สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1225

ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจากอาจารย์ ฉีอวิ๋นจื่อมีทักษะในการสังเกตคำพูดและสีหน้าผู้คนมาก แต่นางไม่สามารถอ่านความคิดของคนชุดดำได้ชัดเจน

คำพูดของเขาทำให้ฉีอวิ๋นจื่อมีความรู้สึกขัดแย้งกันทุกครั้ง ราวกับว่าเกลียดเหมยชิงเกอและเฮ่อยวน แต่น้ำเสียงที่เบาหวิวกลับดูไม่เหมือนความเกลียดชัง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉีอวิ๋นจื่อที่ได้รู้จักกับคนแบบนี้ นางไม่เข้าใจเลย ที่เขาช่วยตัวเองไว้นั้น มีเจตนาใดกันแน่

ในอิ๋นเฉิง เขาอยู่ในสถานะใดกันแน่

นอกเมือง

เย่จิ่งหลานพาหวังซุ่นและฮั่วเทียนเฉิงไปตามหาอินเย่สองสามีภรรยา

เฉิงเฟิ่งโหลวเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ไม่ค่อยรู้จักนายท่านและนายหญิงมากนัก ไม่รู้เลยว่าพวกเขาไปอยู่ที่ไหน

เมืองนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก ทั้งสามแยกย้ายกันไปค้นหา และภายในระยะเวลาอันสั้นก็ค้นหาทั่วจนแทบพลิกพื้นดินได้แล้ว

ฮั่วเทียนเฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ

“พวกเขากลับเมืองหลวงจริงๆ หรือ”

เย่จิ่งหลานพูดอย่างมั่นใจว่า “เป็นไปไม่ได้ หากพวกเขาออกไป ไม่มีทางที่จะไม่บอกข้า”

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามีน้ำพุวิญญาณอยู่ในมิติของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะตบหัวตัวเองอย่างแรง

“การช่วยชีวิตคนก็เหมือนช่วยดับไฟ เราไปที่ตำหนักเทพกันก่อน ข้ายังมีน้ำอยู่ อาจช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บของพวกเขาได้”

ดวงตาของฮั่วเทียนเฉิงสว่างวาบขึ้นทันที

“ดียิ่งนัก เช่นนั้นต้องรบกวนคุณชายน้อยเย่แล้ว”

ทักษะวรยุทธ์ของหวังซุ่นอยู่ในระดับต่ำ ดังนั้นเย่จิ่งหลานจึงให้เขาเข้าไปในมิติ ส่วนเขาและฮั่วเทียนเฉิงก็ใช้วิชาตัวเบาตรงไปที่ตำหนักเทพ

ณ ห้องโถงจื่อชี่ตงไหล

เหมยชิงเกอนั่งขัดสมาธิ แต่ไม่กล้าบุ่มบ่ามโคจรกำลังภายในรักษาอาการบาดเจ็บ ความเจ็บปวดที่แสบร้อนอย่างรุนแรงทำให้นางเหงื่อออกมาก หากนางไม่มีจิตใจเข้มแข็งมากนัก เกรงว่าคงจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวดแล้ว

ฉุยอวี้ล้มพับอยู่ข้างๆ ร่างของนางสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

บนบันไดหินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนาง เฮ่อยวนนอนหลับตา เฟิงเอ้อร์เหนียงผู้กระวนกระวายใจยืนอยู่ตรงกลาง

เมื่อกล่าวถึงลูกสาวของนาง ดวงตาของเหมยชิงเกอก็กลายเป็นสีแดง

เย่จิ่งหลานนกล่าวอย่างใจเย็น “ท่านผู้อาวุโสเหมยคิดมากเกินไป ยัยบ้านั่นไม่ใช่คนแบบนั้น เพียงแต่เราหานางไม่พบ โชคดีที่ข้ายังมีน้ำพุวิญญาณอยู่บ้าง จึงพอประทังได้ชั่วคราว แต่ไม่รู้ว่าใครที่ทำร้ายทุกท่าน”

ใบหน้าของเหมยชิงเกอเข้มขึ้นเล็กน้อย นางมองไปที่เฮ่อยวนที่ยังคงหมดสติ และพูดด้วยความโกรธว่า “เป็นคนจากเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง”

“ท่านแน่ใจหรือ”

เย่จิ่งหลานเลิกคิ้ว

เฮ่อยวนคงไม่ถึงขั้นใจร้าย จนถึงขั้นพาคนมาลอบทำร้ายกระมัง จนสุดท้ายกลับกลายเป็นว่าตัวเองโดนทำร้ายจนบาดเจ็บแทน

“แน่ใจว่า นั่นเป็นเคล็ดวิชาใจเพียวเหมี่ยวของอิ๋นเฉิงจริงๆ”

เหมยชิงเกอเดินตัวเซไปหาเฮ่อยวน และตบใบหน้าของเขา

“อย่าเพิ่งแกล้งตายนะ คนแซ่เฮ่อ ลุกขึ้นมาพูดให้ชัดเจน ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”