สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1063

ศิษย์เดินออกมาปลดโซ่ทันที แล้วอินชิงเสวียนก็ขยับข้อมือเล็กน้อย

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสหันตั้งใจจะเรียกรวมพลอาคันตุกะเหล่านี้เมื่อใด”

ผู้อาวุโสหันหรี่ตา รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“แม่นางอินดูเหมือนจะกระตือรือร้นกับข้ามาก?”

อินชิงเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เฟิงเอ้อร์เหนียงบอกว่าเฮ่อยวนฆ่าแม่ของข้า ในฐานะลูกสาวการจะแก้แค้นแทนแม่ย่อมเป็นเรื่องปกติ ข้ารู้ว่าด้วยความสามารถของข้านั้นไม่สามารถเอาชนะเฮ่อยวนได้ จำต้องรับความช่วยเหลือจากตำหนักเทพ หากผู้อาวุโสหันเต็มใจที่จะช่วยข้า บุญคุณความแค้นระหว่างท่านกับข้าก็สามารถถูกลบล้างได้เช่นกัน”

ผู้อาวุโสหันหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้น เดิมทีแม่ของเจ้าก็เป็นคนของตำหนักเทพ ที่ข้าเร่งร้อนจะเลื่อนขั้นกำลังภายในของทุกคน ก็เพื่อต้องการทวงความยุติธรรมให้กับแม่ของเจ้า”

“งั้นก็ต้องขอบคุณมาก”

อินชิงเสวียนโบกมือ บนพื้นก็ปรากฏถังพลาสติกที่บรรจุน้ำพุวิญญาณสองถัง ซึ่งในนั้นนางเพิ่มส่วนผสมพิเศษลงไป

“ส่วนของผู้อาวุโสหันข้าจะเอาให้ท่านก่อน หวังว่าผู้อาวุโสหันจะระดมพลได้โดยเร็ว อย่าปล่อยให้เสียเวลา”

ผู้อาวุโสหันไม่เคยเห็นพลาสติกมาก่อน เมื่อเห็นวัตถุประณีตบรรจุน้ำเช่นนี้ ดวงตาก็เป็นประกายด้วยความดีใจ

“ได้ ข้าจะกำหนดเวลา เรียกพวกเขาไปรวมกันที่หน้าตำหนัก เมื่อครู่ล่วงเกินแล้ว หวังว่าชิงเสวียนจะไม่โกรธเคือง”

อินชิงเสวียนกล่าวอย่างเหน็บแนม “สำหรับผู้ที่ไม่มั่นคงทางอารมณ์อย่างเช่นผู้อาวุโสหันนี้ อินชิงเสวียนรับรู้มานานแล้ว ท่านและข้ามีจิตใจใสกระจ่างดั่งกระจก เช่นนั้นไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”

ใบหน้าของผู้อาวุโสหันเปลี่ยนเป็นสีแดง และในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ

พูดด้วยสีหน้าจนปัญญา “ตั้งแต่เจ้าตำหนักเทพเก็บตัวบำเพ็ญเพียร ข้าต้องรับผิดชอบทุกอย่างในตำหนัก เพื่อประโยชน์ของทั้งสำนัก ข้าต้องจำใจทำหลายสิ่งหลายอย่างแม้ไม่เต็มใจ ชิงเสวียนเฉลียวฉลาดมีไหวพริบ คงเข้าใจอย่างแน่นอน”

“ผู้อาวุโสหันยกย่องเกินไป ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะกลับไปก่อน หวังว่าผู้อาวุโสหันจะระดมคนจำนวนมาก มาช่วยข้าตามหาลูกชายของข้าให้พบโดยเร็วที่สุด”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น เด็กๆ ไปส่งแม่นางแทนข้าด้วย”

“ไม่ต้อง ข้าอยากเดินเอง”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็ออกจากห้องลับไป

เมื่อมองดูแผ่นหลังของนาง ดวงตาของผู้อาวุโสหันก็ลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด

อินชิงเสวียนโค้งคำนับเล็กน้อย

“เรียนตอบผู้อาวุโส มันเป็นขลุ่ยชนิดหนึ่ง”

ลิ่นเซียวถือมันพลิกกลับไปกลับมา จากนั้นกล่าวชม “สามารถรวมเพลงหยกรัตติกาลเข้ากับเสียงขลุ่ยได้แล้ว ครั้งนี้เจ้าเล่นเป็นแล้วจริงๆ”

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะการสั่งสอนที่ดีของผู้อาวุโส”

อินชิงเสวียนอวยยกใหญ่ก่อน จากนั้นพูดด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ผู้เยาว์มีเรื่องจะขอร้อง ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสจะยินดีรับปากหรือไม่”

ลิ่นเซียวโยนขลุ่ยดินเผาให้อินชิงเสวียน

“เมื่อเจ้ายอมรับว่าเป็นศิษย์ของข้า เช่นนั้นก็ไม่ต้องเรียกว่าผู้อาวุโสผู้เยาว์แล้ว มีเรื่องใดก็กล่าวมาได้ ถ้าอาจารย์ทำได้ ย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”

“ขอบคุณอาจารย์เจ้าค่ะ”

อินชิงเสวียนยอบกายคารวะ และกระซิบ “เรื่องเป็นแบบนี้...”