สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1242

เหมยชิงเกอเงียบงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “คำพูดของท่านจริงใจใช่ไหม”

“แน่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นล้วนเป็นความผิดพลาดจริงๆ หากข้ารู้ว่าเจ้ายังอยู่ในตำหนักเทพ แม้ต้องทำลายสถานที่นี้จนพังทลาย ข้าคงจะพาเจ้าออกไปจากยอดเขาบรรจบสวรรค์นี้ให้ได้”

เมื่อคิดถึงความทุกข์ทรมานที่เหมยชิงเกอต้องทนมานานกว่าสิบปี เฮ่อยวนก็ตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้

“ชิงเกอ หากเจ้าเต็มใจที่จะเชื่อข้าสักครั้ง ข้าจะใช้ทั้งชีวิตที่เหลือชดเชยความสุขที่เราสูญเสียไปอย่างแน่นอน”

เมื่อมองไปที่เส้นผมสีเทาของเฮ่อยวน แววตาของเหมยชิงเกอก็เริ่มไหวหวั่น

นางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าท่านมีความตั้งใจเช่นนี้จริงๆ เช่นนั้นเราก็สามารถร่วมกันบริหารต่อ เพียงแต่ว่าทั้งสองสำนักต่างตั้งตารอการประลองยุทธ์ที่จะเกิดขึ้นทุกๆ ห้าสิบปี หากพูดออกไปตอนนี้ เกรงว่าจะทำให้ศิษย์รับไม่ได้ เช่นนั้นก็ให้ดำเนินการประลองยุทธ์ครั้งนี้ตามปกติ เมื่อประลองจบแล้ว ค่อยหาโอกาสพูดคุยเรื่องการบริหารต่อ ก็ถือว่ามีช่วงเวลาให้ปรับตัว”

เฮ่อยวนกล่าวชมอย่างความสุขว่า “ชิงเกอคิดได้รอบคอบที่สุด เช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าพูด”

เหมยชิงเกอพยักหน้า แล้วสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป “ที่เหลือคือเรื่องผู้บงการเบื้องหลัง หากท่านต้องการให้ข้ายกโทษให้ท่านจริงๆ ท่านต้องหาคำอธิบายให้แก่ข้า ความเจ็บปวดที่ข้ากับชิงเสวียนสองแม่ลูกต้องพลัดพรากจากกัน ไม่อาจปล่อยไปเช่นนี้ได้”

เฮ่อยวนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ชิงเกอวางใจ ไม่ว่าผู้บงการจะเป็นใคร ข้าก็ไม่มีวันปล่อยปละเด็ดขาด”

เหมยชิงเกอเม้มริมฝีปาก แล้วถามอีกครั้งว่า “อาการบาดเจ็บของท่านดีขึ้นหรือยัง”

เฮ่อยวนวางหวีลง แล้วพูดด้วยท่าทางอ่อนโยนว่า “ขอเพียงแสงดาวในเส้นลมปราณถูกปล่อยออกมาก็คงไม่เป็นไร คนผู้นี้น่าจะยังซ่อนตัวอยู่ในอิ๋นเฉิง ข้าจะกลับไปดูเดี๋ยวนี้ ในเมื่อนางรู้ทุกอย่าง เช่นนั้นต้องมีความเชื่อมโยงกับนักฆ่าที่ไล่ล่าเจ้าแน่ๆ”

“ดีแล้ว”

เหมยชิงเกอหันกลับมา แล้วเป็นฝ่ายจับมือของเฮ่อยวน

“คนคนนี้โหดเหี้ยมอำมหิต มีนิสัยเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ท่านต้องระวังตัวด้วย อีกเรื่องหนึ่ง ช่วยทักทายน้องหญิงกงซวินแทนข้าด้วย”

คำพูดแสดงความห่วงใยของเหมยชิงเกอทำให้ดวงตาของเฮ่อยวนฉายแววยินดี เขาจับนิ้วอันบอบบางของเหมยชิงเกอตอบ และพูดเบาๆ ว่า “ชิงเกอไม่ต้องกังวล ข้าจะนำตัวผู้กระทำผิดมาที่ตำหนักเทพ โดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน”

“อื้ม ข้าจะไปส่งท่าน”

เมื่อเห็นว่าจ้าวเอ๋อร์ได้รับความรักความเอ็นดูจากหลายคนเช่นนี้ อินชิงเสวียนที่เป็นแม่ย่อมรู้สึกเป็นเกียรติอยู่แล้ว

“ท่านพ่อจะออกไปข้างนอกหรือเจ้าคะ”

เฮ่อยวนพยักหน้าและกล่าวว่า “พ่อจะกลับไปที่อิ๋นเฉิงก่อน ไปตามหาฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเจ้า ช่วงนี้มีการแอบโจมตีตำหนักเทพหลายครั้ง พวกเจ้าสองสามีภรรยาพักอยู่ที่นี่ก่อน ปกป้องความปลอดภัยของแม่เจ้า”

เย่จิ่งอวี้รีบประกบมือคารวะไว้แล้วพูดว่า “ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ข้ากับเสวียนเอ๋อร์จะปกป้องความปลอดภัยของท่านแม่อย่างแน่นอน”

ยิ่งเฮ่อยวนเห็นลูกเขยคนนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกชอบเขามากขึ้นเท่านั้น ไม่เพียงแต่รูปงามเท่านั้น แต่ยังเชี่ยวชาญวรยุทธ์ด้วย และบุคลิกก็ยิ่งมีเหตุมีผลชัดเจน เรียกได้ว่าหายากที่จะเจอแบบนี้

เขาก้าวไปข้างหน้า ตบไหล่ของเย่จิ่งอวี้เป็นความหมายว่ายอมรับ

“เมื่อทุกอย่างยุติลง เราสองคนต้องดื่มกันให้เต็มที่อีก”