สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1172

เย่จิ่งอวี้ใช้วิชาตัวเบา หลังจากผลุบๆ โผล่ๆ ไม่กี่ครั้งก็ไม่เห็นเงาคนอีก

อินชิงเสวียนทั้งเป็นห่วงเย่จิ่งอวี้ และเป็นห่วงเย่จิ่งหลาน แต่ไม่ต้องการให้เสี่ยวหนานเฟิงเห็นฉากที่รุนแรงเช่นนี้

ทว่าเสี่ยวหนานเฟิงคุ้นเคยกับสิ่งแปลกๆ มานานแล้ว ตั้งแต่เขาเกิดมา ก็มีความรุนแรงและการนองเลือดอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่ขี้ขลาดตาขาวเหมือนเด็กคนอื่นๆ อยู่แล้ว

ในความคิดแบบเด็กๆ ของเขา เด็จพ่อและเด็จแม่คือผู้ที่เก่งกาจมากที่สุดในโลกมาโดยตลอด

จากนั้นก็โอบแขนรอบคอของอินชิงเสวียน พูดด้วยเสียงแหลมใดอันไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ว่า “เด็จแม่ไปหาเด็จพ่อเถอะ ลูกอยู่เล่นทรานส์ฟอร์เมอร์สในมิติเองได้”

อินชิงเสวียนทำใจไม่ได้

“เจ้าอยู่คนเดียว จะสนุกหรือ”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างรู้ความ

“สนุกสิ ทรานส์ฟอร์เมอร์สสามารถสู้กับอุลตร้าแมนได้ ลูกชอบ”

“งั้นก็ได้ ไปจะดูหน่อย ถ้าไม่มีอะไร แม่จะมาหาเจ้า”

“อื้อ เด็จแม่ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงลูก”

เสี่ยวหนานเฟิงเม้มริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม แล้วจูบบนใบหน้าอินชิงเสวียนอย่างแรง

“แล้วพบกันใหม่น้า”

เขาโบกมือเล็กๆ ไปมา

“ได้ เป็นเด็กดีรอแม่นะ”

อินชิงเสวียนนึกในใจ ครั้นแล้วเสี่ยวหนานเฟิงก็เข้าไปอยู่ในมิติ

เสื้อผ้าของอินชิงเสวียนไหวพลิ้ว เพียงพริบตาก็เข้าไปอยู่ในป่าแล้ว

ตอนนี้เสียงการต่อสู้ได้หยุดลงแล้ว

เย่จิ่งหลานและชายสวมเสื้อคลุมสำนักเต๋าแยกจากกันไปคนละทิศละทาง โดยมีเย่จิ่งอวี้ยืนคั่นอยู่ตรงกลาง

อินชิงเสวียนจำนักพรตเต๋าได้อย่างรวดเร็ว เขาคือคนที่โจมตีเย่จิ่งหลานคราวที่แล้ว

“ถ้าข้าจำไม่ผิด นักพรตเต๋าท่านนี้คงจะเป็นคนที่มาจากอารามซ่างชิงกวน เหตุใดถึงมาที่นี่”

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า จำชิงหมิงได้ในทันที

ชิงหมิงยกมือข้างหนึ่งทำความเคารพ

“ที่แท้ก็เป็นคุณชายผู้นี้ ได้พบกันแม้อยู่ห่างไกลหลายพันลี้ ช่างน่ายินดีอย่างยิ่ง”

แล้วเปลี่ยนหัวข้อทันทีและพูดว่า “ข้ามีเรื่องส่วนตัวกับคุณชายน้อยผู้นี้ หวังว่าคุณชายจะอำนวยความสะดวกด้วย”

เย่จิ่งอวี้โค้งคำนับและทักทายกลับ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “คุณชายน้อยที่ท่านนักพรตกล่าวถึงนั้นเป็นน้องชายแท้ๆ ของข้า เกรงว่าจะอำนวยความสะดวกไม่ได้ ไม่ทราบว่าท่านนักพรตมีความคับแค้นใจอะไรกับน้องชายข้า เหตุใดถึงไล่ตามมาจนถึงที่นี่”

