สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1065

อินชิงเสวียนเพ่งมองอยู่นาน แต่แล้วก็พบว่ามันเป็นผ้าไหมธรรมดาจริงๆ

“ดูท่าทาง ตำหนักเทพต้องการชักภัยไปสู่ไปเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงจริงๆ ต่ำช้ามาก”

เย่จั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเปิดเมืองแล้ว ข้าเคยไปที่นั่นเมื่อไม่กี่วันก่อน ค่อนข้างแตกต่างจากการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดของตำหนักเทพมาก”

“เสด็จอาคิดว่าที่ไหนดีกว่ากัน”

อินชิงเสวียนถาม

เย่จั้นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “อิ๋นเฉิงมีความเป็นเมืองมนุษย์มากกว่า ทั้งยังมีมนุษยธรรมมากกว่า พวกเขาสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของชาวบ้านโดยไม่คิดเงิน ซึ่งทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ”

จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้ง “จ้าวเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงไม่เห็นอยู่กับฮองเฮา”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “จ้าวเอ๋อร์อยู่ในมิติของข้าแล้ว เสด็จอาไม่ต้องกังวล”

เย่จั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ดีแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮองเฮาก็รีบลงเขาเถิด ไม่เห็นหน้ากันนาน ฝ่าบาทจะต้องคิดถึงมากแน่นอน”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างขมขื่น

“ข้าไม่รู้วิธีแก้เพลงลืมกลุ้ม ที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีการบันทึกวิธีแก้ไขเพลงนี้ เกรงว่าชั่วชีวิตนี้ของเขาคงจะไม่มีวันจำข้ากับเสี่ยวหนานเฟิงได้อีก”

เย่จั้นพูดโดยเร็ว “ไม่หรอก ฝ่าบาทและฮองเฮามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ต้องสามารถจำอดีตระหว่างพวกเจ้าได้อย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ

“ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย ข้ายังออกไปไม่ได้ โจรเฒ่าแซ่หันนั่นทำกับข้าแบบนี้ ข้าต้องทำให้เขาได้ชดใช้บ้าง ถ้าแผนเป็นไปด้วยดี วันมะรืนข้าก็สามารถลงเขาได้แล้ว”

เย่จั้นขมวดคิ้ว

“ฮองเฮามีแผนรัดกุมหรือไม่”

“เรามีกรอบแผนงานคร่าวๆ อยู่แล้ว หากไม่มีตัวแปรใดๆ ทุกอย่างก็สำเร็จได้”

เย่จั้นพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะรั้งอยู่ที่นี่ เป็นกำลังหนุนให้ฮองเฮาอีกแรง”

อินชิงเสวียนพูดทันที “ไม่จำเป็น ที่นี่มันอันตรายเกินไป เสด็จอารีบลงเขาโดยเร็วดีกว่า”

เย่จั้นพูดอย่างเด็ดขาด “ข้าตัดสินใจแล้ว ฮองเฮาไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ข้าพบสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ไม่ถูกคนพบเข้าแน่นอน”

เขาไม่เคยเชื่อว่าเพลงลืมกลุ้มจะไม่สามารถแก้ไขได้ และไม่เชื่อว่าเย่จิ่งอวี้จะลืมอินชิงเสวียนโดยสิ้นเชิง เย่จั้นรู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้านี้มีความสำคัญต่อหลานชายของเขาเพียงใด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเย่จ้าวเอ๋อร์ ในเมื่อได้เจอกันที่นี่ เช่นนั้นจะวางใจให้พวกนางสองแม่ลูกต่อสู้อยู่ที่นี่เพียงลำพังได้อย่างไร

เย่จั้นประกบมือคำนับ และหายตัวเข้าไปในป่า

ในวันนี้เขาถอดเสื้อคลุมสีขาวออก และสวมชุดผ้าหยาบโทนสีน้ำตาล ซึ่งง่ายต่อการซ่อนตัวของเขา

ขณะมองตามแผ่นหลังของเย่จั้น อินชิงเสวียนก็ถอนหายใจเบาๆ

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว ไม่มีแสงดวงหรือแสงจันทร์ ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกหนัก

นี่อาจเป็นสัญญาณว่ากำลังจะเกิดปัญหาขึ้น?

อินชิงเสวียนมองแวบเดียว แล้วเดินยังบ้านหินอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ เย่จั้นมาถึงลำธารแล้ว

ขณะที่กำลังจะเข้าไปในถ้ำ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลังเขา

เย่จั้นไม่มีเวลาหลบ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหลังกลับ แต่กลับเห็นสตรีในชุดขาวสวมผ้าคลุมหน้ายืนอยู่ข้างหลังเขา

ดวงตาสุกใสคู่นั้น ส่องแสงเจิดจ้าในค่ำคืนอันมืดมิด