สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1102

อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว

“นี่คือเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงงั้นหรือ”

ฉุยอวี้ส่ายศีรษะ

“ไม่ใช่ นี่คือป่าหมอก ในป่าข้างในถึงจะเป็นเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาเปิดในเวลาเช้า และปิดในเวลาบ่ายคล้อยของทุกวัน ตอนนี้ก็มืดแล้ว ถ้าต้องการแอบเข้าไป ทำได้แค่รอจนถึงวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าสองคนคิดว่าอย่างไร”

อินชิงเสวียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ในเมื่อลงเขามาแล้ว งั้นก็ไปดูกันดีกว่า ใกล้ๆ นี้มีเมืองอยู่ หาที่พักค้างคืนกันสักคืนเถอะ”

ในเมื่อมาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรอินชิงเสวียนก็อยากเห็นว่าผู้ชายรูปงามปานเทพบุตรแบบใดถึงทำร้ายเหมยชิงเกอจนเป็นแบบนี้

ฉุยอวี้ย่อมยกมือเห็นด้วยอยู่แล้ว

“ได้ ที่นี่อยู่ห่างจากตลาดเพียงห้าหกลี้ ใช้เวลาไม่นานก็ไปถึง”

อินชิงเสวียนพยักหน้าพูดว่า “ดี งั้นเราจะเข้าไปในอิ๋นเฉิงพรุ่งนี้เช้า”

ทั้งสามใช้วิชาตัวเบา และภายในสิบห้านาทีพวกนางก็มาถึงตลาด

เดิมทีคิดว่าในเวลานี้ปิดประตูไปนานแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเห็นแสงไฟสว่างจ้า สามารถมองเห็นชาวยุทธ์ที่ถือดาบได้ทุกที่

เมื่อนั้นอินชิงเสวียนจึงจำตอนที่ผู้คนบุกโจมตีตำหนักเทพหอทองคำได้ เหมือนพวกเขาจะมารวมตัวกันที่นี่

เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้อาวุโสหันที่บอกว่าส่งหนังสือสวรรค์ไร้อักษรไปยังเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงแล้ว อินชิงเสวียนคิดกับตัวเองว่า คราวนี้มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้ว ถ้าไม่ดูหน่อย คงจะน่าเสียดายแย่

ทั้งสามได้เข้าพักร้านที่ค่อนข้างสะอาดเรียบร้อย จากนั้นแยกย้ายกันไปพักผ่อน หลังจากที่ไป๋เสวี่ยกินดื่มจนอิ่มหมีพีมันแล้ว มันก็เฝ้าอารักขาอยู่ใต้เตียงของอินชิงเสวียน

ไม่มีการพูดคุยกันทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสามก็กินอาหารง่ายๆ และตรงไปที่ป่าหมอก

มีคนเห็นมากมายตามถนน บางคนกำลังถือไข่ไก่ บางคนก็นำผักมาเอง ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดูมีชีวิตชีวามาก

อินชิงเสวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “คนเหล่านี้กำลังทำอะไรอยู่”

ฉุยอวี้ก็พูดด้วยเสียงแผ่วต่ำเช่นกัน “ไม่แน่ใจ เข้าไปดูก็จะรู้เอง”

“ใช่แล้ว อิ๋นเฉิงก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด”

“แม่นางคงมาจากที่อื่นเพราะชื่อเสียงกระมัง เจ้าไปสักครั้งก็จะรู้เอง”

“พวกเรามาจากที่อื่นจริงๆ ขอบคุณท่านลุงทุกท่าน งั้นข้าจะเข้าไปดูก่อน”

อินชิงเสวียนกำลังอยากตรวจดูพอดีว่าตัวเองท้องหรือไม่ ก่อนหน้านี้นางรู้สึกคลื่นไส้หลายครั้ง แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกแล้ว จึงไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองตั้งครรภ์ หรือว่าท้องไส้ปั่นป่วนเท่านั้น

ทุกคนเดินๆ หยุดๆ ในไม่ช้าก็เข้าไปในอิ๋นเฉิง อินชิงเสวียนก็มองเห็นสถานการณ์ข้างหน้าได้อย่างชัดเจน

ชายชราหนวดเคราสีขาวกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเพื่อตรวจชีพจรให้ผู้คน มีโต๊ะอีกตัวอยู่ข้างๆ ด้านหลังเขามีหญิงวัยกลางคนหน้าตางดงามคนหนึ่งนั่งอยู่ ดูจากโครงหน้าประณีตนั้นแล้วดูออกได้ไม่ยากเลยว่า สมัยสาวๆ คงเป็นหญิงสาวที่งดงามมากแน่ๆ

สตรีผู้นั้นกำลังบรรจุยาให้ชาวบ้านด้วยสีหน้าอ่อนโยน แม้ว่าอินชิงเสวียนจะดูโหงวเฮ้งคนไม่เป็น แต่ก็สามารถบอกได้ว่านางต้องเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก

“สองท่านนั้นคือผู้อาวุโสกงซวินแห่งสวนยา และลูกสาวของเขาฮูหยินเจ้าเมือง”

ชาวบ้านแนะนำให้อินชิงเสวียนรู้จักอย่างกระตือรือร้น ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะพูด จู่ๆ ก็มีคนตะโกนด้วยตื่นเต้นระคนยินดี “แม่นางอิน เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”