สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1146

“ปล่อยตัวโคตรพ่อเจ้าน่ะสิ ข้ายังไม่ได้ฆ่าคนก็มาว่าฆ่าคน เอาความผิดมาจากไหน ขืนพวกเจ้ายังบีบบังคับกันอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

เขาทำมือประสานอิน ครั้นแล้วร่างนั้นก็เคลื่อนตัวไปอยู่ต่อหน้านักพรตเต๋าทันที เมื่อพลิกมือ ก็เกิดเป็นเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอานุภาพ

อินชิงเสวียนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ พยายามฟังด้วยความสับสน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ช้าก่อน ท่านนักพรตเข้าใจผิดหรือเปล่า เพื่อนของข้าไม่ใช่ผู้ที่จะทำบาปมหันต์มั่วซั่วแน่นอน ท่านนักพรตจำคนผิดแล้วกระมัง”

นักพรตเต๋าหลบเลี่ยงการโจมตีที่น่าตกใจของเย่จิ่งหลาน พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “หว่างคิ้วของเขาปรากฏชาดแห่งบาปแล้ว ไม่มีทางผิดพลาดแน่”

ชาดแห่งบาป?

เป็นคำใหม่อีกแล้ว อินชิงเสวียนอึ้งไปอีกครั้ง

ชาดก็คือสีแดง หรือจะเป็นไฝสีแดงที่หว่างคิ้วของเย่จิ่งหลานนั่น?

หรือว่าเขาทำบาปมหันต์จริงๆ?

สถานที่ที่เขาไปนั้นก็อยู่ที่ตงหลิวเท่านั้น ถึงเข่นฆ่าสังผีแคระเหล่านั้นไป ก็ไม่น่าเสียดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ผู้ที่ลงมือสังหารจริงๆ เป็นศิษย์ของสำนักหลักต่างๆ

เหตุใดนักพรตเต๋าจึงไม่ไปหาพวกเขา แต่กลับยืนยันตัวว่าเป็นเย่จิ่งหลานแทน เรื่องนี้ช่างน่าสงสัยจริงๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อินชิงเสวียนก็ดีดปลายเท้า ลอยตัวเหาะเข้าไปหา

“อาศัยแค่ของไร้ประโยชน์ก็จะยืนยันมั่นใจขนาดนี้ ออกจะเป็นการไร้เหตุผลเกินไป ท่านนักพรตโปรดหยุดเถอะ พวกเราจะชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจน”

เย่จิ่งหลานอารมณ์เสียมาก สบถด่าทอลั่น “ไม่จำเป็นต้องพูดไร้สาระกับนักพรตเต๋าเหม็นเน่าคนนี้ เจ้าและข้าร่วมมือกันจัดการเขาเถอะ”

อินชิงเสวียนได้เคลื่อนไหวแล้ว

ความสัมพันธ์กับเย่จิ่งหลานไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนจากยุคเดียวกันเท่านั้น แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายกันมา ย่อมไม่นิ่งดูดายอยู่เฉยโดยไม่ทำอะไรอยู่แล้ว

“ในเมื่อท่านนักพรตไม่ต้องการคุยรายละเอียด เราจึงทำได้เพียงปกป้องตัวเองจนถึงที่สุดเท่านั้น”

ตำแหน่งของชาดแห่งบาปนั้น อยู่จุดเดียวกันกับเลือดหยดนั้น คิดว่าปัญญหาคงเกิดจากที่นั่น ครั้นนึกถึงคำพูดที่ไม่มีตรรกะของโมริตะคาวาสึบาเมะ ก็สะดุ้งในใจ

เขาบอกว่าตัวเองต้องรับกรรมชั่วที่ตามมาทั้งหมด คงไม่ใช่ว่าเลือดหยดนั้นทำหน้าที่จดจำบาปของโมริตะคาวาสึบาเมะ รวมถึงคนที่เขาเคยฆ่าไว้ในตัวหรอกนะ

ให้ตายเถอะ ชาติหมานั่นทำได้เลวทรามจริงๆ

เย่จิ่งหลานกัดฟันด้วยความโกรธ กำกำปั้นกระแทกที่พื้น

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “แปลกมาก หรือว่าในตัวของเจ้าของร่างเดิมเจ้าก่อกรรมชั่วไว้ แต่เจ้าของร่างเดิมมีอายุเพียงไม่กี่ปี จะฆ่าคนได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะเอาแต่ใจ ฆ่าขันทีนางกำนัลในวังไปหนึ่งหรือสองคน ก็คงไม่ถึงขั้นเป็นบาปมหันต์”

เย่จิ่งหลานสะบัดก้นบุหรี่อย่างฉุนเฉียว

“ช่างเถอะ ไม่คิดเรื่องนี้แล้ว ชีวิตของข้าขึ้นอยู่กับข้ามิใช่ชะตาฟ้าลิขิต ใครกล้าแตะต้องข้า ข้าก็จะฆ่ามันคนนั้น”

เมื่อมองดูแววตาที่เย็นชาคมกริบคู่นั้น อินชิงเสวียนรู้สึกว่าใจหวิว แผ่นหลังชาวาบ