สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1081

“หายไปไหนแล้ว”

ถ้ำหินมีขนาดไม่ใหญ่นัก ยืนอยู่ปากทางเข้าถ้ำก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน

เย่จั้นก็ดูสับสนเช่นกัน

“ข้าจี้สกัดจุดนางไว้แล้ว ตอนที่ข้าจากไปนางก็ยังอยู่ที่นี่”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว

“หรือว่านางคลายจุดได้เองและจากไปแล้ว?”

เย่จั้นส่ายศีรษะ เขาเองก็ไม่รู้

อินชิงเสวียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามทันที “นางสวมเสื้อผ้าแบบไหน”

ในตำหนักเทพมีศิษย์หญิงไม่มาก จนถึงตอนนี้ศิษย์หญิงที่อินชิงเสวียนเคยเห็น ก็มีไม่เกินห้าคนเท่านั้น

“นางสวมชุดสีขาว สวมผ้าคลุมหน้าผืนยาว”

อินชิงเสวียนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“หรือว่า เป็นธิดาเทพจากตำหนักเทพหอทองคำ?”

“ธิดาเทพ? เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

เย่จั้นดูตกใจ

อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ครั้งหนึ่งข้าเคยเห็นธิดาเทพชุดขาวในตำหนักเทพ เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าก็เห็นนางอีกครั้งที่ริมลำธาร นางดูค่อนข้างแปลกจริงๆ แต่เสด็จอาจะแน่ใจได้อย่างไรว่านางคืออาหญิงของข้า อินหลี?”

เย่จั้นกระแอมไอแห้งๆ

“ข้าบังเอิญเห็นหน้านางน่ะ ดวงตาคู่นั้น คล้ายกับดวงตาของเจ้ามาก”

ภาพดวงตากลมโตสุดใสดุจธาราคู่นั้นผุดขึ้นในหัวของอินชิงเสวียน ลักษณะของดวงตาคู่นั้นค่อนข้างคล้ายกับของนางจริงๆ

อย่างไรก็ตาม หากยึดตามสถานการณ์ปัจจุบัน ตัวเองกับนางไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด ทำไมถึงคล้ายคลึงกันได้ล่ะ?

หลังจากขบคิดดูอีกครั้ง ก็ปล่อยวางได้

โลกใหญ่ไพศาล ครอบคลุมสรรพสิ่ง ถึงแม้คนที่ไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดจะคลับคล้ายคลับคลากันบ้าง ก็ไม่มีอะไรน่าแปลก

ความบังเอิญเพียงอย่างเดียวคือ ตัวเองกลับถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลอิน บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตาเช่นกัน

ครั้นนึกได้ว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าตระกูลอินพ่อลูกไปอยู่ที่ไหน อินชิงเสวียนก็ถอนหายใจเบาๆ

“เสด็จอาไม่ต้องห่วง เมื่อรู้ตัวตนของอาหญิงแล้ว ก็ตามหาได้ไม่ยาก เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถอะ!”

อินชิงเสวียนดีดปลายเท้าขึ้น นางก็เหาะเข้าสู่วงการต่อสู้ ด้วยการเคลื่อนไหวแบบสบายๆ พิณการเวกก็อยู่ในมือของนางแล้ว

เสียงดนตรีระเบิดเร็วราวกับดาวตกพุ่งออกมาจากสายพิณ การรุกโจมตีของทุกคนพลันหยุดลง

ในเวลานี้ มีสุนัขตัวหนึ่งเห่าเสียงดัง เงาร่างสีขาวทะยานมาแต่ไกล และพุ่งเข้าใส่ศิษย์ที่อยู่ใกล้อินชิงเสวียนมากที่สุด

ซึ่งเงาสีขาวนี้คือไป๋เสวี่ยอยู่แล้ว มันเดินเตร่เล่นอยู่แถวๆ ที่พักหิน พอสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหารของอินชิงเสวียน มันก็รีบวิ่งออกไปปกป้องเจ้านายทันที

ศิษย์ไม่ได้ระวังตัว ถูกมันกัดเข้าเต็มๆ เขาส่งเสียงครวญน่าสมเพชอย่างทนไม่ได้

เฟิงเอ้อร์เหนียงดีใจ

“แม่นางอิน!”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“ทำไมพวกเจ้าถึงลงมือ”

ศิษย์คนหนึ่งพูดอย่างเย็นชา “สองคนนี้เป็นผู้ทรยศของตำหนักเทพ ผู้อาวุโสหันออกคำสั่งว่า ไม่อนุญาตให้พวกนางก้าวเท้าออกจากที่พักหินแม้เพียงก้าวเดียว แต่พวกนางไม่เพียงไม่ฟังการห้ามปราม แต่กลับเดินเพ่นพ่านไปทั่ว สมควรถูกสังหาร!”

ฉุยอวี้โกรธ “บังอาจ! ตอนที่ข้าอยู่ในตำหนักเทพ พวกเจ้ายังปั้นดินเล่นทรายกันอยู่เลย ตอนนี้กลับกล้าพูดจาหยิ่งผยอง ข้าอยากรู้นัก วันนี้ใครจะกล้าหยุดข้า!”