สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1171

อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ข้ารู้แล้ว”

เมื่อเห็นหญิงสาวก้มหน้าหดหัวอันแสดงท่าทางจำนน หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็เต้นรัว ไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงหานาง

“เด็จพ่อ เด็จแม่~”

เสียงแหลมใสไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ของเสี่ยวหนานเฟิงดังมาจากด้านหลัง ใบหน้าของอินชิงเสวียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

นางกระแอมไอเบาๆ แล้วหันกลับมาอุ้มเสี่ยวหนานเฟิง

“ลูกรักหลับสบายดีหรือไม่”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยิ้มเห็นฟันแล้วกล่าวว่า “ดี อุ่นสบาย”

เสี่ยวหนานเฟิงหันตัวกลับมาพิงร่างของอินชิงเสวียน ทันใดนั้นก็เห็นลูกกลมๆ เรืองแสงที่เหนือศีรษะ จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างตื่นเต้น “เด็จแม่ เด็จพ่อ อาทิตย์ขึ้น~”

ครั้นมองตามทิศทางปลายนิ้วของเสี่ยวหนานเฟิง ก็เห็นดวงตะวันลอยอยู่บนท้องฟ้า เปล่งรัศมีอันอบอุ่นออกมา

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจ

เป็นดวงอาทิตย์จริงๆ เมื่อแสงตะวันสาดส่องพืชผลที่เติบโตอย่างดุเดือด ก็รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง

นางหลับตาลง และพบว่ามีดวงตะวันดวงเล็กๆ อยู่ในร่างกาย

หรือว่ามิติถึงขั้นสูงสุดนั้นเป็นการเปลี่ยนแปลงตามสภาพร่างกายของนาง? ที่ทำให้มิติเกิดการเปลี่ยนแปลงไปด้วย

เย่จิ่งอวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขามองดูดวงอาทิตย์แล้วถามว่า “เคยมีเรื่องเช่นนี้มาก่อนหรือไม่”

“ไม่มี”

อินชิงเสวียนกล่าวอย่างมั่นใจ

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หรือว่ากำลังภายในของเจ้ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป?”

ฮ่องเต้หนุ่มฉลาดจริงๆ อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีความแตกต่างอยู่บ้างจริงๆ ท่านอยากดูหรือไม่”

อินชิงเสวียนยื่นมือออก เย่จิ่งอวี้ก็ประกบฝ่ามือของนางทันที

กำลังภายในเดินทางผ่านเส้นลมปราณของอินชิงเสวียนผ่านฝ่ามือ และแน่นอนเขาได้เห็นดวงตะวันดวงเล็กๆ อยู่ในจุดตันเถียนของนาง

“นี่มัน...”

เย่จิ่งอวี้ตกตะลึงเล็กน้อย

เย่จิ่งอวี้ไอแห้งๆ

“ข้ากินลูกท้อก็พอแล้ว”

“ก็ได้ งั้นข้าจะหาอย่างอื่นมาให้ท่าน”

แล้วอินชิงเสวียนเก็บเชอร์รี่และแตงหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ล้างในน้ำพุวิญญาณ และมอบให้เย่จิ่งอวี้

มิติของนางสามารถปรับตัวให้เข้ากับทุกสิ่ง สามารถปลูกพืชผักผลผลไม้จากทางเหนือใต้ออกตกได้หมด ตราบใดที่สามารถปลูกได้ พวกมันก็จะเติบโตอย่างแน่นอน

ทั้งครอบครัวสามคนได้รับประทานผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย ทุเรียนหลายลูกก็ลงคอหมด และพวกเขาก็อิ่มแล้ว

จากนั้นพาเสี่ยวหนานเฟิงไปบ้วนปากและล้างมือที่บ่อน้ำพุวิญญาณ หลังจากทำความสะอาดแล้ว ก็พูดกับเย่จิ่งอวี้ “ทางด้านอาหญิงอินก็น่าจะสมควรแก่เวลาแล้ว เราออกไปดูกันดีหรือไม่”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าระรื่น “ไปกัน”

ทั้งครอบครัวสามคนออกจากมิติ และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงการต่อสู้แว่วมาไกลๆ

เย่จิ่งอวี้ฟังอยู่ครู่หนึ่ง

“เป็นจิ่งหลาน ข้าจะไปดูหน่อย”