น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้ดังเป็นจังหวะจะโคน กระแสเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและสมเพชเวทนา เมื่อนึกถึงสุสานกระบี่ไร้นามในเป่ยไห่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการต่อสู้อันนองเลือดของทุกคน

ความสงบสุขที่เป่ยไห่ได้รับในวันนี้ ไม่ได้เกิดจากบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หากแต่เป็นผลงานของศิษย์ทุกคนในสำนักต่างๆ ที่ปกป้องด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของพวกเขาเอง

ระหว่างสำนักต่างๆ อาจกลอุบายหรือการวางแผนกันบ้าง แต่เมื่อเผชิญกับศัตรูจากต่างถิ่น หัวใจของทุกคนล้วนเป็นไปในทิศทางเดียวกัน ต่างมีร่วมแรงร่วมใจเอาชนะอุปสรรคมาได้ ซึ่งควรค่าแก่ความเคารพ

อินชิงเสวียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้น คำพูดของเย่จิ่งอวี้ได้เหนี่ยวนำความทรงจำเกี่ยวกับเป่ยไห่ของนางกลับมาเช่นกัน

เมื่อหวนนึกถึงพู่กระบี่หลากสีที่ปลิวไสวอยู่เหนือสุสานกระบี่ นางก็อดเศร้าใจเสียมิได้

นางถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “สำนักเต๋ายึดหลักความบริสุทธิ์และปล่อยวาง ไม่แสวงหาหรือยึดติดกับสิ่งใด หากท่านนักพรตขู่เข็ญคุกคาม เอาแต่พูดว่ามีบาปมหันต์ ต้องเนรเทศ เช่นนั้นจะไม่ขัดต่อเจตนารมณ์ดั้งเดิมของสำนักเต๋าหรือ”

ชิงหมิงโค้งคำนับและพูดว่า “แม่นางกล่าวถูกแล้ว สำนักเต๋าปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีแห่งสวรรค์ จริงอยู่ที่ไม่ควรยื่นมาเกี่ยวข้องในเรื่องสามัญเช่นนั้น แต่เมื่อเรามาจากแดนศักดิ์สิทธิ์ ก็ละทิ้งหัวใจแห่งเต๋าแล้ว มีหน้าที่ลงทัณฑ์ตามบัญชา...

...ศิลาตอบสวรรค์กำเนิดมาเพื่อตอบสนองต่อสวรรค์ ไม่เคยเกิดข้อผิดพลาด ตลอดหลายปีมานี้ อยู่ในความสงบดุจธารา แต่เมื่อหลายวันก่อนกลับกลายเป็นสีแดง ท่านอาจารย์เชี่ยวชาญศาสตร์แห่งการทำนาย ทำนายได้ว่าเป็นผู้ที่อยู่ในเป่ยไห่ ซึ่งตรงกับร่องรอยของคุณชายน้อยผู้นี้พอดี หากคุณชายน้อยได้รับความไม่เป็นธรรมจริงๆ เช่นนั้นก็เดินทางไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์กับอาตมภาพ ศิลาตอบสวรรค์ย่อมให้ความยุติธรรมแก่เจ้าเอง”

เย่จิ่งหลานหัวเราะเยาะและพูดว่า “ท่านบอกให้ไปข้าก็ต้องไปงั้นหรือ น่าขันสิ้นดี พูดตามตรง ตอนที่ข้าออกจากเกาะตงหลิวถูกคนใช้กลอุบายบางอย่าง เกรงว่าไฝสีแดงหว่างคิ้วนี้คงเกี่ยวข้องกับเลือดหยดนั้นของโมริตะคาวาสึบาเมะแน่”

เมื่อเห็นว่าเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนต่างก็พูดแทนเขา เย่จิ่งหลานก็มีแต่ต้องบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดเท่านั้น

อินชิงเสวียนถามทันที “หรือว่าโมริตะคาวาสึบาเมะถ่ายโอนความผิดบาปทั้งหมดที่เขาก่อให้เจ้า?”

ชิงหมิงก็ตกใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองไปยังเย่จิ่งหลาน

เรื่องเหลือเชื่อเช่นนี้ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