สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1064

หลังจากได้ยินสิ่งที่อินชิงเสวียนพูด ลิ่นเซียวก็ค่อนข้างประหลาดใจ เขาไม่ได้ถามอินชิงเสวียน แต่สายตากลับเคลือบแคลงสงสัยอย่างมาก

“ชิงเสวียนไม่กล้าโกหกอาจารย์ อาจารย์เป็นถึงปรมาจารย์กระบี่อันดับหนึ่งในใต้หล้า ระดับความรู้ลึกซึ้งในด้านกำลังภายในใช่ว่าคนรุ่นหลังจะเทียบเคียงได้ ชิงเสวียนโกหกหรือไม่ อาจารย์ลองดูก็ย่อมรู้เอง”

อินชิงเสวียนยื่นมือออกมา ทันใดนั้นแจกันลายครามอันงดงามก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง

ลิ่นเซียวรับไว้อย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เปิดจุกขวด และแน่นอนว่าได้กลิ่นพลังวิญญาณจริงๆ

เขากระดกขวบขึ้นจิบ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกระแสน้ำใสไหลลงคอของเขา ทันใดนั้นก็ระดมกำลังภายในไปที่จุดตันเถียน และหลอมรวมเข้าด้วยกันน

ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลิ่นเซียวอีกครั้ง เขาดื่มน้ำพุวิญญาณทั้งหมดในอึกเดียว จากนั้นนั่งขัดสมาธิ และทำการโคจรพลังลมปราณ

อินชิงเสวียนไม่รีบร้อน นางยืนรออยู่ข้างๆ อย่างอดทน จนกระทั่งลิ่นเซียวลุกขึ้นยืนด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่ง

“คิดไม่ถึงว่าในโลกจะมีของวิเศษเช่นนี้!”

ลิ่นเซียวมีสีหน้าปลงอนิจจัง

“โลกใหญ่ไพศาล ครอบคลุมสรรพสิ่ง ทุกสิ่งไม่เป็นที่รู้จัก ผู้เยาว์ก็มีโอกาสโดยบังเอิญ ถึงได้รับสิ่งนี้”

นางหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนผู้อาวุโสหันแอบเข้าไปในเมืองหลวง จับเสี่ยวหนานเฟิงเป็นตัวประกัน และควบคุมตัวเราสองแม่ลูกมาที่นี่ ก็เพื่อสิ่งนี้”

“ตอนนี้เขาแอบซ่อนลูกชายของผู้เยาว์ไว้ จงใจสร้างภาพว่าเด็กหายไป ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ เขารับสมัครอาคันตุกะในยุทธจักรมาก็เพื่อเหตุผลส่วนตัวของเขาเอง แม้ว่าเขาจะเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ได้จริง ก็คงไม่แบ่งปันวรยุทธ์ภายในนั้นกับทุกคนแน่นอน”

“นอกจากนี้ ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง”

อินชิงเสวียนพูดด้วยระดับเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ผู้เยาว์สืบพบว่าสตรีที่อยู่ที่ผาเฟิงเริ่นในวันนั้นคือธิดาเทพที่แท้จริงของตำหนักเทพ เพียงเพราะนางไม่ชอบลูกชายของผู้อาวุโสหัน นางถึงได้ถูกจองจำนานกว่าสิบปี”

ลิ่นเซียวเบิกตาโพลงและถามว่า “นี่เป็นเรื่องจริงหรือ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจพูดว่า “ถ้าผู้อาวุโสไม่เชื่อ ผู้เยาว์ก็จนปัญญาแล้ว หากผู้เยาว์มั่นใจว่าจะเอาชนะผู้อาวุโสหันได้ จะไม่รบกวนผู้อาวุโสแน่ สิ่งที่ผู้เยาว์ต้องการทำคือ ทำให้อาคันตุกะเหล่านั้นแตกคอกับเขา แล้วค่อยไปตามหาลูกเท่านั้นเอง”

เส้นผมขาวราวกับหิมะของลิ่นเซียวแกว่งเบาๆ

“ท่านมาได้อย่างไร”

“ข้าเป็นห่วงฮองเฮากับจ้าวเอ๋อร์มาก จึงเสี่ยงขึ้นเขามา”

เย่จั้นได้ดึงตัวอินชิงเสวียนเข้าไปในถ้ำด้านล่าง

“วันนี้ข้าไม่เห็นเสด็จอาในหมู่ชาวยุทธ์เลย คิดว่าเสด็จอาคงขึ้นมาบนเขาแล้ว”

เย่จั้นพยักหน้า “เป็นเช่นนั้น”

“เรื่องหนังสือสวรรค์ไร้อักษร เสด็จอาคิดว่าอย่างไร”

เย่จั้นหันใบหน้าหล่อเหลาคมสันไปด้านข้าง แล้วพูดอย่างหนักแน่น “เกินครึ่งเป็นเรื่องโกหก ข้าเคยต่อสู้กับคนที่ลงเขามาแล้ว คนเหล่านั้นถือผ้าไหมสีขาว ข้าโชคดีพอที่จะแย่งมาได้ม้วนหนึ่ง แต่ไม่เห็นว่าจะมีอะไรพิสดารเลย”

เขาหยิบม้วนผ้าไหมออกมาจากอกเสื้อ แล้วมอบให้อินชิงเสวียน