สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1241

“ศิษย์พี่หันอย่าเพิ่งเร่งร้อน ตอนนี้ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องรักษาที่นี่ก่อน จึงจะแข็งแรงพอที่จะต่อสู้ได้”

ฉีอวิ๋นจื่อบอกว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บจากเหมยชิงเกอ เพราะไปช่วยเขา ขณะนี้หัวสมองของหันเจิงหมิงประเดี๋ยวก็มีสติประเดี๋ยวก็เลอะเลือน ยังไม่สามารถแยกแยะเรื่องจริงเรื่องเท็จได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เขาจำได้แม่นยำคือ คนที่ฆ่าพ่อของเขา ต้องเป็นชายหนุ่มที่มีทักษะวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยมคนนั้นอย่างแน่นอน

เขาจะไม่ฆ่าเหมยชิงเกอก็ได้ แต่เขาต้องฆ่าบุคคลผู้นั้น เพื่อล้างแค้นให้กับพ่อของเขา!

“ให้ข้าช่วยรักษาหรือไม่”

“ไม่ต้องหรอก ข้าจัดการเองได้ ศิษย์พี่เพิ่งฟื้นคืนสติ ลมปราณยังติดขัด เมื่อกำลังภายในในร่างกายราบรื่น จะเลื่อนขั้นวรยุทธ์จนถึงจุดสูงสุดได้”

หันเจิงหมิงพยักหน้า แล้วนั่งลงบนพื้น

เมื่อจิตใจสงบลง ก็ได้ยินเสียงของตัวเอง

“หันเจิงหมิง เหมยชิงเกอมีผู้ช่วยมากมาย เจ้าจะฆ่านางได้จริงหรือ เจ้าจะแก้แค้นได้จริงหรือ เจ้าต้องการยืมพลังของข้าหรือไม่”

หันเจิงหมิงสะดุ้งเล็กน้อย

หรือจะเป็นสิ่งชั่วร้ายที่ฝังอยู่ในจิตใจ?

เลือดลมขัดข้องอย่างฉับพลัน เกือบจะเป็นโดนธาตุไฟเข้าแทรกอีกครั้ง

อดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “ไปให้พ้น ข้าไม่ต้องการให้ใครมายุ่งเรื่องของข้า”

เสียงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ดูสภาพของเจ้าในตอนนี้สิ จะไปทำอะไรได้ ให้ข้าช่วยเจ้าเถอะ ข้ามีพลังอันแข็งแกร่ง ในโลกหล้าแห่งนี้ไม่มีผู้ใดเทียบได้ ตราบใดที่เจ้ายืนขึ้น ยื่นมือไปแตะที่หิน ข้าก็สามารถมอบพลังทั้งหมดของข้าให้กับเจ้าได้”

“หิน?”

ทันทีที่หันเจิงหมิงลืมตาขึ้น ก็เห็นก้อนหินตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขาทันที

จากนั้นก็เห็นฉีอวิ๋นจื่อยืนตัวตรง เดินไปยังก้อนหินขนาดใหญ่ จากนั้นยกมือขึ้น กดลงบนก้อนหิน

ก้อนกลมแสงสีดำปรากฏขึ้นบนมือของนาง และกระจายไปทั่วร่างกายของนางในทันที

หันเจิงหมิงมองดูฉีอวิ๋นจื่อด้วยความประหลาดใจ หรือนี่คือความลับของทางสู่วิถีแห่งสวรรค์?

“เรื่องนี้...ไว้ค่อยพูดถึงหลังการประลองยุทธ์ดีกว่า”

ตอนนี้ในใจนางสับสนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะยอมรับชายตรงหน้าได้อย่างไร

เฮ่อยวนนั่งลงข้างนาง แล้วพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนว่า “ไม่จำเป็นต้องประลองยุทธ์แล้ว ข้าตัดสินใจมอบทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ให้ตำหนักเทพหอทองคำแล้ว”

เหมยชิงเกอสะดุ้งเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นขึ้นหลายส่วน

“ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านต้องการใช้ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์เป็นการชดเชยตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานี้งั้นรึ”

เฮ่อยวนรีบจับมือของเหมยชิงเกอ และอธิบายอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ใช่ ชิงเกออย่าเข้าใจข้าผิด ข้าแค่คิดว่าการประลองยุทธ์ประเภทนี้ไม่มีความจำเป็นแต่อย่างใด มีแต่จะทำให้ศิษย์ของทั้งสองสำนักเกลียดชังกันแทน”

เขาถอนหายใจเบาๆ

“เมื่อใดที่เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังหยั่งรากและงอกงามในหัวใจ สักวันหนึ่งมันก็จะเติบใหญ่เป็นต้นไม้สูงตระหง่าน ถึงตอนนั้นคนอาจจะลืมไปว่าทำไมถึงเกลียดกัน ต่างฝ่ายต่างสู้กันต่อไป ข้าคิดว่า...นี่ไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของผู้ก่อตั้งทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ หากชิงเกอเต็มใจ เราทั้งสองสำนักสามารถหารือร่วมกัน ไม่งั้นก็สามารถทำข้อตกลงเพื่อผลัดกันเป็นเจ้าของ แบบนี้เราจะได้หลีกเลี่ยงความเจ็บปวดจากการต่อสู้ได้”