สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1226

เฮ่อยวนยังคงหมดสติ ไม่สามารถตอบได้เลย

เฟิงเอ้อร์เหนียงทนมองดูไม่ได้ จึงดึงเหมยชิงเกอออกมา

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านได้รับบาดเจ็บ อย่าตื่นเต้นเกินไป”

ขาของเหมยชิงเกออ่อนลง และทรุดนั่งลงบนพื้นอีกครั้ง

เย่จิ่งหลานก็ใช้โอกาสนี้ทำความเข้าใจสถานการณ์อีกหน่อย เขาลูบคางแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าเมืองเฮ่อมาที่นี่เพื่อรับผิด แล้วจะส่งนักฆ่ามาทำไม ไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนปกป้องเจ้าตำหนักเหมย นี่ไม่เท่ากับว่าถอดกางเกงผายลมไม่ใช่หรือ ทำอะไรซ้ำซ้อน หากต้องการจัดการกับเจ้าตำหนักเหมยจริงๆ ก็แค่พาคนขึ้นเขามาฆ่าเลย จะง่ายกว่าหรือ”

คำพูดของเย่จิ่งหลานเป็นคนหยาบคายแค่ความหมายไม่หยาบ เมื่อพิจารณาเรื่องนี้อย่างใจเย็น เรื่องนี้ก็ดูน่าสงสัยมากมายจริงๆ

“แต่วิทยายุทธ์ของคนผู้นั้นมาจากอิ๋นเฉิงจริงๆ ยังรู้เรื่องราวทั้งหมดตอนที่ศิษย์พี่ใหญ่ถูกไล่ล่า เรื่องนี้จะอธิบายอย่างไร”

หลังจากดื่มน้ำพุวิญญาณแล้ว ฉุยอวี้ก็รู้สึกดีขึ้นเช่นกัน

เย่จิ่งหลานขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้อนี้ก็เป็นปัญหาจริงๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาและเฮ่อยวนจะเป็นพวกเดียวกัน ในกรณีที่ดีที่สุดก็พูดได้เพียงว่าเขาเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น หากต้องการต้นสายปลายเหตุทั้งหมด เกรงว่าจะต้องรอให้เจ้าเมืองเฮ่อฟื้นเท่านั้น จึงจะอธิบายได้ชัดเจน”

เขาเดินไปหาเฮ่อยวน ยกมือขึ้นแล้วกดลงบนหน้าอกของเขา พยายามรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา แต่กลับถูกเหมยชิงเกอหยุดไว้

“คุณชายเย่ช้าก่อน วรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงค่อนข้างพิเศษ หากไม่ได้มาจากต้นกำเนิดเดียวกัน ก็อาจถูกต่อต้านได้”

เย่จิ่งหลานดึงมือกลับทันที

“หรือว่าเจ้าตำหนักเหมยรู้จักวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิง?”

เหมยชิงเกอพยักหน้า นางค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น แสงสีขาวจางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง

ฉุยอวี้ดูประหลาดใจ

“ศิษย์พี่ใหญ่...ท่านรู้วรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงได้อย่างไร”

เหมยชิงเกอพูดเรียบๆ “เขาสอนข้า”

นางโน้มตัวลง กดฝ่ามือลงบนหน้าอกของเฮ่อยวน กำลังภายในอันเย็นสบายถูกถ่ายโอนเข้าไปในร่างกายของเฮ่อยวน กระตุ้นกำลังภายในของเฮ่อยวนทันที หลังจากนั้นไม่นาน มันก็เริ่มเคลื่อนไหวตามธรรมชาติ

“กำลังภายในของเขาถูกกระตุ้นแล้ว คงจะฟื้นได้ในไม่ช้า”

เหมยชิงเกอพูดอย่างอ่อนแอ และนั่งลงบนพื้น

ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในร่างกายของนาง จึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือรอ

ไม่มีใครปริปากพูดอีกเลย เย่จิ่งหลานรู้สึกอึดอัดมาก เขาโบกมือให้หวังซุ่น และเรียกเขาออกไปสูบบุหรี่

ขณะที่ทั้งสองเป็นสิงห์นสิป์พ่นควันอยู่นั้น ในที่สุดเฮ่อยวนก็ลืมตาขึ้น

“ชิงเกอ เจ้าไม่เป็นอะไรนะ”

เมื่อเห็นเหมยชิงเกอนั่งนิ่งที่พื้น เฮ่อยวนก็พยายามลุกขึ้นทันที

เหมยชิงเกอลืมตาขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับเจ้าเมือง ข้าแค่อยากถามท่านเพียงคำถามเดียวเท่านั้น คนชุดดำเมื่อคืนท่านเป็นคนส่งมาหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ ข้าจะทำเช่นนั้นกับเจ้าได้อย่างไร”

เฮ่อยวนตื่นเต้นมาก จู่ๆ ก็โคจรกำลังภายในผิดพลาด มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากอีก

หากนางไม่ได้คิดถึงลูกสาวตลอดเวลา เหมยชิงเกอคงหมดหวังที่จะมีชีวิตอยู่ไปนานแล้ว ความปรารถนาเดียวของนาง ก็คือหวังว่าจะได้พบหน้าลูกสาวสักครั้ง

ในที่สุดนางก็รอจนถึงวันนี้แล้ว

ตอนนี้ศัตรูตัวฉกาจของนางอยู่ตรงหน้านางแล้ว

แต่เขาปฏิเสธความผิดทุกอย่าง เหมยชิงเกอไม่สามารถยอมรับมันได้เลย

นางหยิบป้ายตราคำสั่งของอิ๋นเฉิงออกจากแขน แล้วโยนลงไปที่พื้นอย่างแรง

“ข้าได้สิ่งนี้มาจากนักฆ่า ท่านจำไม่ได้แล้วงั้นหรือ”

เฮ่อยวนหยิบป้ายตราคำสั่งขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“นี่เป็นของจากอิ๋นเฉิงจริงๆ แต่ช่วงเวลาที่เจ้าพูดถึง อิ๋นเฉิงปิดผนึกลงแล้ว ไม่มีใครออกไปข้างนอกได้ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ถูกกักบริเวณเพราะถูกธาตุไฟเข้าแทรก จะยังส่งคนไปไล่ล่าเจ้าได้อย่างไร”

“เฮ่อยวน พยานและหลักฐานทั้งหมดอยู่นี่แล้ว ท่านยังต้องการปฏิเสธอีกหรือ”

ความโกรธที่มากเกินไปทำให้เลือดลมของเหมยชิงเกอพลุ่งพล่าน นางกระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง

“ชิงเกอ!”

เฮ่อยวนเอื้อมมือไปช่วยประคอง แต่เหมยชิงเกอผลักเขาออกไปอย่างแรง

“ไปให้พ้น ข้าเหมยชิงเกอในชีวิตนี้มีลูกสาวเพียงคนเดียวก็พอ เฮ่อยวน ท่านไปซะ ถ้าขืนท่านมาที่ตำหนักเทพอีกครั้ง ท่านจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี”

เมื่อได้ยินเหมยชิงเกอพูดถึงลูกสาวของนาง เฮ่อยวนก็รีบพูดว่า “ชิงเสวียนอยู่ในอิ๋นเฉิง!”