สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1072

“เอ่อ เสด็จ...พี่ใหญ่”

เย่ไห่ถังดึงชายผ้าห่มอย่างดื้อดึง พร้อมทั้งกรีดร้องออกมา

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของนาง ซึ่งไม่ร้อนเลยสักนิด ดูเหมือนว่านางจะไม่เป็นหวัดเลย

ยิ่งกว่านั้นเสียงตะโกนยังเต็มไปด้วยพลัง ไม่มีสัญญาณของความเจ็บป่วยบนใบหน้าเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา

“ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ”

เย่ไห่ถังรีบดึงผ้าห่มขึ้น เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง พยายามลดความตื่นตระหนกในใจลง

“เปล่า ข้าแค่ไม่คาดคิดว่าเสด็จพี่ฮ่องเต้จะมา ข้า...แปลกใจไปชั่วครู่”

“ฮึ่ม เกรงว่าเจ้าจะไม่ได้แปลกใจที่ข้ามา แต่เจ้ากลัว กลัวการปรากฏตัวของข้า”

ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้เย็นชา พูดตรงเข้าประเด็น

เย่ไห่ถังไอแห้งๆ และพูดว่า “เสด็จพี่พูดแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมน้องต้องกลัวที่จะเจอเสด็จพี่ด้วย น้องมีแต่จะคิดถึงเสด็จพี่มากกว่า”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงยังแสร้งทำเป็นป่วยอยู่”

เย่จิ่งอวี้กางเสื้อคลุมออก แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ผ้า

เย่ไห่ถังรู้ว่าตัวเองปกปิดไม่ได้แล้ว นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยกผ้าห่มขึ้นด้วยความเขินอาย บีบนิ้วแล้วพูดว่า “น้องไม่ได้แกล้งป่วย น้องรู้สึกไม่สบายจริงๆ เพคะ”

เย่จิ่งอวี้ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดต่อปากต่อคำกับหญิงสาว ดวงตามองจับไปยังเครื่องเล่นเกมขนาดเล็กที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์

“นี่คืออะไร”

เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา กดปุ่มสีดำหลายครั้ง ทันใดนั้นเสียงเพลงภาษารัสเซียก็ดังขึ้นจากเครื่องเล่น

ม่านตาของเย่จิ่งอวี้หดลงพลัน ผุดลุกขึ้นยืนทันที

จากนั้นเย่ไห่ถังก็รู้ว่าตัวเองหลงกลแล้ว นางอุทานหลายครั้งแล้วพูดว่า “เสด็จพี่ไม่รู้หรือ...ปีนั้นตอนที่เสด็จพี่ยังเป็นรัชทายาท เคยแต่งอินชิงเสวียนเข้ามาในฐานะพระชายารัชทายาท ย่อมต้องเป็นนายหญิงอินอยู่แล้ว เพียงแต่นายหญิงอินโชคร้าย ถูกโยนเข้าไปในตำหนักเย็นเป็นเวลาหนึ่งปี จากนั้นก็เป็นหยกงามดอกไม้ที่ร่วงโรยไป”

ขณะที่เย่ไห่ถังพูด ก็แอบชำเลืองมองใบหน้าของเย่จิ่งอวี้ แต่เห็นว่าคิ้วของเย่จิ่งอวี้ขมวดแน่น ราวกับว่าเขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทั้งสุขเศร้าผสมปนเปกัน

เสด็จพี่มีความรักอย่างสุดซึ้งต่อเสด็จพี่สะใภ้ แต่เขาลืมนางไปโดยสิ้นเชิง แม้ว่านี่จะเป็นความตั้งใจของเสด็จพี่สะใภ้ แต่เย่ไห่ถังก็ยังรู้สึกว่าน่าเสียดายอยู่ดี

ในเวลาเดียวกันนางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ว่าเสด็จพี่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างหรือไม่ วันนี้ต้องชี้แจงให้ชัดเจน ต่อไปเขาจะได้ไม่มากวนตัวเองอีก

“นายหญิง? นายหญิงอิน?”

เย่จิ่งอวี้พึมพำสองสามคำด้วยเสียงแผ่วต่ำ และทันใดนั้นก็เดินออกจากตำหนักชิงฮว๋าอย่างรวดเร็ว

“เสด็จพี่ ท่านจะไปไหน”

เย่ไห่ถังไล่ตามเขาไปถึงประตู แต่เย่จิ่งอวี้ก็หายตัวไปแล้ว