สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1137

ในเวลานี้ เย่จิ่งหลานได้กลับมาที่ตำหนักเทพหอทองคำแล้ว

ด้วยสถานะพิเศษของเขา เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพจึงให้ความเคารพเขาอย่างมาก เขาพาหวังซุ่นไปยังที่พักของอินชิงเสวียนโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ

หวังซุ่นอดไม่ได้ที่จะถาม “นายท่าน แม่นางอินเห็นท่านที่จู่ๆ ก็มีรูปลักษณ์หล่อเหลาเช่นนี้แล้ว นางมีท่าทางอย่างไร”

เย่จิ่งหลานกลอกตามองเขา พูดด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าจะเห็นนางทำหน้าแบบไหน หรือเจ้าคิดว่านางจะตกหลุมรักข้า?”

หวังซุ่นหัวเราะแหะๆ พูดว่า “ตอนนี้ท่านหล่อเหลาสง่างาม องอาจดั่งต้นหยก เป็นบุรุษรูปงามเป็นพิเศษ ตอนที่ท่านเดินอยู่ในเมือง ไม่รู้มีแม่นางน้อยใหญ่มากมายเพียงใด ที่สายตาจับจ้องมาที่ท่าน”

คำเยินยอนี้ยอได้ดี เย่จิ่งหลานพอใจมาก

เขายกมุมปากขึ้นแล้วพูดว่า “ถือว่าพวกนางสายตาแหลมคมอยู่บ้าง แต่ไม่สามารถพูดแบบนั้นต่อหน้าสตรีผู้นั้นได้ ข้าและนางเป็นเพื่อนที่บริสุทธิ์ต่อกันจริงๆ ไม่มีความคิดที่ไม่เหมาะสมอื่นใดอีก”

หวังซุ่นติดตามเย่จิ่งหลานมานานแล้ว ทั้งสองรู้สักคุ้นเคยกันดี เขาหัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “ตอนที่ท่านฝันยังละเมอเป็นชื่อแม่นางอิน ท่านไม่ชอบนางเลยหรือ”

ใบหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนเป็นสีแดง ตบหน้าผากหวังซุ่นดังเพียะ

“หุบปากหมาๆ ของเขาซะ เจ้าคงหูหนวก ได้ยินผิด ข้าจะไปเรียกชื่อคนอื่นได้อย่างไร”

หวังซุ่นที่ถูกตีหดคอ พยักหน้าหงึกหงัก

“บ่าวคงน้ำเข้าหู ถึงได้ฟังผิด”

“ถูกแล้ว”

เย่จิ่งหลานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เงยหน้าขึ้นและเคาะประตูหิน

อินชิงเสวียนเดินออกจากประตูด้วยท่วงท่าสง่างาม

หวังซุ่นโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว

“บ่าวน้อมคำนับแม่นางอิน”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ได้เจอกันนาน ท่าทางเจ้าดูไม่เลวเลย”

หวังซุ่นพูดอย่างเร่งรีบ “ขอบคุณแม่นาง ข้ายังมีชีวิตอยู่”

อินชิงเสวียนกระตุกมุมปากขึ้น

ตอนที่พบหวังซุ่นครั้งแรก รู้สึกว่าเขาดูอัปลักษณ์จนผิดปกติ บางทีอาจเคยชินแล้ว ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าดูดีขึ้น

ฉางเฮิ่นเทียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้อาวุโสหันไม่ได้พูดอะไร บอกแค่แม่นางอินเท่านั้น”

เย่จิ่งหลานจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจ

“หรือว่าข้าไม่ใช่อาคันตุกะของตำหนักเทพของพวกเจ้า เรื่องสำคัญเช่นนี้ กลับไม่เรียกข้าไปด้วย”

ฉางเฮิ่นเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ว่า “นี่เป็นประสงค์ของผู้อาวุโสหัน ข้าไม่กล้าตัดสินใจ แจ้งข่าวเสร็จแล้ว เช่นนั้นนั้นข้าต้องขอตัวกลับไปรายงาน”

หลังจากที่ฉางเฮิ่นเทียนจากไปแล้ว เย่จิ่งหลานก็พูดทันที “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าคนแซ่หันผู้นี้มีเจตนาไม่ดี”

“ไม่เป็นไร ข้าจะระวัง”

ดวงตาของอินชิงเสวียนกวาดไปทั่วใบหน้าของเย่จิ่งหลาน ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว

เย่จิ่งหลานถามว่า “ทำไม มีอะไรติดอยู่บนหน้าข้าหรือ”

อินชิงเสวียนเหยียดนิ้วหยกเรียวยาว ชี้ไปที่หว่างคิ้วของเย่จิ่งหลาน พูดล้อๆ “ทำไมเจ้าถึงเลียนแบบผู้หญิง แต้มจุดแดงกลางหว่างคิวด้วย?”

นางเม้มปากพูดด้วยรอยยิ้ม “ช่างมีเสน่ห์มาก”