สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1103

“คุณชายเฮ่อ ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่”

เมื่อเห็นเฮ่อฉางเฟิง อินชิงเสวียนก็รู้สึกประหลาดใจ

จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงก็แซ่เฮ่อ จึงพอเข้าใจขึ้นบ้าง เฮ่อฉางเฟิงไม่ใช่คุณชายธรรมดาจริงๆ

เฮ่อฉางเฟิงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “ข้าน้อยได้ยินว่าอิ๋นเฉิงเปิดแล้ว จึงเดินทางมาดู คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับแม่นางอิน เจ้ากับข้ามีชะตาต้องกันจริงๆ!”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จากกันที่เป่ยไห่มาหลายวันแล้ว ไม่นึกว่าจะได้พบกับคุณชายเฮ่ออีก โลกพบกลมจริงๆ”

“ถูกต้อง แม่นางอินมาอิ๋นเฉิงเพราะอาการป่วยงั้นหรือ”

เฮ่อฉางเฟิงมีสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขามีความสุขมากที่ได้เห็นอินชิงเสวียน

เพียงแต่หลอกนางไปตั้งแต่แรกแล้ว จะมาเปิดเผยตัวตนตอนนี้ก็ไม่เหมาะ

อินชิงเสวียนกลอกตาแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วข้ามาที่นี่เพื่อเยี่ยมเจ้าเมือง เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงมานานแล้ว พอรู้ว่าอิ๋นเฉิงเปิดเมือง จึงมาชื่นชมความองอาจห้าวหาญของเจ้าเมืองโดยเฉพาะ”

เมื่ออินชิงเสวียนพูดถึงตรงนี้ นางก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“น่าเสียดาย ไม่มีใครแนะนำให้ข้าได้”

เฮ่อฉางเฟิงโพล่งออกมา “เรื่องนี้ไม่ยาก ข้าน้อยคุ้นเคยกับฮูหยินเจ้าเมือง บางทีอาจจะคุยกับนางได้”

เป็นแบบนี้นี่เอง!

อินชิงเสวียนแสร้งทำเป็นมีความสุขทันที

“ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนคุณชายเฮ่อแล้ว หากให้ข้าได้พบเจ้าเมือง การเดินทางครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่าแล้ว”

เมื่อมองดูใบหน้าที่สดใสดั่งบุปผาแย้มบานนี้ เฮ่อฉางเฟิงก็รู้สึกได้ถึงความปีติยินดีในใจ

“แม่นางอินรอสักครู่ ข้าน้อยจะพยายามช่วยเจ้าอำนวยความสะดวกอย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอข่าวดีจากคุณชายเฮ่อ”

“ได้ อีกประเดี๋ยวค่อยพบกัน”

หลังจากที่เฮ่อฉางเฟิงพูดจบ เขาก็เดินไปหากงซวินฮูหยิน

เฟิงเอ้อร์เหนียงถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “นั่นใครน่ะ”

รอยยิ้มของอินชิงเสวียนสดใสราวกับดอกไม้แย้มบาน

เฮ่อฉางเฟิงรู้สึกสบายใจ

“แม่นางอินมาทางนี้”

มีคนที่ชื่นชมพ่อของตัวเองมากขนาดนี้ เฮ่อฉางเฟิงย่อมดีใจอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคนผู้นี้คืออินชิงเสวียนที่เขารู้สึกใกล้ชิดมาโดยตลอด

ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางเล็กๆ มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหลัก

จะบอกว่าเป็นเมืองก็ไม่ถูกต้องนัก อันที่จริงแล้วเมืองหลักของอิ๋นเฉิงเป็นบ้านหลังใหญ่ เมื่อเทียบกับตำหนักเทพที่เยือกเย็นและเงียบเหงาอันสูงส่งแล้ว เมืองอิ๋นเฉิงค่อนข้างมีความเป็นมนุษย์มากกว่า พบเห็นควันไฟลอยอ้อยอิ่งจากบ้านเรือนทุกที่ กลิ่นหอมของการหุงหาอาหารค่อนข้างชวนให้นึกถึงหมู่บ้านในชนบท

“แม่นางอินคิดว่าที่นี่เป็นอย่างไร”

เฮ่อฉางเฟิงถามอย่างมีความสุข

อินชิงเสวียนพูดอย่างจริงใจ “ไม่เลวเลยจริงๆ ข้าชอบมาก ทำให้คนรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน”

เฮ่อฉางเฟิงมองดูนางแล้วพูดว่า “ถ้าแม่นางอินชอบ สามารถพักอยู่ที่นี่ชั่วคราวได้ สัมผัสกับดินฟ้าอากาศและประเพณีนิยมของอิ๋นเฉิง”