สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1239

ฉีอวิ๋นจื่อมองไปที่หันเจิงหมิง ไม่คาดคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของผู้มีพระคุณจะล้ำเลิศขนาดนี้ แค่ฝังเข็มเพียงครั้งเดียว ก็สามารถฟื้นคืนสติของเขาได้ ฉีอวิ๋นจื่อยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขามาก

บุคคลนี้ต้องเป็นศัตรูกับเฮ่อยวน และเกลียดเหมยชิงเกอจนเข้าไส้ด้วย ยิ่งกว่านั้นยังมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ จู่ๆ ฉีอวิ๋นจื่อก็นึกถึงบุคคลผู้หนึ่ง

เจ้าของสวนกงซวิน

เขามีทักษะด้านวรยุทธ์สูง และทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม อยู่ในอิ๋นเฉิงยังได้รับความไว้วางใจจากเฮ่อยวนอีกด้วย กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเป็นลูกสาวของเขา เขาย่อมไม่อยากเห็นลูกเขยใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นแน่นอน จึงหลอกใช้ให้ตัวเองลงมือฆ่าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฉีอวิ๋นจื่อยิ่งคิดว่าเป็นเช่นนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะถูกเขาหลอกใช้ก็ดี หรือได้สมรู้ร่วมคิดกับเขาก็ช่าง ตราบใดที่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ มันก็คุ้มค่ากับความพยายามแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีนางต้องการฆ่าเหมยชิงเกอให้ตายอยู่แล้ว เรียกได้ว่าประสานเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้ง่าย

หลังจากมองไปที่หันเจิงหมิงที่ยังนอนอยู่ที่พื้น ฉีอวิ๋นจื่อก็เดินไปที่กำแพงหิน

ที่แท้ที่นี่คือทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ มีสมบัติล้ำค่าและเคล็ดวิชาลับด้านวรยุทธ์อยู่ในนั้นจริงๆ หรือ

เมื่อเห็นสิ่งที่ทั้งสองสำนักต่อสู้กันมานานหลายร้อยปี ฉีอวิ๋นจื่อก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป และค่อยๆ ส่งพลังภายในออกมาอย่างแช่มช้า

บางทีนางอาจเป็นผู้โชคดีก็ได้ หากนางสามารถเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ได้จริงๆ เหมยชิงเกอก็คงเป็นเพียงมดปลวกที่อยู่ตรงหน้านาง

ฉีอวิ๋นจื่อเต็มไปด้วยความหวัง ทว่า กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

นางพยายามหลายครั้งติดต่อกัน ใช้มีดสั้นที่อยู่ในแขนเสื้อฟันหลายครั้ง แต่กำแพงหินยังคงเหมือนเดิม สูงตระหง่านอยู่ตรงหน้านาง

เปิดสิ่งนี้ไม่ได้จริงๆ งั้นหรือ

จากนั้นก็นึกถึงการประลองยุทธ์ที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วัน ถ้าถูกเปิดโดยเหมยชิงเกอหรือลูกของนาง ในตอนนั้นนางคงจะโด่งดังอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงท่าทางได้ใจของเหมยชิงเกอ ฉีอวิ๋นจื่อก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง

ในเวลานี้ จู่ๆ เสียงที่ไม่มีตัวตนก็ดังแว่วกระทบโสตของนาง

“เจ้าต้องการวรยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้หรือไม่ เจ้าต้องการฆ่าศัตรูด้วยมือของเจ้าเองหรือไม่ เจ้าต้องการให้คนที่เจ้าชอบยอมจำนนต่อเจ้าหรือไม่ ตราบใดที่เจ้ายอมจำนนต่อข้า ข้าสามารถมอบมันให้กับเจ้าได้”

ฉีอวิ๋นจื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งเสียงนั้นคล้ายกับของตัวนางมาก

“ใช่แล้ว ข้าเอง ในที่สุดศิษย์พี่หันก็ฟื้นคืนสติแล้ว”

ฉีอวิ๋นจื่อมีใบหน้าที่อบอุ่น

หันเจิงหมิงตกตะลึงอยู่นาน ก่อนจะถามว่า “ที่นี่ที่ไหน ทำไมข้าไม่เคยเห็นสถานที่นี้ในตำหนักเทพเลย”

“ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักเทพ แต่เป็นทางสู่วิถีแห่งสวรรค์”

หันเจิงหมิงอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไป

“ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์? ตำหนักเทพของเราชนะแล้วงั้นหรือ ทำไมท่านพ่อข้าไม่อยู่ที่นี่”

ดวงตาของฉีอวิ๋นจื่อแดงก่ำ พูดพลางสะอื้นทั้งน้ำตาว่า “อาจารย์อาหัน...ตายแล้ว!”