สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1128

หลังรับประทานอาหาร อินชิงเสวียนพูดคุยกับแม่อยู่พักหนึ่ง แล้วจึงออกจากมิติ

ข้างนอกมืดแล้ว เป็นเวลาประมาณสามทุ่ม

เมื่อเห็นว่ายังมีเวลาอีกหน่อยกว่าจะถึงเที่ยงคืน อินชิงเสวียนจึงเดินกลับไปที่เตียงหิน นั่งขัดสมาธิ และค่อยๆ ย่อยพลังงานที่ปล้นมาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ใช้มันให้กลายเป็นของตัวเอง

เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ในระดับใดแล้ว เพื่อความปลอดภัย นางยังไม่ต้องการต่อสู้กับผู้อาวุโสหัน

เมื่อใดที่นางตาย มิตินั้นจะตายพร้อมกับนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เหมยชิงเกอและเสี่ยวหนานเฟิงอาจถูกส่งออกจากมิติ หรืออาจหายไปพร้อมกับมิตินั้น

แม้จะเป็นอย่างหน้า แต่ก็ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

ด้วยพลังของเหมยชิงเกอ ไม่มีทางที่นางจะสามารถปกป้องเสี่ยวหนานเฟิงได้

แค่ตัวเองเข้มแข็งพอเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์พูดได้มากพอ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อินชิงเสวียนก็สงบจิตใจอย่างสมบูรณ์ ในไม่ช้าก็เข้าสู่สภาวะผสานกายใจเป็นหนึ่งเดียว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ได้ยินเสียงจิ้งหรีดส่งเสียงร้องข้างนอก

อินชิงเสวียนลืมตาขึ้นทันที ลูกตาสีดำตัดกับตาขาวชัดเจนคู่นั้น เปล่งประกายระยิบระยับ

นางดีดปลายเท้าขึ้นไป ร่างนั้นก็เล็ดลอดออกจากประตูไปอย่างเงียบเชียบ

ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่ประตู นอกจากดวงตาทั้งสองข้างแล้ว ร่างทั้งร่างก็ห่อหุ้มตัวอย่างมิดชิด

“สวัสดี คนสวย”

คนชุดดำโบกมือเรียกนาง

อินชิงเสวียนกลอกตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“เจ้ามาตรงเวลาดีนะ”

เย่จิ่งหลานหัวเราะ

“คนสวยนัด จะกล้าไม่มาได้อย่างไร”

“เลิกพล่ามได้แล้ว รอข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเดียว”

อินชิงเสวียนถอนหายใจ และเปลี่ยนเป็นชุดพรางตัว

ประมาณสิบหน้านาที ทั้งสองก็ตรงไปยังโถงที่พักของผู้อาวุโสหัน

สายลมยามค่ำคืนพัดพลิ้ว แสงจันทร์นุ่มนวลสดใส ทั้งสองตรงขึ้นไปบนยอดเขาทีละคน

เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังกันและกัน ทั้งคู่ต่างประหลาดใจ

พลังปราณทั้งสองสายปะทะกัน อินชิงเสวียนถอยหลังครึ่งก้าวอย่างควบคุมไม่ได้

“มีความสามารถดีนี่”

อาคันตุกะอีกสองคนบีบไปข้างหน้า โอบล้อมเย่จิ่งหลานไว้

อำนาจบังคับที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกมาจากทั้งสามคน อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย นางลองนึกในใจ และพบว่าไม่สามารถเปิดมิติได้

เช่นนี้แล้ว ก็ลองทดสอบว่าวรยุทธ์ของตัวเองไปถึงระดับไหนแล้ว

พลังในจุดตันเถียนทะลักเข้าสู่ฝ่ามือทั้งสองข้างทันที และกำลังภายในก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือ โจมตีเข้าใส่อาคันตุกะคนหนึ่ง

“ทำได้ดี”

อาคันตุกะยิ้มเยาะ หันกลับมาป้องกันด้วยความโกรธ

เมื่อสองมือปะทะกัน ดวงตาของอาคันตุกะก็มืดลง ในเวลาเพียงชั่วครู่ คนผู้นั้นก็ถูกกำลังภายในที่แข็งกร้าวเผด็จการผลักให้กระเด็นออกไป

คาวเลือดทะลักขึ้นลำคอ และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ดูเหมือนว่าการช่วงชิงโชคลาภอาจทำให้คนเสียสมาธิได้ชั่วคราว อินชิงเสวียนก็พอจะกะเกณฑ์ทักษะความสามารถของคู่ต่อสู้ได้บ้างแล้ว จึงใช้ทักษะของตำหนักเทพหอทองคำไปเลย

สีหน้าของผู้อาวุโสหันเปลี่ยนไป เขากระโดดเข้าสู่วงการต่อสู้