สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1145

เมื่อเย่จิ่งหลานพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็นึกถึงนักพรตเต๋าเกล้าผมเหมือนจมูกวัวสองคนนั้นอีกครั้ง

“สาวน้อย เจ้าเคยได้ยินเรื่องศิลาตอบสวรรค์บ้างไหม”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ

“ไม่เคยได้ยินมาก่อน คืออะไรหรือ”

ดวงตาของเย่จิ่งหลานไหววูบแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ระหว่างทางกลับมาได้ยินนักพรตเต๋าตัวเหม็นพูดถึงเรื่องนี้ บอกว่ามันสามารถทดสอบความดีและความชั่วของมนุษย์ได้ ฟังดูลึกลับพิสดารมาก”

“มีของแบบนี้ด้วยหรือ เป็นเครื่องจับเท็จโบราณหรือเปล่า”

อินชิงเสวียนเริ่มสนใจใคร่รู้

“เก่งกาจกว่าเครื่องจับเท็จอีก เมื่อใดที่สิ่งนั้นแยกแยะระหว่างความดีและความชั่วได้ ก็จะส่งพวกคนที่เกล้าผมเหมือนจมูกวัวออกมาไล่ล่า”

ทันทีที่เย่จิ่งหลานพูดจบ ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คลุมเครือ

คิ้วงามขมวดเล็กน้อย กำลังจะบอกเย่จิ่งหลาน แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงสายลมเหนือศีรษะดังขึ้นแปลกๆ อินชิงเสวียนถ่ายทอดกำลังภายใน ยกฝ่ามือขึ้นซัดออกไปเร็วปรื๋อ

คนผู้นั้นไม่ได้เผชิญหน้ากับอินชิงเสวียนโดยตรง แต่หลบเลี่ยงไป เขาเป็นเหมือนขนนกไร้น้ำหนัก ยืนอยู่บนกิ่งไม้หนาเท่ากับนิ้วด้วยเท้าข้างเดียว

กิ่งก้านไม่ขยับเลย ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพลังอันลึกล้ำของคนผู้นี้ อย่างไรก็ตามราตรีกาลนั้นมืดเกินไปยากที่จะมองเห็นใบหน้าเต็มๆ ของเขา เห็นได้รางๆ แค่ว่าคนผู้นั้นร่างกายซูบผอม คนทั้งคนคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงลอบโจมตีเช่นคนถ่อย”

นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของคนผู้นั้นงอเล็กน้อย ตั้งมือข้างหนึ่งขึ้นระดับอก เป็นการทักทายด้วยมือข้างเดียวของสำนักเต๋าทั่วไป หนึ่งลมหายใจแปรสามแจ้ง

เขาโค้งคำนับเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ขอสุขสถาพรสถิตชั่วนิรันดร์ อาตมภาพมาที่นี่เพราะศิลาตอบสวรรค์ ขอคุณชายน้อยโปรดหยุดแต่เพียงเท่านั้น ยอมรับการเนรเทศ มิฉะนั้นทั้งใต้หล้าบนนภา จะไม่มีที่ยืนสำหรับเจ้า”

หรือว่าเรื่องที่พวกเขาข้ามภพมานั้นไม่ใช่เรื่องแผนการแก่งแย่งในวังหลวง?

ทำไมมันถึงได้ไม่สมจริงมากขึ้นเรื่อยๆ?

“แดนศักดิ์สิทธิ์คือที่ไหน ฐานที่มั่นของพวกเกล้าผมเหมือนจมูกวัวของพวกท่าน?”

นักพรตเต๋ากล่าวว่า “คุณชายน้อยไม่จำเป็นต้องรู้ โปรดตามอาตมภาพมาเถิด”

เย่จิ่งหลานพยายามพาเขาเข้าไปในมิติ แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าไม่สามารถเปิดมิติได้

ร่างกายของคนผู้นี้สงบราวกับน้ำ เห็นได้ชัดว่าไม่มีแรงกดดัน แต่ทำไมถึงสามารถกดมิติได้

ขณะที่คิดอยู่นั้น ก็ได้ยินนักพรตเต๋าพูดว่า “อาตมภาพรู้แล้วว่าคุณชายน้อยมีของวิเศษติดตัว ย่อมไม่ให้โอกาสได้ใช้แน่นอน ขอให้คุณชายน้อยปล่อยตัวศิษย์น้องทั้งสองของอาตมภาพคืนมาด้วย อาตมภาพแค่จะเนรเทศเจ้าเท่านั้น มิได้หมายเอาชีวิตคุณชายน้อย นักพรตเต๋าย่อมให้ความสำคัญกับวิถีแห่งเต๋าธรรมชาติ จะไปอยู่ที่ใด ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก”