นปัญหาอยู่ ทั้งยังทำลายอาชีพและอนาคตของตระกูลอินด้วย สิ่งที่นางทุ่มเทไปนั้นไม่ใช่สิ่งน้อยๆ เลย ถ้าขืนจากไปแบบนี้ นางจะสบายใจได้อย่างไร

“บางทีผู้อาวุโสฉุยอาจมีเหตุผลอื่น เพียงแต่เสียดายที่มิติของข้าไม่อนุญาตให้พวกนางสองคนเข้ามาได้ งั้นสองวันนี้ข้าจะหาวิธีเข้าใกล้ผู้อาวุโสฉุย ดูว่าจะสามารถช่วยนางได้หรือไม่”

“นาง...อาการหนักหรือไม่”

เหมยชิงเกอดูกังวล

แม้ว่าฉุยอวี้จะเป็นคนเล่าให้ศิษย์พี่น้องคนอื่นในสำนักทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเฮ่อยวน แต่เหมยชิงเกอก็ไม่ได้เกลียดนาง

ในเวลานั้นทุกคนยังเด็ก ทั้งยังอยู่ในตำหนักเทพมาโดยตลอด วันทั้งวันรู้จักแต่การฝึกฝนวรยุทธ์บำเพ็ญตน มีจิตใจเรียบง่าย ไม่มีใครคาดคิดว่าเพียงประโยคเดียวนั้นจะส่งผลให้เกิดเรื่องเช่นนี้ตามมา

“อื้ม สาหัสพอสมควร คิดว่าเป็นผู้อาวุโสหันที่ลงมือ”

หลังจากได้ยินคำพูดของอินชิงเสวียน เหมยชิงเกอก็ขมวดคิ้ว

“แล้วเจ้าสำนักว่าอย่างไร”